Η πολυεπίπεδη απάντηση του Λεωνίδα

Πλούταρχος, Λακωνικά αποφθέγματα 225 C

Ξέρξου δε γράψαντος αυτώ «εξεστί σοι μη θεομαχούντι, μετ εμού δε τασσομένω της Ελλάδος μοναρχείν» αντέγραψεν «ει τα καλά του βίου γιγνώσκοις, απέστης αν της των αλλοτρίων επιθυμίας. Εμοί δε κρεισσων ο υπερ της Ελλάδος θάνατος του μοναρχείν των ομοφύλων.»

Ο Ξέρξης σε επιστολή έγραψε στον Λεωνίδα ότι του δίνεται η επιλογή να μην τα βάλει με τους θεούς, και ότι αν ταχθεί με το μέρος του θα τον κάνει μονάρχη στην Ελλάδα, και ο Λεωνίδας απάντησε « Εάν είχες γνώση του τι είναι καλό στην ζωή, θα απείχες από το να ζητάς και να επιθυμείς ξένα πράγματα που δεν σου ανήκουν, προτιμώ λοιπόν να πεθάνω για την Ελλάδα παρά να γίνω μονάρχης στους ομόφυλους μου»


1. "αν ήξερες τι είναι καλό στην ζωή"

η έννοια καλό λοιπόν στην αρχαία Ελλάδα ήταν το να μην προδίδεις και παραδίδεις την Πατρίδα σου στους ξένους που έρχονται με την οποιαδήποτε επεκτατική μορφή άμεση ή κεκαλυμένη


2. "Προτιμώ να πεθάνω για την Ελλάδα παρά να γίνω μονάρχης στους ομόφυλούς μου"

οι σημερινοί νεοΈλληνες δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με τον Λεωνίδα, διότι ενώ οι πολιτικές ηγεσίες προδίδουν την Ελλάδα, αυτοί τους ξαναψηφίζουν και έτσι ενισχύουν την προδοσία που διαπράτουν (άρα είναι συνένοχοι), για να πάρουν απο τα λάφυρα των κλοπιμαίων και να "βολευτούν" ότι δηλ έκανε ο προπάτορας τους ο Εφιάλτης...


ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΞΕΡΝΑΝΕ ΤΑ ΣΚΟΥΛHΚΙΑ, ΑΣ ΜΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΦΑΙ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΛHΚΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ

Εξηκίας και " ΟΜΑΣ Ε "

Εξηκίας (Αττικός αγγειοπλάστης και αγγειογράφος του 6ου αι. π.Χ.)

Το εργαστήριό του, και το εργαστήριο του Άμαση με τον ζωγράφο Λυδό, εκπροσωπεί την τελειότητα της τέχνης, στην οποία έφτασε ο μελανόμορφος αττικός ρυθμός.
Ο Εξηκίας ήταν ταυτόχρονα κεραμέας και αγγειογράφος και οφείλει πολλά στην τεχνική και στην παράδοση μιας ομάδας, από την οποία προήλθε, και που ονομάζεται συμβατικά "ΟΜΑΣ Ε".

Εικάζεται ότι οι ιερείς κατα τα αρχαία χρόνια επόπτευαν τις ελληνικές αποικίες και επικοινωνούσαν με αυτές μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων σε αγγεία, ώστε να είναι ακατανόητα για τους ξένους λαούς. Το έργο αυτό ανέλαβε ο αγγειοπλάστης και ζωγράφος Εξηκίας, ο οποίος υπέγραφε με το όνομα της ομάδας (ΟΜΑΣ Ε). Είναι γεγονός ότι υπάρχουν τέτοια αγγεία στο μουσείο του Βερολίνου. Η επικοινωνία αυτή μέ τα αγγεία ήταν μέσω των εικόνων ή ήχων!
Μην σας κάνει εντύπωση ότι μετέδιδαν κωδικοποιημένες πληροφορίες μέσω ήχων...Ιάπωνες επιστήμονες ανακάλυψαν ότι στα αρχαιοΕλληνικά αγγεία είναι καταγεγραμμένες συνομιλίες, με την ίδια περίπου μέθοδο όπως με το βυνίλιο (Δίσκους που ακούγαμε μουσική τις περασμένες δεκαετίες πριν τα cd).

Έργο του:
Από τα τελειότερα έργα του είναι ένας αμφορέας, στη μια όψη του οποίου ο Αχιλλέας και ο Αίαντας παίζουν τους πεσσούς, ενώ στην άλλη παριστάνεται η επιστροφή των Διόσκουρων ή του Κάστορα μόνο, στο σπίτι των γονέων του από μια εκδρομή. Η Λήδα υποδέχεται το γιο της μ` ένα λουλούδι στο δεξί χέρι, ο Τυνδάρεος χαϊδεύει το άλογό του και ο Πολυδεύκης παίζει με το σκυλί του, ενώ ένας μικρός υπηρέτης φέρνει τα απαραίτητα για να αλειφτεί και να αλλάξει μετά το λουτρό του ο νεοφερμένος. Ένα άλλο αγγείο του ίδιου τεχνίτη κοσμείται απ` έξω με δύο ζεύγη οφθαλμών, που προφυλάγουν από το κακό, και πολεμιστές κάτω από τις λαβές. Εκείνο όμως που δίνει τη μεγαλύτερη αξία στο αγγείο είναι η υποβλητική εικόνα που υπάρχει στο εσωτερικό του. Πρόκειται για την παράσταση, τη γνωστή με το όνομα Διονύσου πλους. Απεικονίζεται ο Διόνυσος, πωγωνοφόρος και ξαπλωμένος σ` ένα μικρό πλοίο με ανοιχτά πανιά, να κρατά στο ένα χέρι "ρυτόν" (ποτήρι) σε σχήμα κέρατος και να πλέει μόνος του στο πέλαγος. Πάνω από το κατάρτι απλώνονται δύο κλήματα, από τα οποία κρέμονται μεγάλα σταφύλια, γύρω από το σκάφος κολυμπούν εύθυμα τα δελφίνια. Και τα δύο αυτά έργα του Ε. σώζονται στο μουσείο του Μονάχου.

Τάβλι στην αρχαία Ελλάδα;



Αμφορέας του 530 π.Χ. (δημιούργημα του αγγειοπλάστη Εξηκία) ο οποίος απεικονίζει τον Αχιλλέα και τον Αίαντα κατα τον Τρωικό πόλεμο να παίζουν το επιτραπέζιο παιχνίδι που ονομαζόταν " ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟΝ ". Το παιχνίδι αυτό το επινόησε ο Παλαμήδης, παιζόταν με πεσσούς (πούλια-πιόνια, που τα μετακινούσαν μέσα σε 5 γραμμές) και κύβους (ζάρια) κάτι που αποδεικνύεται στο ότι ο Αχιλλέας ψιθυρίζει ¨τέσσερα¨και ο Αίαντας ¨Τρία" ( είναι γραμμένο επάνω στον αμφορέα μπροστά απο το στόμα εκάστου ήρωα-κάντε κλικ επάνω στην εικόνα ).

Σκάκι στην αρχαία Ελλάδα;



Κνωσσός 1878, ο Ηρακλειώτης Μίνως Καλοκαιρινός έκανε τις πρώτες εκσκαφές φέρνοντας στο φως την Κνωσσό ενώ η Κρήτη ακόμα δεν είχε απαλλαγεί ολοκληρωτικά απο την τουρκική κατοχή. Ο Μίνως Καλοκαιρινός ανέσκαψε τμήμα των δυτικών αποθηκών και έφερε στο φως πολλούς μεγάλους πίθους.Το Μάρτιο του 1900 ο sir Arthur Evans συνεχίζει το έργο και μεταξύ άλλων ανακαλύπτει το ¨Μέγα Ζατρίκιον" δηλ μια μεγάλη πλάκα απο Ελεφαντόδοντο και πέτρα μπλέ χρώματος με γυάλινη επικάλυψη και χρυσά φύλλα. Συνοδευόταν απο 5 πιόνια Ελεφαντόδοντο διαστάσεων 104Χ61 εκατοστά. Το «Μέγα Ζατρίκιον» ήταν ένα βασιλικό παιχνίδι ανάλογο με το σύγχρονο σκάκι και γι’ αυτό ο χώρος που ανακαλύφθηκε ονομάστηκε «Διάδρομος του Ζατρικίου». Στην αρχική του μορφή απεικόνιζε ένα τέλειο ημερολόγιο με τέσσερα έτη. 72 περιφερειακές γραμμμές αντιστοιχούν σε 72 χρονικά διαστήματα των 20 λεπτών δηλ μια 24ωρη ημέρα (72Χ20=1440 λεπτά = 24ώρεςΧ60 λεπτά= 24ωρη ημέρα)

Επιτραπέζια παιχνίδια στην Αρχαία Ελλάδα

Κατά την αρχαιότητα, όπως και στη σύγχρονη εποχή, το παιχνίδι αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι τόσο της παιδικής ζωής όσο και της καθημερινότητας των ενηλίκων. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ποικίλα παιχνίδια, ατομικά και ομαδικά, όπως, επίσης, είχαν στην κατοχή τους και πλήθος αντικειμένων που χρησίμευαν ως παιχνίδια, τα λεγόμενα αθύρματα. Φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων, ήξεραν πολύ καλά την σπουδαιότητα του παιχνιδιού στη διαμόρφωση χαρακτήρα, ήθους και φυσικών δεξιοτήτων ενός ατόμου. Επίσης, πολλές φορές, στενή ήταν η σύνδεση του παιχνιδιού με τη θρησκεία και τις τελετουργίες της.
Αρχαία παιχνίδια βρίσκουμε σε τάφους, οικισμούς ή ιερά. Αρκετά όμως, όπως κούκλες, μπάλες, γιογιό, σβούρες, τροχοί, κούνιες, τραμπάλες, πλοιάρια ή αμαξάκια ήταν κατασκευασμένα από φθαρτά υλικά, από ύφασμα, δέρμα, ξύλο ή κερί και γι’ αυτό το λόγο δεν διασώθηκαν. Όμως, πολύτιμες πληροφορίες μας προσφέρουν οι περιγραφές τους σε αρχαίες πηγές και οι απεικονίσεις τους σε αγγεία, ειδώλια και γλυπτά.
Παιχνίδι για βρέφη και νήπια είναι η κουδουνίστρα (πλαταγή/σείστρο), με διάφορες μορφές και από διάφορα υλικά. Μπορούσε να λειτουργεί ως παιχνίδι ή ως θρησκευτικό αντικείμενο με αποτρεπτικές για το κακό ιδιότητες, όταν κουδούνιζε καθώς την έσειαν. Οι πήλινες είχαν ποικίλα σχήματα, όπως ανθρώπων, καρπών ή ζώων. Κουδουνάκια μπορεί να χρησίμευαν ως παιχνίδια, στολίδια ή φυλαχτά των μικρών παιδιών.
Με ομοιώματα αμαξών παίζουν αρκετές φορές τα αγόρια με παρόμοιο τρόπο όπως τα σημερινά παιδιά χρησιμοποιούν τα ομοιώματα αυτοκινήτων. Μερικές φορές πήλινα παιχνίδια σε μορφή ζώων, συνήθως αλόγων, συμπληρώνονταν με χωριστούς τροχούς, οι οποίοι προσαρμόζονταν σε δύο ξύλινους άξονες και τραβιόντουσαν με σχοινάκι, σαν ένα είδος ζωόμορφων αμαξιδίων.
Δημοφιλέστατο παιχνίδι για τα κορίτσια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα παραμένουν οι κούκλες (πλαγγόνες). Έχουν σωθεί πήλινες, οστέινες ή ακόμα και μαρμάρινες κούκλες, ενώ υπήρχαν και άλλες από πιο φθαρτά υλικά όπως ξύλο, κερί, γύψο ή ύφασμα. Είναι είτε στατικές είτε με κινητά μέλη, τα λεγόμενα νευρόσπαστα. Και στις δύο κατηγορίες οι κούκλες μπορεί να είναι γυμνές, ώστε τα κορίτσια να έχουν τη δυνατότητα να τις ντύνουν. Όπως όλα τα πήλινα ειδώλια έτσι και οι κούκλες έφεραν χρώματα. Στην κατηγορία αυτή θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τα διάφορα «ομοιώματα» ζώων, όπως σκυλιά, άλογα, βόδια, γουρούνια, χελώνες,πτηνά, ή και τα αντίγραφα αντικείμενων, τα οποία πιθανόν θα συνέθεταν στη διάρκεια ενός παιχνιδιού την εικόνα του καλά εξοπλισμένου «κουκλόσπιτου». Έτσι, καρεκλάκια, τραπεζάκια, μικρά αγγεία, παπουτσάκια και άλλα εξαρτήματα ή και μικρογραφίες ζώων έκαναν το παιχνίδι πιο διασκεδαστικό και συγχρόνως διδακτικό, καθώς τα παιδιά παίζοντας αντέγραφαν τον κόσμο των μεγάλων.
Παιχνίδια όπως η σβούρα (η στρόβιλος, ο στρόμβος), ο τροχός (τσέρκι) ή το γιογιό ήταν οικεία σε παιδιά και νέους κατά την αρχαιότητα. Η ίυγγα, το σημερινό «κουμπί», ήταν ξύλινος, συνήθως, τροχίσκος που τον είχαν περάσει σε κλωστή, με την περιστροφή της οποίας παρήγαγε οξύ συριστικό ήχο. Οι παραστάσεις σε αγγεία φανερώνουν ότι και η κούνια (αιώρα) ή η τραμπάλα (βραχιόνιος αιώρα) ήταν επίσης δημοφιλή.

Διαδεδομένα ομαδικά παιχνίδια για παιδιά και νέους στην αρχαιότητα, με ή χωρίς τη χρήση αντικειμένων κατά τη δραστηριότητα, υπήρξαν όσα παίζονταν με καρπούς, κότσια (αστραγάλους) ή μπάλες. Σήμερα εξακολουθούν να παίζονται παιχνίδια, όπως οι καβάλες ή το πισωκαβαλίκεμα, δηλαδή ο λεγόμενος στην αρχαιότητα εφεδρισμός, το κρυφτό (η αποδιδρασκίνδα), το κουτσό (ο ασκωλιασμός), τα αγάλματα (η ακινητίνδα), το μπιζ (ο κολλαβισμός) και η τυφλόμυγα (η μυίνδα ή χαλκή μυία). Τα παιχνίδια με μπάλες ήταν αγαπητά και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν ήταν άγνωστα και τα παιχνίδια με ζώα γενικά, ή και κάποιοι αγώνες μεταξύ ζώων, όπως οι κοκορομαχίες.
Τα παιχνίδια που παίζονταν με αστραγάλους ήταν πολλά και ποικίλα. Το πιο απλό ήταν κάτι ανάλογο με τα σημερινά μονά-ζυγά (αρτιασμός), ενώ το συνηθέστερο ήταν ο αστραγαλισμός. Μετά το ρίξιμο, οι αστράγαλοι έπρεπε να σταθούν με κάποια συγκεκριμένη πλευρά προς τα πάνω, καθώς η κάθε πλευρά είχε την ιδιαίτερη σημασία της και έδινε διαφορετικούς βαθμούς στον παίκτη.
Ως αγαπημένο παιδικό παιχνίδι αναφέρεται και η μπάλα (δηλαδή η σφαίρα), που συντροφεύει και τους ενήλικες σε ποικίλα παιχνίδια. Κάποια θυμίζουν τα σημερινά, όπως το βόλεϊ, το ράγκμπι, το ποδόσφαιρο ή το χόκεϋ επί χόρτου. Στα πιο αγαπητά συγκαταλέγονται η απόρραξις και η ανακρουσία, όπου χτυπούν την μπάλα με δύναμη στο έδαφος ή στον τοίχο, την πιάνουν και την ξαναχτυπούν ωσότου χάσουν. Πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι θεωρούνταν η ουρανία σφαίρα, όπου κάποιος πετούσε τη μπάλα στον ουρανό και οι άλλοι προσπαθούσαν να την πιάσουν πριν πέσει στο έδαφος,
Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία υπήρχαν, και κατά την αρχαιότητα φυσικά, τυχερά και επιτραπέζια παιχνίδια με τη βοήθεια κύβων (ζαριών). Με την ονομασία κυβεία αναφερόμαστε σε τυχερά παιχνίδια με ζάρια, που αποτελούν και τα κατεξοχήν παιχνίδια τύχης, με κύριο σκοπό το κέρδος. Αντίθετα, τα παιχνίδια πεσσείας μπορείνα παίζονταν και με τη βοήθεια κύβων, η μετακίνηση όμως των πεσσών (πιόνια ή πούλια) πάνω στον άβακα του παιχνιδιού, προϋπέθετε πνευματική διεργασία και ευστροφία εκ μέρους των παικτών. Και στις δύο περιπτώσεις, είτε της κυβείας είτε της πεσσείας, τα ζάρια ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γνωστοί μέχρι σήμερα εξάεδροι κύβοι στις πλευρές των οποίων υπήρχαν, συνήθως, κύκλοι με στιγμές, σήμανση δηλωτική των αριθμών. Τα υλικά κατασκευής των ζαριών ήταν ποικίλα, όπως κόκαλο, πηλός ή διάφορα μέταλλα, ακόμη και χρυσός.

Στα επιτραπέζια παιχνίδια πεσσείας δεν ήταν συνήθως αναγκαία η χρήση ζαριού, ήταν όμως απαραίτητα τα πιόνια/πούλια και ο άβακας. Σε αντίθεση με τους κύβους, οι οποίοι ρίπτονται, οι πεσσοί μετακινούνται. Η πεσσεία δεν ήταν ονομασία ειδικά για ένα μόνο παιχνίδι, αλλά αφορούσε ομάδα παιχνιδιών, από τα οποία γνωστότερα είναι τα πεντάγραμμα, ο διαγραμμισμός ή γραμμαί και η πόλις. Σε γενικές γραμμές θύμιζαν τα σημερινά πνευματικά παιχνίδια, όπως η τρίλιζα, η ντάμα ή το σκάκι, που παίζονται μόνο με πιόνια, αν και για τα πεντάγραμμα υπάρχουν ενδείξεις ότι ίσως, κάποιες φορές, χρησιμοποιούνταν και κύβοι. Οι πεσσοί ή ψήφοι παρουσίαζαν μεγάλη ποικιλία ως προς το σχήμα, το χρώμα και το μέγεθος, όπως άλλωστε και τα σύγχρονα πιόνια.

Δύο παιχνίδια ενηλίκων, που σχετίζονται με το κρασί και τη λατρεία του Διονύσου, ιδιαίτερα αγαπητή στο χώρο της Μακεδονίας, υπήρξαν ο κότταβος, χαρμόσυνο ερωτικό, κυρίως, παιχνίδι, και ο ασκωλιασμός. Ο κότταβος είχε βασικά ως σκοπό να εκσφενδονίσει από την κούπα του ο πότης σε κάποιο καθορισμένο στόχο (δίσκο ή αγγείο), τις τελευταίες σταγόνες του κρασιού του. Διονυσιακού χαρακτήρα, αλλά περισσότερο λαϊκό, σε σχέση με τον κότταβο, παιχνίδι ήταν και ο ασκωλιασμός, με αρκετές παραλλαγές του (όπως το κουτσό). Όσοι συμμετείχαν, αρχικά επιχειρούσαν να πηδήσουν (ή και να τρέξουν) στο ένα μόνο πόδι και κατόπιν να ισορροπήσουν πάνω σε λαδωμένο ασκί γεμάτο με κρασί, το οποίο δινόταν ως βραβείο στον νικητή. Το παιχνίδι, με την ονομασία «ασκί», εξακολουθεί να παίζεται στην περιοχή της Ηπείρου με σκοπό τη διασκέδαση κατά τη διάρκεια των Απόκρεω.

πηγή: Καλλιόπη Ξανθοπούλου Αρχαιολόγος Α.Μ.Θ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Argyriadi M.,Dolls in Greek Life and Art from Antiquity to the Present Day. Athens, 1991.
Csapo E., Miller M.C., ‘The ‘‘Kottabos-Toast’’ and an Inscribed Redfigured Cup’, Hesperia 60, 367-382, 1991.
Δεσπίνης Γ. Ι.,«Μαρμάρινες πλαγγόνες», στο Σταμπολίδης Ν. (επιμ.),
Γενέθλιον, αναμνηστικός τόμος για την συμπλήρωση είκοσι χρόνων λειτουργίας του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, 219-225. Αθήνα, 2006.
Dörig J.,‘‘Von griechischen Puppen’’, Antike Kunst 1, 41-52, 1958. Ελευθεράτου Σ. (επιμ.),Το Μουσείο και η ανασκαφή. Ευρήματα από τον χώρο
ανέγερσης του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Αθήνα, 2006. Fittà M., Spiele und Spielzeug in der Antike, μετ. από τα ιταλικά Homann C.,
Stuttgart, 1998. Τίτλος πρωτότυπου: Giochi e giocattoli nell’ antichità. Milan 1997. Ηamilton R., Choes and Anthesteria, Athenian Iconography and Ritual.
Michigan, 1992.
Ηuizinga Johan, 1989. Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι, μετ. Ροζάνης Στ., Λυκιαρδόπουλος Γερ., Αθήνα. Τίτλος πρωτότυπου: Ηοmo Ludens. A Study of the Play Element in Culture. London 1949.
Ιγνατιάδου Δ., 1999. «Ελληνιστικό επιτραπέζιο παιχνίδι με γυάλινους πεσσούς», στο Αρχαία Μακεδονία VI (Έκτο Διεθνές Συμπόσιο, Θεσσαλονίκη 15- 19/10/1996), 507-522. Θεσσαλονίκη.
Λάζος Χρ., 2002. Παίζοντας στο χρόνο. Αρχαιοελληνικά και βυζαντινά παιχνίδια, 1700 π.Χ.–1500 μ.Χ. Αθήνα.
May R. et al., 1992. Jouer dans l’ Antiquité (exhib. cat.). Marseille. Neils J., Oakley J. H. et al., 2003. Coming of Age in Ancient Greece. New
Haven and London.
Παρλαμά Λ., Σταμπολίδης Ν. (επιμ.), 2003 (2η έκδοση). Η πόλη κάτω από την πόλη. Ευρήματα από τις ανασκαφές του Μητροπολιτικού Σιδηροδρόμου των Αθηνών. Αθήνα.
Πλατή Μ., 1998. Παίζοντας στην αρχαία Ελλάδα...με τον Λύσιν και την Τιμαρέτην. Αθήνα.
Royer S., Salles C., Trassard F., 2004. H ζωή στην Ελλάδα την εποχή του Περικλή, μετ. Σέρβη Κ. Αθήνα. Τίτλος πρωτότυπου: La vie des Grecs au temps de Périclès. Paris 2003.
Rühfel H., 1984. Kinderleben im klassischen Athen. Mainz am Rhein. Schmidt R., 1977. Darstellung von Kinderspielzeug und Kinderspiel in der
griechischen Kunst. Vienna.
Senker C., 2004. H ζωή και ο πολιτισμός στην αρχαία Ελλάδα, μετ. Στογιάννος Π. Θεσσαλονίκη. Τίτλος πρωτότυπου: Everyday Life in Ancient Greece. Florence 2004.
Sparkes B. A., 1960. ‘‘Kottabos. An Athenian After-dinner Game’’, Archaeology 13, 202-207.
Sprague R. K., 1984. “Plato and Children’s Games”, in Gerber D. E. (ed.), Greek Poetry and Philosophy, 275-284. Chico, California.
Τames R., 2003. Τα παιδιά στην αρχαία Ελλάδα. Αθήνα, μετ. Σιδέρη Κ. Τίτλος πρωτότυπου: Ancient Greek Children. London 2002.
Τιβέριος Μ., 2002. Αμπέλου παις εΰφρων οίνος. Από την εικονογραφία της αμπέλου και του οίνου στα αρχαία ελληνικά αγγεία. Αθήνα.

Το παραμύθι των Μεσοποταμιακών και Αιγυπτιακών Μαθηματικών

Kατα την δεκαετία του 1930 ο γνωστός ΕβραιοΑυστριακός ιστορικός των Μαθηματικών Otto Neugenbauer, δημιούργησε το παραμύθι οτι οι Έλληνες αντέγραψαν και έμαθαν μαθηματικά απο Μεσοποτάμιους και Αιγυπτίους...

1. Γιατί τότε ο Θαλής όταν κατέβηκε στην Αίγυπτο και ρώτησε τους σοφούς της αυλής του Φαραώ ποιο είναι το ύψος της μεγάλης Πυραμίδας δεν ξέρανε να απαντήσουν;;;;;

2. ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΙΑ ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΚΟΥ ΟΡΙΣΜΟΥ Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΚΗ ΣΧΕΣΕΩΣ, ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟ Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ Η ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΗ Η ΑΡΙΘΜΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ

3. ενω αντιθέτως 58 βιβλία αρχαίων Ελλήνων Μαθηματικών, και 32 έργα αρχαίων Ελλήνων Φυσικών έχουν διασωθεί, που αρκούν να αποδείξουν.


Υ.Γ. τα διασωθέντα αρχαία Ελληνικά βιβλία είναι μόλις το 1% απο αυτά που γράφτηκαν κατα τους κλασσικούς χρόνους στην αρχαία Ελλάδα...

Περισσότερα στο βιβλίο:
¨Τα μαθηματικά των αχαίων Ελλήνων¨

Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος
Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ

Διογένης Απολλ, Δημόκριτος, Αναξαγόρας ή Lavoisier ?

Ο φυσικός νόμος της αυθαρσίας της ύλης και της ενέργειας έλεγε ότι: ¨Τίποτε δεν γίνεται απ αυτό που δεν υπάρχει και τίποτα απο αυτά που υπάρχουν δεν καταστρέφεται῾

διατυπώθηκε και αποδείχθηκε απο τους Διογένη Απολλωνιάτη, Δημόκριτο και Αναξαγόρα περίπου 2.300 χρόνια νωρίτερα απο τον υποτιθέμενο ιδιοκτήτη της θεωρίας Γάλλο Antoine Lavoisier (1743-1794)...



περισσότερα στο βιβλίο:
¨ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΑΤΗΣ
Ο Ρεθύμνιος Φυσικός Φιλόσοφος¨

Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος
Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ

Διογένης ο Απολλωνιάτης - Ο πρώτος μετεωρολόγος

ο Διογένης Απολλωνιάτης γεννήθηκε στις αρχές του 5ου αιώνα στην Απολλωνία ή αλλιώς Ελεύθερνα (Ρέθυμνο) της Κρήτης.
Η πραγματεία του Διογένους με τίτλο ¨Μετεωρολογία¨είναι το πρώτο εγχειρίδιο Μετεωρολογίας στον κόσμο, ενώ το δεύτερο ανήκει στον Αριστοτέλη με τίτλο ¨Μετεωρολογικά¨ έναν αιώνα αργότερα.


οι μετεωρολογικές απόψεις του Διογένους είναι:


1. Τα διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα (σύννεφα, βροχή, χιόνι κτλ) προκύπτουν από τις μεταβολές του αέρα

2. Η ανάφλεξη του αέρα προκαλεί την αστραπή και μετά τον κεραυνό

3. Ο κεραυνός χωρίς αστραπή προκαλείται από την βίαιη αναταραχή του αέρα

4. Το νερό της θάλασσας είναι αλμυρό εφόσον το γλυκό νερό εξατμίζεται από τις ηλιακές ακτίνες

5. Το νερό μετασχηματίζεται από τις ηλιακές ακτίνες σε αέρα(υδρατμούς). Ο αέρας αυτός συμπυκνούμενος σχηματίζει σύννεφα

6. Η βροχή προκύπτει από τα σύννεφα όταν συμπιεστούν από τον αέρα

7. Το αίτιο της παραγωγής των μετεωρολογικών φαινομένων είναι η ηλιακή θερμότητα που σχηματίζει μάζες θερμού αέρα

8. Ο αέρας που περιβάλλει την Γη, παρουσιάζει μια ημερήσια και μια ετήσια μεταβολή της θερμοκρασίας του.

9. Η θερμοκρασία του αέρα ελαττώνεται ανάλογα με το ύψος

10. Οι άνεμοι πνέουν από τις περιοχές όπου ο αέρας είναι πυκνός προς άλλες, όπου ο αέρας είναι αραιότερος

11. Οι υδάτινες επιφάνειες, όταν η θερμοκρασία του αέρα με τον οποίο έρχονται σε επαφή αυξηθεί, μετασχηματίζουν ένα μέρος τους σε αέρα (υδρατμό)

12. Η ομίχλη προέρχεται από την υγρασία και την συμπύκνωση του αέρα

13. ο ξηρός αέρας (ξηροί άνεμοι) επιταχύνουν την εξάτμιση των υγρών

14. Το χιόνι προκύπτει από τα νέφη με τον ψυχρό αέρα. Συγκεκριμένα όταν τα υγρά νέφη μεταβαίνουν στην στερεά κατάσταση, μετασχηματίζονται σε χιόνι

15. Το χαλάζι δημιουργείται όταν πήζει το νερό της βροχής που πέφτει

16. Τα σύννεφα αποτελούνται από συμπυκνωμένο αέρα

17. Η αστραπή σχηματίζεται όταν τα σύννεφα ¨σχίζονται¨ από την δύναμη των ανέμων

18. Η βροντή προκύπτει όταν σβήνει η φωτιά ενός υγρού νέφους που έχει πυρποληθεί

19. Το ουράνιο τόξο σχηματίζεται όταν οι ηλιακές ακτίνες πέφτουν πάνω στον συμπυκνωμένο αέρα

20. Η δρόσος, ο παγετός και η πάχνη δημιουργούνται στην επιφάνεια της Γης από συμπύκνωση λόγω ψύξεως του αέρα


περισσότερα στο βιβλίο:
¨ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΑΤΗΣ
Ο Ρεθύμνιος Φυσικός Φιλόσοφος¨

Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος
Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ

Φιλοσοφία=θρησκεία;

Βρισκόμαστε στο έργο ¨ΦΑΙΔΩΝ¨ ή ¨περί ψυχής¨

Ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι με τις πράξεις τους στην ζωή, επιλέγουν το που και το τι θα γίνουν στην επόμενη.
(81b) λέει λοιπόν ότι όσοι εν ζωή ήταν λαίμαργοι αδιάντροποι χωρίς ευλάβεια λογικό είναι να γίνουν Γάιδαροι, αυτοί πάλι που ήταν άρπαγες, άδικοι, φαταούλες θα γίνουν λύκοι ή κάτι ανάλογο. όλοι αυτοί λοιπόν που δεν φιλοσόφησαν θα πάνε σε όχι καλό επίπεδο.

Αυτοί που δεν φιλοσόφησαν απο μόνοι τους, αλλά άσκησαν την κοινωνική αρετή (Σωφροσύνη & Αρετή) απο εθισμό και εξάσκηση (δηλ έτσι απλά τους τα μάθανε) χωρίς πηγαία εξάσκηση της φιλοσοφίας, θα καταλήξουν σε γένος κοινωνικό και ήμερο όπως Μέλισσών, Μυρμήκων κτλ ή ακόμα και σε ανθρώπινο είδος.

¨ΣΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΟΜΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΈΦΥΓΕ ΟΛΟΚΑΘΑΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ¨ (82c)


Η φιλοσοφία λοιπόν είναι η οδός προς την γνώση η οποία μας οδηγεί στο γένος των Θεών, θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε με τις σημερινές έννοιες κάτι σαν θρησκεία. Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι και ο Χριστός δίδαξε Ελληνική Φιλοσοφία γι αυτό και τον σταυρώσανε.

Αποκωδικοποίηση μύθου γεννήσεως της Αθηνάς



Ο Ζευς μια μέρα που είχε πονοκέφαλο, φώναξε τον Ήφαιστο
να του βρεί λύση, ο Ήφαιστος με το σφυρί του έριξε μια
στο κεφάλι, και έτσι βγήκε η Αθηνά μέσα απο το κεφάλι του
Ζηνός.

οι μύθοι έχουν 7 διαβαθμίσεις αποκωδικοποίησης
η μία είναι η εξής:

Ο ΖΕΥΣ (ΖΕΥΞΗ ΕΛΛΗΝΩΝ) είναι πονοκέφαλο (προβλήματα).
Φώναξε τον Ήφαιστό (δημιουργό-κατασκευαστή) να του
βρεί λύση στον πονοκέφαλο (προβλήματα). Ο Ήφαιστος
πήρε το σφυρί (κατι ακραίο - αφύπνηση) και ρίχνει
μια στο κεφάλι (σκέψη) και απο κει βγαίνει η Αθηνά
(σοφία)

δηλ όταν η ένωση των Ελλήνων έχει προβλήματα, ο δημιουργός
εφευρετης προκαλεί κάτι ακράιο με σκοπό την αφύπνηση. Η
αφύπνηση μας γεννά την σοφία και η σοφία μέσω της ένωσης
φέρνει λύσεις στα προβλήματα

Μονάδες μέτρησης της Αρχαίας Ελλάδας

Μῆκος

1 σταθμός = 5 παρασάγγαι = 150 στάδια = 27,5 km
1 στάδιον = 6 πλέθρα = 100 ὄργυιαι = 400 πήχεις = 600 πόδες = 9600 δάκτυλοι = 178,6 m
1 πλέθρον = 16,6 ὄργυιαι = 66,6 πήχεις = 100 πόδες = 1600 δάκτυλοι = 29,6 m
1 ὄργυια = 4 πήχεις = 6 πόδες = 96 δάκτυλοι = 1,78 m
1 πήχυς = 1,5 ποὺς = 24 δάκτυλοι = 44,4 cm
1 πούς = 16 δάκτυλοι = 29,6 cm
1 δάκτυλος = 1,85 cm

Βεβαίως ἀπὸ περιοχὴ σὲ περιοχὴ διέφεραν τὰ μεγέθη π.χ.

Πούς

ὀλυμπιακός 32,05 cm
αἰγινήτικος 33,3 cm
σάμιος 35 cm
ἀθηναϊκός 29,57 cm
ὀλυμπιακὸ στάδιο 192 m
αἰγινητικὸ-ἀττικὸ στάδιο 164 m
ἑλληνιστικὸ-ῥωμαϊκὸ στάδιο 185 m

Ἄλλα

1 κόνδυλος = 2 δάκτυλοι = 3,7 cm
1 παλαιστή = 1 δῶρον = 1 δοχμή = 1 δακτυλοδοχμή
1 παλαιστή = 4 δάκτυλοι = 7,4 cm
1 διχάς = 1 ἡμιπόδιον = 8 δάκτυλοι=14,8 cm
1 λιχάς = 10 δάκτυλοι = 18,5 cm
1 ὀρθόδωρον = 11 δάκτυλοι = 20,4 cm
1 σπιθαμή= 12 δάκτυλοι = 22,2 cm
1 πυγμή = 1,12 πόδες = 34,7 cm
1 πυγών = 1,25 πόδες = 37,0 cm
1 βῆμα = 2,5 πόδες = 0,74 m
1 ξύλον = 4,5 πόδες = 1,34 m
1 κάλαμος = 1 ἄκαινα = 1 δεκάπους = 10 πόδες = 2,96 m
1 ἄμμα = 60 πόδες = 17,76 m

1 δίαυλος = 2 στάδια = 355 m
1 ἱππικόν = 4 στάδια = 710 m
1 δόλιχος = 12 στάδια = 2150 m
1 παρασάγγης = 30 στάδια = 5,5 km

Ἐπιφάνεια

1 πλέθρον = 4 ἄρουραι = 100 ἄκαιναι = 10.000 πόδες = 876 qm
1 ἄρουρα = 25 ἄκαιναι = 2.500 πόδες = 219 qm
1 ἄκαινα = 100 πόδες = 8,76 qm
1 πούς = 0,0087 qm

Μονάδες μετρήσεως ὄγκου ὑγρῶν (παλαιό ἀττικὸ σύστημα)

Οἱ παρακάτω τιμὲς καὶ στὰ ὑγρὰ καὶ στὰ ξηρὰ εἶναι κατὰ τὸ παλαιὸ ἀττικὸ σύστημα καθῶς μεταβάλλονταν ἀναλόγως τὸν τόπο καὶ τὸν χρόνο.

1 (ἀμφορεύς) μετρητής = 12 χόες = 144 κοτύλαι = 864 κύαθοι = 8640 κοχλιάρια = 39 l
1 χοῦς = 12 κοτύλαι = 72 κύαθοι = 720 κοχλιάρια = 3,3 l
1 κοτύλη = 6 κύαθοι = 60 κοχλιάρια = 0,27 l
1 κύαθος = 10 κοχλιάρια = 0,045 l
1 κοχλιάριον = 0,0045 l
1 κοτύλη = 1 ἡμίνα
1 χήμη = 2 κοχλιάρια = 1/100 l
1 μύστρον = 2,5 κοχλιάρια = 1/80 l
1 κόγχη = 5 κοχλιάρια = 1/40 l
1 ὀξύβαφον = 1,5 κύαθοι = 1/16 l
1 τέταρτον = 1 ἡμικοτύλιον = 3 κύαθοι = 1/8 l
1 ξέστης = 12 κύαθοι = 1/2 l

Μονάδες μετρήσεως ὄγκου ξηρῶν

1 μέδιμνος = 48 χοίνικες = 96 ξέσται = 192 κοτύλαι = 1152 κύαθοι = 52 l
1 χοῖνιξ = 2 ξέσται = 4 κοτύλαι = 24 κύαθοι = 1,09 l
1 ξέστης = 2 κοτύλαι = 12 κύαθοι = 0,54 l
1 κοτύλη = 6 κύαθοι = 0,27 l
1 κύαθος = 0,045 l

1 κοχλιάριον = 0,1 κύαθοι = 1/200 l
1 ὀξύβαφον = 1,5 κύαθοι = 1/16 l
1 ἡμίεκτον = 16 κοτύλαι = 13/3 l
1 ἑκτεύς (μόδιος) = 32 κοτύλαι = 35/4 l

1 χοῖνιξ σίτου θεωρεῖτο ὄτι χρειαζόταν ἕνας ἐνήλικας ἡμερησίως.
1 μέδιμνος σίτου ἦταν ἡ ὑπὸ ἐνηλίκου μεταφερτὴ ποσότητα σίτου. Στὴν Σπάρτη 71,16 l μὲ 77,88 l.

Βάρη καὶ νομίσματα

1 τάλαντον = 60 μναῖ = 6.000 δραχμαί = 36.000 ὀβολοί = 28.8000 χαλκοῖ = 26,2 kg
1 μνᾶ = 100 δραχμαί = 600 ὀβολοί = 4.800 χαλκοῖ = 436 gr
1 δραχμή = 6 ὀβολοί = 48 χαλκοῖ = 4,36 gr
1 ὀβολός = 8 χαλκοῖ = 0,73 gr
1 χαλκοῦς = 0,09 gr

Τὸ νόμισμα χαλκοῦς ἦταν ἕνα χάλκινο νόμισμα βάρους 0,09 gr, ὁ ὀβολὸς καὶ ἠ δραχμὴ ἀργυρᾶ καὶ ἀντιστοίχου τοῦ ὀνόματος βάρους. Ἡ μνᾶ καὶ τὸ τάλαντον δὲν ἦταν ποτὲ νομίσματα.
Τὰ χρυσᾶ νομίσματα εἶχαν 10 μὲ 13 φορὲς τὴν ἀξία τοῦ ἀντιστοίχου ἀργυροῦ.

Ἄλλα νομίσματα:
1 λεπτόν = 1/7 χαλκοῖ
1 δίχαλκον = 2 χαλκοῖ
1 ἡμιωβόλιον = 4 χαλκοῖ
1 διώβολον = 2 ὀβολοί
1 τριώβολον = 3 ὀβολοί
1 τετρώβολον = 4 ὀβολοί
1 δίδραχμον = 2 δραχμαί
1 τετράδραχμον = 4 δραχμαί
1 σίγλος (περσ.) = 1,25 δραχμαί

Χρυσᾶ νομίσματα
στατήρ = δαρεικός = 20 δραχμαί (ἄργυρος)
κυζικηνός = 28 δραχμαί (ἄργυρος)

Κυριότερα τάλαντα

αἰγινήτικο τάλαντον = 37 kg
ἀττικὸ τάλαντον = 36 kg
εὐβοϊκὸ τάλαντον = 26 kg

Χρόνος

Ἡ ἡμέρα χωριζόταν ὡς:
πρῴ: ἀνατολὴ τοῦ Ἡλίου μέχρι 10 π.μ.
ἀμφὶ ἀγορὰν πλήθουσαν 10 - 12
μεσημβρία 12- 14
δείλη 14 μέχρι τὴν δύσι

Ἡ νύκτα χωριζόταν σὲ τρία μέρη:
Ἑσπέρα- μέσαι νύκτες-ὄρθρος

Ὁ μείς, μήν

1. νουμηνία
2.-10. δευτέρα-δεκάτη ἱσταμένου μηνός
11.-19. πρώτη ἐπὶ δέκα-ἐνάτη ἐπὶ δέκα
20. εἰκάς
21. δευτέρα- ἐνάτη μετ'εἰκάδα
ἢ δεκάτη-δευτέρα φθίνοντος
30.ἕνη καὶ νέα


Πηγή:
"Griechische Grammatik Teil II Satzlehre, Dialektgrammatik und Metrik"
τῶν Hans Lindemann, Hans Färber.

Ο Σωκράτης περιγράφει την Γή από ψηλά

Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής»

[110b]έγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ- τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς [110c] καταχρῶνται. ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, καὶ πολὺ ἔτι ἐκ λαμπροτέρων καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν μὲν γὰρ ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲ ὅση λευκὴ γύψου ἢ χιόνος λευκοτέραν, καὶ ἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων συγκειμένην ὡσαύτως, καὶ ἔτι πλειόνων καὶ καλλιόνων ἢ ὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. καὶ γὰρ αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, ὕδατός τε καὶ ἀέρος ἔκπλεα [110d] ὄντα, χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα ἐν τῇ τῶν ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς ποικίλον φαντάζεσθαι.

[μετάφραση:]
Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες (μπάλες ποδοσφαίρου)* που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος . Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το
καθένα, ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων.
Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ένω άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει. Γιατί ακόμα και οι κοιλότητες της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.

*(μπάλες ποδοσφαίρου: υπάρχει αρχαίος Αμφορέας που δείχνει αρχαίο Έλληνα να κάνει
«γκελάκια». Το έκθεμα αυτό βρίσκεται στο μουσείο της Ουαλίας, δείτε επίσης το άρθρο ΕΠΙΣΚΥΡΟ στο blog).

Ο Σωκράτης δίνει τον νόμο της Βαρύτητος

Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή περί ψυχής 109a

Αρχαιο κείμενο:
Πέπεισμαι τοίνυν, ἦ δ' ὅς, ἐγὼ ὡς πρῶτον μέν, εἰ ἔστιν
ἐν μέσῳ τῷ οὐρανῷ περιφερὴς οὖσα, μηδὲν αὐτῇ δεῖν μήτε
ἀέρος πρὸς τὸ μὴ πεσεῖν μήτε ἄλλης ἀνάγκης μηδεμιᾶς
τοιαύτης, ἀλλὰ ἱκανὴν εἶναι αὐτὴν ἴσχειν τὴν ὁμοιότητα
τοῦ οὐρανοῦ αὐτοῦ ἑαυτῷ πάντῃ καὶ τῆς γῆς αὐτῆς τὴν
ἰσορροπίαν. ἰσόρροπον γὰρ πρᾶγμα ὁμοίου τινὸς ἐν μέσῳ
τεθὲν οὐχ ἕξει μᾶλλον οὐδ' ἧττον οὐδαμόσε κλιθῆναι,
ὁμοίως δ' ἔχον ἀκλινὲς μενεῖ. πρῶτον μὲν τοίνυν, ἦ δ' ὅς,
τοῦτο πέπεισμαι.

Μετάφραση
έχω πεισθεί λοιπόν , ότι η γη είναι σφαιρική και δεν έχει ανάγκη ούτε αέρος ούτε άλλου στηρίγματος δια να μην πέσει. Αλλά αρκεί δια να συγκρατείται η ομοιογένεια του ουρανού αυτού, προς εαυτόν σε όλα τα σημεία και η ισορροπία αυτής της ίδιας της γης, επειδή κάθε πράγμα που ισορροπεί εντός ομοιογενούς περιβάλλοντος που και αυτό τελεί εν ισορροπία δεν μπορεί να κλίνει προς καμία πλευρά και θα παραμείνει ακλινές δηλ αμετακίνητο.

Νόμος βαρύτητος: F=G*m1m2/r^2


Υ.Γ.
Σωκράτης (470 π.Χ. ‐ 399 π.Χ.) ενώ ο ΙΣΑΑΚ Νεύτων (1643 – 1727)… πράγμα που σημαίνει ότι ο Σωκράτης είναι φύση αδύνατον να αντέγραψε τον Νεύτωνα

Πρώτος νόμος του Νεύτωνα απο τον Αριστοτέλη

ΙΣΑΑΚ Νευτων:
Άν το διανυσματικό άθροισμα των δυνάμεων, των επιδράσεων που ασκούνται σε ένα σώμα, είναι μηδέν τότε και η μεταβολή της ταχύτητας του θα είναι, επίσης, μηδενική (ή αλλιώς η ταχύτητα του παραμένει σταθερή)..

Μαθηματική Έκφραση:




Αριστοτέλης:
-Άπαντα 42 Φυσική Ακρόασις (Φυσικά) βιβλίο Δ´Εκδόσεις κάκτος
σελ 136 -137 (γράφτηκε με τα ξὺ 384 καὶ 322 π.Χ.):

«ἔτι οὐδεὶς ἂν ἔχοι εἰπεῖν διὰ τί κινηθὲν στήσεταί που· τί γὰρ μᾶλλον ἐνταῦθα ἢ ἐνταῦθα; ὥστε ἢ ἠρεμήσει ἢ εἰς ἄπειρον ανάγκη φέρεσθαι, ἐὰν μή τι ἐμποδίσῃ κρεῖττον.».

ΠΛΑΤΩΝ Αναφορά στην Αμερικάνικη Ήπειρο

έργο «Τίμαιος κ Κριτίας»

[24e] ἓν ὑπερέχει μεγέθει καὶ ἀρετῇ∙ λέγει γὰρ τὰ γεγραμμένα
ὅσην ἡ πόλις ὑμῶν ἔπαυσέν ποτε δύναμιν ὕβρει πορευο-
μένην ἅμα ἐπὶ πᾶσαν Εὐρώπην καὶ Ἀσίαν, ἔξωθεν ὁρμη-
θεῖσαν ἐκ τοῦ Ἀτλαντικοῦ πελάγους. τότε γὰρ πορεύσιμον
ἦν τὸ ἐκεῖ πέλαγος∙ νῆσον γὰρ πρὸ τοῦ στόματος εἶχεν ὃ
καλεῖτε, ὥς φατε, ὑμεῖς Ἡρακλέους στήλας, ἡ δὲ νῆσος ἅμα
Λιβύης ἦν καὶ Ἀσίας μείζων, ἐξ ἧς ἐπιβατὸν ἐπὶ τὰς ἄλλας
νήσους τοῖς τότε ἐγίγνετο πορευομένοις, ἐκ δὲ τῶν νήσων
[25a] ἐπὶ τὴν καταντικρὺ πᾶσαν ἤπειρον τὴν περὶ τὸν ἀληθινὸν
ἐκεῖνον πόντον. τάδε μὲν γάρ, ὅσα ἐντὸς τοῦ στόματος οὗ
λέγομεν, φαίνεται λιμὴν στενόν τινα ἔχων εἴσπλουν∙ ἐκεῖνο
δὲ πέλαγος ὄντως ἥ τε περιέχουσα αὐτὸ γῆ παντελῶς ἀληθῶς
ὀρθότατ’ ἂν λέγοιτο ἤπειρος. ἐν δὲ δὴ τῇ Ἀτλαντίδι νήσῳ
ταύτῃ μεγάλη συνέστη καὶ θαυμαστὴ δύναμις βασιλέων,
κρατοῦσα μὲν ἁπάσης τῆς νήσου, πολλῶν δὲ ἄλλων νήσων
καὶ μερῶν τῆς ἠπείρου∙ πρὸς δὲ τούτοις ἔτι τῶν ἐντὸς τῇδε

[μετάφραση]
Υπάρχει όμως ένα που τα ξεπερνά όλα σε μεγαλείο και αρετή. Τα αρχεία μας αναφέρουν ότι η πόλη σας αναχαίτισε κάποτε μια μεγάλη δύναμη που είχε επιτεθεί με αλαζονεία εναντίον όλης της Ευρώπης και της Ασίας ξεκινώντας απ' έξω, από τον Ατλαντικό ωκεανό. Οι άνθρωποι μπορούσαν να ταξιδεύουν εκείνη την εποχή στον ωκεανό, γιατί αμέσως μετά το στόμιό του ―που, όπως μαθαίνω, εσείς το ονομάζετε Ηράκλειες Στήλες― υπήρχε ένα νησί μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη μαζί (Ατλαντίδα). Οι ταξιδιώτες της εποχής περνούσαν από αυτό στα άλλα νησιά και από εκεί σε όλη την απέναντι ήπειρο που περιβάλλει αυτήν την πραγματικά αχανή θάλασσα. Όλα τα μέρη που βρίσκονται μέσα από το στόμιο που λέγαμε φαίνονται σαν λιμάνι με στενή είσοδο∙ το πέλαγος όμως που εκτείνεται έξω από το στόμιο είναι πραγματικό πέλαγος∙ και η στεριά που το περικλείει θα έλεγε κανείς ότι αξίζει να ονομαστεί "ήπειρος", στην κυριολεξία του όρου. Σ' αυτό το νησί, την Ατλαντίδα, δημιουργήθηκε κάτω από βασιλική εξουσία μια μεγάλη και θαυμαστή δύναμη που κυριάρχησε σε όλο το νησί καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και μέρη της απέναντι ηπείρου (Αμερικής).

-Η συζήτηση είναι μεταξύ του Σόλωνα και του Αιγύπτιου πρεσβύτερου ιερέα στην Σαίδα
της Αιγύπτου περίπου το 600 π.Χ.

Επίσκυρο το 2000 π.Χ (ποδόσφαιρο στην αρχαία Ελλάδα)


(Σωκράτης) Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη
ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ-
τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ
ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς
καταχρῶνται.
“Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη, εάν την δει κανείς από ψηλά σαν σφαίρες (μπάλες) που αποτελούνται από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος. Είναι δηλαδή πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα
Πλάτων «Φαίδων» ή περί ψυχής [110b]

«Φύγετε νεαροί, αυτό το παιχνίδι με την μπάλα φουσκωμένη από αέρα έχει γίνει για μεσήλικες και παιδιά»
Αρριανός ΧΙV 47

Ελληνικό σύμβολο η Τούρκικη σημαία;


Η σημαία της ελληνικής αρχαίας πόλεως του Βυζαντίου
Το 670 Π.Χ., οι πολίτες του Βυζαντίου υιοθέτησαν ένα ημισεληνοειδές φεγγάρι σαν το κρατικό σύμβολό τους, μετά από μια νικηφόρα μάχη, την οποία απέδωσαν στην θεά Άρτεμις (μερικοί υποστηρίζουνοτι αποδώθηκε στην Θεά Εκάτη)
, η ελληνική θεά του κυνηγιού, της οποίας το σύμβολο ήταν το ημισεληνοειδές φεγγάρι . Έχει υποστηριχτεί ότι, όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Οθωμανούς το 1453, είδαν αυτήν την σημαία με την ημισέληνο που ήταν σύμβολο της πόλεως και την διατήρησαν ως δική τους Τουρκική σημαία . Την ίδια έχουν κληρονομήσει και πολλά μουσουλμανικά κράτη.

δείτε την εικόνα με το νόμισμα θράκης βυζαντίου τον 1 αιώνα π.Χ.