Αι κατωτέρω αποδόσεις / αποκωδικοποιήσεις είναι συνοπτικαί.
ΑΘΗΝΑ Α=αρχική δύναμις, ΘΗ = θέασις, ΝΑ = Νους αρχικός.
ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΙ = αιωνία δύναμις, Ω = επί γηίνου χώρου, ΝΙΟ = δύναμις νοός - νόμου κατερχομένη, ήτοι: ΑΙΩΝΙΟΣ = η αιωνία επί πλανήτου δύναμις νοός - νόμου ή ο αιώνιος Νους.
ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ ΑΛ = αρχική δύναμις ηλίου, ΦΑ = φωτισμός, ΒΗ = ενέργεια κατερχομένη ΤΟ = επί χώρου στερεού, ήτοι,
ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ = του ηλίου η φωτεινή ενέργεια κατερχομένη επί της στερεάς.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝ = αρχική δύναμις νοός - νόμου ΘΡΩ = θέα ροής επί γηίνου χώρου, ΠΟ = πυρ σε χώρον.
Δύναμις νοός θεώμενη να ρέη με πυρ.
Δύναμις νοός και ΘΡΩΠΟΣ = θεραπεία ή δύναμις νοός η οποία θεραπεύει.
Δύναμις νοός παράγουσα σπέρμα (ΘΟΡΟΣ = σπέρμα ανδρός) πυρίνης δυνάμεως.Διά των εμπεριεχομένων αφώνων Θ και Ρ παράγεται το ρήμα Θροέω = λέγω - ομιλώ, άρα η λέξις άνθρωπος εμπεριέχει την έννοιαν της δυνάμεως του ομιλείν. Διά των τελευταίων γραμμάτων ΩΠΟΣ και με τροπήν του Ω σε Ε παράγεται η λέξις ΕΠΟΣ = λέξις,ουσία λόγου.Εν συνόλω δηλαδή η λέξις ΑΝΘΡΩΠΟΣ σημαίνει τον νοήμονα κάτοικον του πλανήτου, ο οποίος δύναται να ομιλή και να αναπαράγη το είδος κατά νόμον.
ΑΠΟΛΛΩΝ Α = αρχική δύναμις, Π = πυρ, ΟΛΛΩΝ = χώρος ηλίων αστέρων, ήτοι ΑΠΟΛΛΩΝ = η δύναμις πυρός η ακτινοβολούσα δι όλων των ηλίων-αστέρων, και ΑΠΟΛΛΩΝ = ο πάλλων νους.
ΒΑΡΟΣ ΒΑ = ενέργεια αρχική, ΡΟς = η οποία ρέει σέ χώρον. Τό Βάρος είναι τό αποτέλεσμα τής Βοράς = τροφής τών σωμάτων.
ΒΕΛΟΣ Β = ενέργεια Ε = πορευομένη, Λ = ηλιακή ακτινοβολία (επί γής τό άφωνον Λ ονομάζει τά υγρά) Ο = χώρος ωρισμένος. Η πρώτη έννοια τής λέξεως ΒΕΛΟΣ είναι: ενέργεια πορευομένη εκ τού ηλίου σέ χώρον.
ΓΝΗΣΙΟΣ Γ = στήν γήν ΝΗ = ο νούς που φανερώνεται, Σ = σέ χώρον Ι = συνεχώς τροφοδοτούμενον καί Ο = χώρος ωρισμένος - σώμα. ΓΝΗΣΙΟΣ = Στήν γήν ο νούς ο εσωτερικός, είναι η έννοια τού αληθούς.
ΓΝΩΣΙΣ Γ = η γη, Ν = ο νους, Σ = ο έσω χώρος. ΓΝΩΣΙΣ = στην γην η νόησις ή στην γην ο Νούς - νόμος σε έσω θέαν.
ΔΗΛΙΟΣ η Δ = δύναμις, Λ = του ηλίου. ΔΗΛΙΟΣ = η δύναμις η κατερχομένη η οποία ηλιοφωτίζει. ΔΗΛΙΟΣ = ο φανερός.
ΔΙΑΝΟΙΑ Η δύναμις του Νοός.
ΔΙΑΣ Δ = Δύναμις, Ι = ακτινοβολία κατερχομένη συνεχώς, Α = αρχική δύναμις.
Η δύναμις που δομεί και δημιουργεί συνεχώς κατερχομένη από την αρχική δύναμιν.
ΔΕΙΠΝΕΩ Κατά τό λεξικόν σημαίνει α) παρασκευάζω δείπνον β) τρώγω τό κυρίως φαγητόν τής ημέρας.
Κατά τόν Κώδικα σημαίνει:
ΔΕΙ = δύναμις εκπορευομένη καί κατερχομένη συνεχώς, ΠΝΕΩ = Πυρίνη δύναμις νοός - νόμου πού εκτείνεται. Πρωτίστως η Πνοή είναι η τροφή διά κάθε ζώντα οργανισμόν, ΔΕΙ = πρέπει νά ΠΝΕΩ ώστε νά λαμβάνω τήν βασικήν ουσίαν τής ζωής. Τό ΔΕΙΠΝΟΝ τό οποίον καθημερινώς λαμβάνομεν εν αφθονία πρέπει νά τό ΔΑΠΑΝΩΜΕΝ εις έργα σοφίας καί συνέσεως (ΔΕΙΠΝΟΝ - ΔΑΠΑΝΗ)
ΕΛΛΗΝ Φωτεινός νους (κάθε φωτεινός νους) - Ηλιακός νους
ΕΡΓΑΛΕΙΟΝ ΕΡΓΟ + ΛΕΙΟ. ΕΡΓΟ = δύναμις εκπορευομένη φωτοενεργειών προς την γην και ΛΕΙΟ = ηλιακή ακτινοβολία εκπορευομένη και κατερχομένη σε χώρον.Το ΕΡΓΑΛΕΙΟΝ, πρωτίστως, φανερώνει το έργον του ηλίου, ο οποίος δέχεται τις ακτινοβολίες ενός υπερτάτου ηλίου (τούτο δηλούται δια του Ρ) και εν συνεχεία ο αστήρ του συστήματός μας ακτινοβολεί μέσω του Λ = δικού του ηλιακού σώματος, αυτές τις ακτινοβολίες.
ΕΡΜΗΣ Ε = η δύναμις η εκπορευομένη, Ρ = η ροή (πρωτίστως των φωτοενεργειών), Μ = η ορατή φύσις. ΕΡΜΗΣ = δύναμις εκπορευομένη, ρέουσα προς την ορατήν μας φύσιν.
ΖΑΩ Ζ = ζωή Α= εκ τής αρχικής δυνάμεως, Ω = ο γήινος χώρος. Ζάω - ζώ = η ζωή επί πλανήτου.
ΗΛΙΚΙΑ Η = η διπλή ακτινοβολία ΛΙ = τού ηλίου ο οποίος συνεχώς τροφοδοτεί ΚΙΑ = τά κάτω ή τά γαιώδη σώματα. Ο ήλιος είναι αυτός πού μετρά τήν επί γής πορείαν μας, τήν ηλικίαν μας.
ΗΧΟΣ Η διπλή κάθοδος ακτινοβολίας, Χ = επί τής Χθονός, Ο = σέ χώρον ωρισμένον. Η λέξις ΗΧΟΣ αποκαλύπτει τήν επιστημονικήν γνώσιν ότι η κάθοδος τών ακτινοβολιών καί η πρόσκρουσις των επί τού χώματος γίνεται διά θορύβου - βοής ή ήχου.
ΗΘΙΚΗ Η = κάθοδος διπλής ακτινοβολίας, ΘΙ = θεωμένη, ΚΗ = κάτω. Η ΗΘΙΚΗ είναι, με τροπήν του Ι εις Η, η διπλή ακτινοβολία εις την ΘΗΚΗΝ.
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΟΝ ΗΛΕ = η διπλή κάθοδος τής ηλιακής ακτινοβολίας πού εκπορεύεται. ΚΤ = εδώ κάτω, καί ΡΟ = ρέει σέ χώρον, ΝΙΟΝ = διά Νοός καί Νόμου πού συνεχώς τροφοδοτεί. Είναι τό ΗΛΕ-ΚΤΡΟ-ΝΙΟΝ η ηλιο-κάτω-ροή.
ΙΔΕΑ Ι = η κατερχομένη (συνεχώς) ακτινοβολία, ΔΕ = η οποία διά δυνάμεως πορεύεται καί η οποία είναι Α = εκ τής αρχικής δυνάμεως.
ΚΑΛΟΣ ΚΑ = τά γαιώδη σώματα εκ τής αρχικής δυνάμεως, ή ΚΑ = Κάτω, ΛΟς = ο ήλιος σέ χώρον ωρισμένον. Ό,τι είναι εκ του ηλίου εδώ ΚΑ = Κάτω, είναι ΚΑ - ΛΟΝ.
ΚΥΤΤΑΡΟΝ Η απλουστέρα μορφή ζωής. ΚΥ = γαιώδες σώμα μέ συσσωρευμένην δύναμιν (Τ)ΤΑ = πού στερεώνει τά σώματα ΡΟν = τά οποία ρέουν σέ χώρον. Είναι η Δύναμις πού ΚΥ = κυοφορεί κάθε σώμα επί τής ΤΑΡΟΝ --> ΤΕΡΑΣ = γής μας.
ΛΕΞΙΣ ΛΕ = ηλιακή ακτινοβολία εκπορευομένη Ξ = Κ+Σ και Κ = κάτω, Σ = έσω χώρος = ΚΑΣΑ = κιβώτιον. Η ΛΕΞΙΣ δηλαδή είναι ένα φωτεινόν - νοηματικόν κιβώτιον ή Λ = ο φωτισμός ΕΞΙΣ --> έξω (λέξω = μέλλων του Λέγω = θά ομιλήσω = θά φωτίσω διά του Λόγου).
ΛΕΥΚΟΝ ΛΕΥ = η ηλιακή ακτινοβολία πορευομένη συγκεντρώνεται σέ μεγάλην ποσότητα, ΚΟς = Κάτω σέ χώρον. Ασφαλώς είναι γνωστόν ότι τό Λευκόν χρώμα εννοιολογεί τόν ηλιακόν φωτισμόν.
ΜΥΘΟΣ ΜΥ = η ορατή φύσις και η μεγάλη συσσώρευσις δυνάμεως, ΘΟ = η θέασις σε χώρον. ΜΥΘΟΣ = τα φυσικώς θεώμενα, τα φυσικώς αντιλαμβανόμενα και κατ' επέκτασιν η γνώσις περί των φυσικών δυνάμεων. Αν το Θ τραπεί σε Σ = έσω θέα, τότε παράγεται η λέξις ΜΥΗΣΙΣ = εσωτερική και αληθινή γνώσις.
ΝΟΗΣΙΣ ΝΟ = Νούς - Νόμος σέ χώρον, Η = διπλή κάθοδος ακτινοβολίας, ΣΙς = έσω θέασις (δυνάμεως) συνεχώς τροφοδοτουμένη. Η Νόησις δήλα-δη διά τού -Η- αποκαλύπτει τήν ικανότητα τού σκέπτεσθαι, ενώ διά τού -Ι- δηλούται συνεχώς τροφοδοτουμένη (διά γνώσεως εν προκειμένω).
’ν αφαιρέσωμεν τό Η = φανέρωσις, τότε η ΝΟΗΣΙΣ γίνεται ΝΟΣΟΣ. Όταν ο Ν = Νούς περιωρίζεται Ο = σέ χώρον, τότε Νοσεί, στενοχωρείται.
ΝΟΥΣ Ν = Νούς - Νόμος, Ο = χώρος ωρισμένος, Υ = σέ μεγάλην συσσώρευσιν.
ΟΙΚΟΣ Ο = χώρος ωρισμένος, Ι = συνεχώς τροφοδοτούμενος, ΚΟς = εδώ κάτω. Είναι ο ΟΙΚΟΣ, ο χώρος τόν οποίον συνεχώς φροντίζουμε καί ο οποίος συνεχώς μάς παρέχει τήν προστασίαν του.
ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΙ = πυρ αιώνιον, ΔΕΙΑ = δύναμις εκπορευομένη και κατερχομένη από την αρχικήν. Είναι δηλαδή η ΠΑΙΔΕΙΑ μία πυρίνη δύναμις υψίστης αξίας.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΠΛΗΡΗΣ-ΦΟΡΑ. ΠΛΗ = το πυρ του ηλίου κατερχόμενον, ΡΟ = διά ροής σε χώρον και ΦΟΡΙΑ = φως ρέον. Το πυρ δηλαδή το ηλιακόν, ως φως ρέον, μεταφέρει προς ημάς πάσαν ΠΛΗΡΟ-ΦΟΡΙΑΝ.
ΡΙΖΑ ΡΙ = ροή συνεχώς τροφοδοτούσα, ΖΑ = τήν ζωήν. Ρίζα = η ασταμάτητος ροή τής ζωής.
ΣΟΦΟΣ Έσω φως = έσω φωτισμένος
ΤΕΛΟΣ ΤΕ = η στερεωμένη δύναμις η εκτεινομένη, ΛΟς = ο ήλιος σέ χώρον. Είναι δήλα- δή το τέλος, η στερέωσις τού έργου του ηλίου μας. Ο ολοκληρώνων τά έργα του, ώς ο ήλιος, δικαιούται νά ονομάζεται ΤΕΛΕΙΟΣ.
ΦΩΝΗΕΝ Το φως του Νοός, το φως του νοήματος - ο φανός.
ΧΑ'Ι'ΟΣ Χ = χώμα, Α = αρχική δύναμις (ΑΛΦΑ=ηλιοφώς), Ι = ακτινοβολία κατερχομένη συνεχώς, Ο = χώρος ωρισμένος. Ο χά'ι'ος, εκ τού αρχικού χάους καταγόμενος είναι γνήσιος αληθινός, διότι παρ' ότι κατοικεί στό Χ = χώμα, στήν χθόνα, είναι εκ τής Α = αρχικής δυνάμεως άρα είναι λαμπρός.
ΨΥΧΗ Ψ --> Π+Σ = Πύρ εσωτερικόν, Υ = σέ μεγάλην συσσώρευσιν, ΧΗ = επί χοϊκού σώματος φανερού.
Η ΨΥΧΗ δήλα-δη είναι δύναμις Π = Πυρός η οποία εψύχθη, ώστε νά εισέλθη αβλαβώς στό χοϊκόν δοχείον - σώμα.
----------------
Αποκωδικοποιήσεις τμημάτων Μύθων
Η σελίς αυτή περιέχει αποκωδικοποιήσεις μέρους Ελληνικών Μύθων. Ολοκληρωμένες αναλύσεις αναζητήσατε εις τά εκδοθέντα βιβλία του Κώδικος.
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ συνέλαβε την έλαφον ζωντανή στόν Λάδωνα Ποταμόν. Όταν τήν παρέδωσε στόν Ευρυσθέα, εκείνος τήν ελευθέρωσε.
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είναι τό φανερόν κατερχόμενον (Η), υπέρτατον φώς (ΡΑ), καί η ΚΛΗΙΣ (κλειδί). Η ΕΛΑ-ΦΟΣ είναι το εκπορευόμενον (Ε), ηλιακόν (ΛΑ), φώς (ΦΟς). Αυτήν τήν ΕΛΑ-ΦΟΝ ο ΗΡΑΚΛΗΣ συλλαμβάνει κατόπιν ετησίας αναζητήσεως της στον Ποταμόν ΛΑ-ΔΩΝΑ. Η ονομασία του ποταμού είναι ΛΑ= φωτισμός ΔΩΝΑ= διανοίας. Τα άφωνα Δ= δύναμις καί Ν= Νούς δομούν την λέξιν Διάνοια (Δίνη, Δονώ κλπ.). Η ΕΛΑ-ΦΟΣ παραδίδεται στόν ΕΥΡΥΣΘΕΑ= στήν ευρείαν (ΕΥΡΥ), εσωτερικήν (Σ), θέασιν (ΘΕΑΝ) ή αντίληψιν. Από τά βάθη λοιπόν του χρόνου οι σοφοί πρόγονοί μας θεωρώντας ημάς ώς ΗΡΑΚΛΕΙΣ= φωτεινές Κληίδες μάς προτρέπουν νά αναζητήσωμεν τό φώς (ΕΛΑΦΟΣ). Τό Φώς αυτό θά τό εύρωμεν μόνον στήν φωτισμένην διάνοιαν μας (ΛΑΔΩΝ) καί οφείλομεν νά τό φέρωμεν στήν εσωτερικήν κατανόησίν μας (ΕΥΡΥΣΘΕΥΣ). Εν συνεχεία πρέπει νά το ελευθερώσωμεν, διότι το φώς το διανοητικόν, όταν συλληφθή εντός τής Διανοίας, πρέπει ευθύς νά διασκορπισθή, διά νά φωτίση καί τούς συνανθρώπους μας.
Ο ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ παρεχώρησε το Πύρ στούς Ανθρώπους μέ ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΝ ΑΥΓΗΝ.
Ο ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ είναι Π = Πύρ, ΡΟ = Ρέον είς χώρον, ΜΗ = επί τής ορατής φύσεως, ΘΕΥς = η οποία Θεάται καλώς. ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΣ σημαίνει ΤΗ = Δύναμις στερεωμένη, ΛΕ = εκ των ηλιακών ακτινοβολιών αί οποίαι Σ = εισέρχονται είς έσω χώρον ΚΟ = Κάτω εδώ ΠΟς = και είναι Πύρ. Η λέξις ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΣ αποκαλύπτει τόν ΤΗΛΕ = από μακράν ΣΚΟΠΟ = σκοπόν τού δημιουργού Νοός. Εντός της λέξεως ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΣ τα άφωνα Σ+Κ, δομούν την λέξιν ΣΑΚΟΣ καί ΣΚΙΑ διά νά δηλωθή ότι η κατερχομένη δύναμις τού ηλιακού Πυρός τίθεται εντός σάκου = φυσικά σώματα, τά οποία ασφαλώς έχουν ΣΚΙΑΝ. Τέλος η ΑΥΓΗ είναι η Α = αρχική δύναμις ή ΑΛΦΑ = ηλιοφώς, Υ = είς συσσώρευσιν, ΓΗ = επί γής κατερχομένη. Εν συνόλω η πρότασις ότι ο ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ έδωσε στούς ανθρώπους τό ΠΥΡ μέ ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΝ ΑΥΓΗΝ σημαίνει ότι τό ΠΥΡ είναι αυτό πού ώς ΜΗΘΕΥΣ ή ΜΑΘΕΥΣ μεταφέρει πάσαν πληροφορίαν ώς πρός τόν ΣΚΟΠΟΝ της Δημιουργίας του φυσικού κόσμου και της Γής μας ειδικότερον.
(Αποκωδικοποίησις Θεογονίας Ησιόδου, στίχος 565-570, Σημαιοφόρος Θεολόγος).
ΠΡΩΤΕΥΣ
Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ από τήν ΣΠΑΡΤΗΝ προσέρχεται στον ΠΡΩΤΕΑ, διά νά λάβη αλανθάστους χρησμούς. Η Κόρη του Πρωτέως, η ΕΙΔΟΘΕΑ, συνεβούλευσε τόν Μενέλαον νά συλλάβη τόν Πρωτέα, όταν θά ευρίσκετο εις τόν ύπνον και εκείνος θά τού απεκάλυπτε όλα τά μυστικά.
Ο ΠΡΩΤΕΥΣ, κατά τόν Κώδικα τής Ελληνικής Γλώσσης, σημαίνει ΠΡ = Πύρ Ρέον, Ω = επί Πλανήτου, το οποίον Τ = στερεώνει τά σώματα, διά τής Ε = πορευομένης δυνάμεως η οποία Υ = συσσωρεύεται. Ο ΠΡΩΤΕΥΣ δηλαδή είναι τό Πρώτον στοιχείον τού Πυρός, τό οποίον ώς Πυρήν εδόμησε Πάν ό,τι ευρίσκεται επί Πλανήτου. Το Πύρ αυτό μόνον εάν δεσμευθή εντός των σωμάτων δύναται νά εξετασθή από τους επιστήμονας. Η δέσμευσις αυτή παραβολικώς στόν Μύθον περιγράφεται ως ύπνωσις. Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ διά τής συλλαβής ΜΕ δηλούται ότι επί τής ορατής φύσεως πορεύεται και ότι είναι ΝΕ = Νούς, ΛΑΟΣ = φωτεινός. Φωτεινός Νούς δύναται νά θεωρηθή ασφαλώς ο επιστήμων ερευνητής. Αυτός ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ερευνών τά φυσικά σώματα εντός των οποίων ο ΠΡΩΤΕΥΣ (τό Πυρ) είναι σε ύπνωσιν, μανθάνει όλα τά μυστικά των. Η κόρη τού Πρωτέως - Πυρός είναι η ΕΙΔΟΘΕΑ. Η ονομασία ΕΙΔΟΘΕΑ δηλώνει τά ΕΙΔΗ τα οποία ερχονται εις ΘΕΑν όταν ο Πατήρ - Πρωτεύς ή το Πρώτον στοιχείον του Πυρός δομήσει αυτά. Με απλότητα και σαφήνειαν ο Μύθος, διά τού κώδικος, αποκαλύπτει τά μέχρι τώρα κρυμμένα νοήματά του.
ΣΤΑΥΛΟΙ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΟΥ
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ διατάσεται παρά του ΕΥΡΙΣΘΕΩΣ νά καθαρίση τους ΣΤΑΥΛΟΥΣ του ΑΥΓΕΙΟΥ. Πρός τόν σκοπόν αυτόν χρησιμοποιεί τούς ποταμούς ΑΛΦΕΙΟΝ και ΠΗΝΕΙΟΝ.
ΣΤΑΥΛΟΙ: Σ = έσω θέα, Τ = στερεά δύναμις, ΣΤ = εσωτερική στερεότης - τό αμετακίνητον, ΑΥ = αρχική δύναμις συσσωρευμένη ΛΟς = ο ήλιος σέ χώρον. Διά τής λέξεως ΣΤΑΥΛΟΣ ενοιολογείται τό ΣΤαμάτημα τού ηλιακού φωτισμού ή ΣΤ - ΑΥΛΟΣ = σταμάτησε νά φωτίζη διά τής μελωδίας του ό Αυλός. Ο ΑΥ - ΓΕΙΑΣ δηλούται ΑΥ = συσσωρευμένη δύναμις ΓΕΙΑΣ = επί Γής = εξουσία. Αυτή η δύναμις αδιαφόρησε διά τόν φωτισμόν και κατέστη ΣΤ = στερεωμένη δύναμις ή κατεΣΤημένον κάτω - στερεωμενον. Ο ΗΡΑΚΛΗΣ = φωτεινη κληίς, καθαρίζει τους ΣΤ - ΑΥΛΟΥς στρεφοντας τόν ρούν δύο ποταμών: τού ΑΛΦΕΙΟΥ καί τού ΠΗΝΕΙΟΥ. ΑΛΦΕΙΟΣ = ηλιοφώς. ΠΗΝΕΙΟΣ = πύρινος νούς. 'Aρα ο καθαρισμός τών σταύλων θά γίνη στά διανοητικά πεδία, διά φωτίσεως καί διά πνευματικής αναγωγής.
(Σημαιοφόρος Θεολόγος Aποκωδικοποίησις 'Aθλων Ηρακλέους).
ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ
Υιός τού Τρώς εκ τής Τρωικής φυλής. Μεταμορφωθείς ο Δίας εις ΑΕΤΟΝ ανήρπασε αυτόν καί τόν ωδήγησε εις τόν ΟΛΥΜΠΟΝ, όπου εγένετο ΟΙΝΟΧΟΟΣ τών θεών. Η αποκωδικοποίησις τού ονόματος ΓΑΝΥ-ΜΗΔΗΣ θά μάς αποκαλύψη διατί ήτο υιός τού Τρωός καί τί σημαίνει η αρπαγή αυτού. ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ διά τού Κώδικος σημαίνεται: ΓΑ = η αρχική ΓΑΙΑ, ΝΥ = Νούς - Νόμος σέ μεγάλην συσσώρευσιν, ΜΗ = η ορατή μας φύσις η φανερά καί ΔΗ = η δημιουργία η φανερά. Διά τών δύο πρώτων αφώνων τού ονόματος ήτοι Γ+Ν αποκαλύπτεται ο Γ = γαιώδης Ν = Νούς. Τά άφωνα αυτά δομούν τίς λέξεις Γάνος = λαμπερός, Γυνή = η γή μας πρωτίστως καί κατόπιν κάθε Γυνή, Γόνος - Γενεά - Γένος κ.α.
Όλες αυτές οι λέξεις μέ τά άφωνα Γ+Ν σημαίνουν τόν επί Γής Νούν καί τήν δράσιν του. Διά τών δύο άλλων συλλαβών ΜΗΔΗΣ δηλούται η ορατή μας φύσις η δομημένη. Εν συνόλω δηλαδή τό όνομα ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ σημαίνει τόν Γαιώδη Νούν - Νόμον καί τήν φυσικήν Δημιουργίαν. Φυσικόν είναι ο υλικός κόσμος νά είναι τού ΤΡΩΟΣ ή Τ = στερεά Ρ = ροή. Είναι τά άφωνα τής Τέρας = γής μας καί ο Γανυμήδης, ώς τέκνον τού Τρώος, είναι ασφαλώς Τρωτός. Ο ΔΙΑΣ = η δύναμις πού περί πάντων μεριμνά, ως ΑΕΤΟΣ ή ΑΕ = αιωνία δύαμις ΤΟΣ = επί τής στερεάς - γής άνω - αρπάζει ή πρός τά ’νω οδηγεί τόν Γανυμήδην ή τήν λαμπράν δημιουργίαν (Γάνος = λαμπρός) όπου εις τόν ΟΛΥΜΠΟΝ = τόν λάμποντα χώρον γίνεται ΟΙΝΟ-ΧΟΟΣ τών Θεών. Ο ΟΙΝΟ-ΧΟΟΣ είναι αυτός πού ΟΙΝΟΝ = διάνοιαν χέει, δεδομένου ότι τό άφωνον Ν σημαίνει τόν Νούν καί τόν Νόμον. Αυτός ο Μύθος κρύβει μίαν υπόσχεσιν ότι ολόκληρος η φυσική δημιουργία μέλλει νά ανέλθη εις τά διανοητικά πεδία.
ΕΡΜΗΣ
Ο ΕΡΜΗΣ εγεννήθη εντός ΣΠΗΛΑΙΟΥ. Βρέφος ακόμη εχαρακτηρίσθη ΚΛΕΠΤΗΣ. Είναι υιός τού Διός καί τής Μαίας. Κατά τόν Κώδικα ο ΕΡΜΗΣ σημαίνει τήν ΕΡ = εκπόρευσις τής Ροής (πρωτίστως τών φωτοενεργειών) ΜΗς = πρός τήν ορατήν μας φύσιν.
’ρα ο ΕΡΜΗΣ είναι τό φυσικόν ή ημερήσιον φώς. Ασφαλώς καί γεννάται (καθ' ημέραν) εντός Σπηλαίου, διότι ΣΠΗΛΑΙΟΝ σημαίνει ΣΗ = τό εσωτερικόν Πύρ, ΛΑΙΟΝ = τών ηλιακών αιωνίων δυνάμεων.
Είναι υιός τού ΔΙΟΣ ή τής Δ = δυνάμεως, η οποία Ι = κατέρχεται Α = εκ τής αρχικής δυνάμεως.
Η μητέρα του είναι η ΜΑΙΑ ή η Μ = ορατή μας φύσις η ΑΙ = αιωνία, εκ τής Α = αρχικής δυνάμεως. Αυτή η ΜΑΙΑ είναι η (Μ) ΑΙΑ = η πρώτη Γαία καί σύζυγος τού Πατρός Ουρανού. Στό ερώτημα διατί ως ΒΡΕΦΟΣ ακόμη γίνεται κλέπτης, ο Κώδικας απαντά ικανοποιητικώς.
ΒΡΕΦΟΣ σημαίνει τήν ΒΡΕ = ενέργειαν πού ρέει εκπορευομένη ΦΩς = τού φωτός σέ χώρον. Ως ΒΡΕΦΟΣ δήλα-δη ο ΕΡΝΗΣ ή τό φυσικόν φώς μάς τρέφει διότι Β+Ρ-->ΒΟΡΑ = τροφή.
Αλλά ως φώς Κ = πρός κάτω έρχεται, ΛΕ = εκπορεύοντας τήν ηλιακήν ακτινοβολίαν, Π = τήν Πυρίνην καί ΤΟς = στερεώνει τά φυσικά σώματα. Είναι δήλα-δη ΚΛΕ-ΠΤΗΣ.
Πρωτίστως ΚΛΕΠΤΗΣ δηλούται ο ήλιος μας, διότι χάριν ημών ΚΛΕ = πρός κάτω τό ηλιακόν φώς στέλλει καί ΠΤΗΣ = πατά στήν στερεάν γήν.
(Περισσοτέρα ανάλυσις στά βιβλία τού Κώδικος)
πηγή: www.ramafa.gr
Η σημασία του πολυτονικού
Ἡ περισπωμένη μᾶς ἐπιτρέπει νὰ διευκρινίσουμε τὸ νόημα φράσεων ὅπως:
«ἄκουσα ἕναν βοηθὸ λογιστὴ νὰ λέει»/«ἄκουσα ἕναν βοηθὸ λογιστῆ νὰ λέει».
Στὴν πρώτη περίπτωση πρόκειται γιὰ λογιστὴ ποὺ εἶναι βοηθός, στὴν δεύτερη περίπτωση γιὰ τὸν βοηθὸ ἑνὸς λογιστῆ.
(ΣΤΗΝ 2η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ "ΛΟΓΙΣΤΗΣ" ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ, ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ).
ΤΟΤΕ Η ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΧΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ. ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΦΡΑΖΟΜΕΝΑ.
«ἄκουσα ἕναν βοηθὸ λογιστὴ νὰ λέει»/«ἄκουσα ἕναν βοηθὸ λογιστῆ νὰ λέει».
Στὴν πρώτη περίπτωση πρόκειται γιὰ λογιστὴ ποὺ εἶναι βοηθός, στὴν δεύτερη περίπτωση γιὰ τὸν βοηθὸ ἑνὸς λογιστῆ.
(ΣΤΗΝ 2η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ "ΛΟΓΙΣΤΗΣ" ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ, ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ).
ΤΟΤΕ Η ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΧΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ. ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΦΡΑΖΟΜΕΝΑ.
"Καταραμένε" Έλληνα.
Όπου να γυρίσω την σκέψη μου, όπου και να στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βλέπω, σε βρίσκω.
Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά, πρώτος και αξεπέραστος.
Επιστήμη αναζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος.
Για Δημοκρατία διψώ, Ισονομία και Ισότητα, εσύ μπροστά μου, ασυναγώνιστος κι ανεπισκίαστος.
Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη Γνώση...
Γιατί να σε αγγίξω;
Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός;
Γιατί δεν με αφήνεις στην δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;
Σίλερ, 1759-1805, Γερμανός συγγραφέας και ποιητής
Υ.Γ. "καταραμένε" Έλληνα & καταραμένοι νεοΈλληνες...
Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά, πρώτος και αξεπέραστος.
Επιστήμη αναζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος.
Για Δημοκρατία διψώ, Ισονομία και Ισότητα, εσύ μπροστά μου, ασυναγώνιστος κι ανεπισκίαστος.
Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη Γνώση...
Γιατί να σε αγγίξω;
Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός;
Γιατί δεν με αφήνεις στην δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;
Σίλερ, 1759-1805, Γερμανός συγγραφέας και ποιητής
Υ.Γ. "καταραμένε" Έλληνα & καταραμένοι νεοΈλληνες...
Τα σύμβολα των Ελλήνων θεών
Ζευς
Σύμβολα: Κεραυνός, Αιγίδα, Κότινος
Ζώα: Αετός, Ταύρος, Κόκορας
Δέντρα & Φυτά: Βελανιδιά, Φασκόμηλο. Δευτερεύοντα: Ελιά, Μαργαρίτα, Αμάραντο, Ματζουράνα, Καρυδιά, Φλόμος, Βερβένα, Αμυγδαλιά, Βιολέτα, Κασσιά, Γαρύφαλλο, Σχοίνος.
Ποσειδώνας
Σύμβολα: Τρίαινα
Ζώα: Άλογο, Δελφίνι, Ταύρος
Λίθοι: Βήρυλλος, Ακουαμαρίνης, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Πεύκο, Θαλάσσια Ανεμώνη, Φύκια. Δευτερεύοντα: Φλαμουριά, Ουτρικουλαρία.
Aδης
Δέντρα & Φυτά: Κυπαρίσσι, Ροδιά. Δευτερεύοντα: Μέντα, Νάρκισσος, Καλαμπόκι.
Ήρα
Σύμβολα: Διάδημα, Σκήπτρο
Ζώα: Παγώνι, Αγελάδα
Δέντρα & Φυτά: Κρίνος, Πορτοκαλιά. Δευτερεύοντα: Μηλιά, Ιτιά, Συκιά, Σμύρνα.
Αθηνά
Σύμβολα: Αιγίδα
Ζώα: Κουκουβάγια, Φίδι
Δέντρα & Φυτά: Ελιά. Δευτερεύοντα: Βελανιδιά, Σημύδα, Σταυράγκαθο, Μουριά.
Απόλλωνας
Σύμβολα: Λύρα, Τόξο & Βέλος
Ζώα: Κουρούνα, Λύκος
Λίθοι: Ζαφείρι
Δέντρα & Φυτά: Δάφνη. Δευτερεύοντα: Ηλιοτρόπιο, Ηλίανθος, Ιξός (Γκυ), Υάκινθος, Πορτοκαλιά, Άνηθος, Τριγωνέλλα, Φοίνικας, Κρίνος, Πράσο.
Aρτεμις
Σύμβολα: Τόξο & Βέλος, Ημισέληνος
Ζώα: Ελάφι, Γεράκι
Λίθοι: Αμέθυστος, Σεληνόλιθος, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Ιτιά, Γιασεμί, Οξυά, Μυρτιά. Δευτερεύοντα: Αμάραντος, Μαργαρίτα, Φουντουκιά, Αγριαψιθιά, Βάλσαμο, Ακακία, Μανδραγόρας, Απήγανος.
Αφροδίτη
Σύμβολα: Καθρέφτης
Ζώα: Περιστέρι, Κύκνος
Λίθοι: Σμαράγδι, Λαζούρι, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Τριαντάφυλλο, Κρίνος, Ανεμώνη, Μηλιά, Μυρτιά. Δευτερεύοντα: Αλόη, Φτέρη, Ερείκη, Βενζόη, Σμύρνα, Κυδώνι, Σανταλόξυλο, Αγγελική, Αχλαδιά, Αστήρ, Αφροξυλιά (Σαμπούκος), Βιολέτα.
Aρης
Σύμβολα: Δόρυ & Σπαθί
Ζώα: Σκύλος, Όρνεο
Λίθοι: Όνυχας, Σαρδόνυξ
Δέντρα & Φυτά: Δυόσμος, Απήγανος, Φλαμουριά, Βερβένα, Αδελόχορτο.
Δήμητρα
Σύμβολα: Δρεπάνι, Δαυλός
Ζώα: Φίδι
Λίθοι: Σμαράγδι
Δέντρα & Φυτά: Στάχυ, Κριθάρι. Δευτερεύοντα: Ιτιά, Καλαμπόκι, Ροδιά, Φασολιά, Βληχούνι, Παπαρούνα.
Ερμής
Σύμβολα: Κηρυκείων, Φτερωτά Σανδάλια
Ζώα: Τράγος
Μέταλλα: Υδράργυρος
Δέντρα & Φυτά: Αμυγδαλιά, Έλατο. Δευτερεύοντα: Άνηθος, Φοίνικας, Φουντουκιά, Γαρύφαλλο, Κανέλλα, Μουριά.
Ήφαιστος
Σύμβολα: Σφυρί & Αμόνι, Πέλεκυς, Φωτιά
Δέντρα & Φυτά: Μαργαρίτα.
Πάνας
Σύμβολα: Αυλός, Φαλλός
Ζώα: Τράγος, Κριάρι, αρσενικό Ελάφι, Ταύρος
Δέντρα & Φυτά: Πεύκο, Έλατο, ʼμπελος. Δευτερεύοντα: Βανίλια, Καλάμι, Ασφόδελος, Ορχιδέα, Πηγουνιά, Σιληνή, Θρούμπι, Φτέρη, Αγριολούλουδα.
Διόνυσος
Σύμβολα: Θύρσος, Φαλλός
Ζώα: Φίδι
Λίθοι: Αμέθυστος
Δέντρα & Φυτά: Κισσός, Άμπελος. Δευτερεύοντα: Ασκληπιάς, Συκιά, Ίσκα, Μάραθο, Ταμάριξ, Μανιτάρι.
Εκάτη
Σύμβολα: Εγχειρίδιο
Ζώα: Φίδι, Σκύλος (μαύρος συνήθως)
Λίθοι: Αμέθυστος, Σεληνόλιθος, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Λεβάντα, Σμύρνα, Ιτιά. Δευτερεύοντα: Ακόνιτο, Κυκλάμινο, Σκόρδο, Μέντα, Μανδραγόρας, Μπελαντόνα.
Έρως
Λίθοι: Οπάλιο
Δέντρα & Φυτά: Τριαντάφυλλο κόκκινο, Βιολέτα λευκή, Ζαχαροκάλαμο.
Προμηθέας
Δέντρα & Φυτά: Φτέρη
Ουρανός
Δέντρα & Φυτά: Φλαμουριά
Γαία
Λίθοι: Κεχριμπάρι (Ήλεκτρο), Κοράλλι
Δέντρα & Φυτά: Πορτοκαλιά, Μηλιά
Κρόνος
Δέντρα & Φυτά: Κριθάρι, Ορχιδέα. Δευτερεύοντα: Καλαμπόκι, Λεβάντα, Ροδιά, Βατόμουρο.
Ρέα
Δέντρα & Φυτά: Σμύρνα
Περσεφόνη
Δέντρα & Φυτά: Ροδιά, Παπαρούνα.
Αδωνίς
Δέντρα & Φυτά: Σμύρνα, Τριαντάφυλλο, Μαρούλι, Μάραθο, Ερείκη
Ασκληπιός
Ζώα: Φίδι
Δέντρα & Φυτά: Δάφνη, Μουστάρδα.
Ίρις
Δέντρα & Φυτά: Κρίνος
Ήλιος
Δέντρα & Φυτά: Ηλιοτρόπιο.
Έαρ
Δέντρα & Φυτά: Κέδρο
Ώρος
Δέντρα & Φυτά: Λωτός, Σκουλόχορτο
Ύπνος
Δέντρα & Φυτά: Παπαρούνα
Σύμβολα: Κεραυνός, Αιγίδα, Κότινος
Ζώα: Αετός, Ταύρος, Κόκορας
Δέντρα & Φυτά: Βελανιδιά, Φασκόμηλο. Δευτερεύοντα: Ελιά, Μαργαρίτα, Αμάραντο, Ματζουράνα, Καρυδιά, Φλόμος, Βερβένα, Αμυγδαλιά, Βιολέτα, Κασσιά, Γαρύφαλλο, Σχοίνος.
Ποσειδώνας
Σύμβολα: Τρίαινα
Ζώα: Άλογο, Δελφίνι, Ταύρος
Λίθοι: Βήρυλλος, Ακουαμαρίνης, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Πεύκο, Θαλάσσια Ανεμώνη, Φύκια. Δευτερεύοντα: Φλαμουριά, Ουτρικουλαρία.
Aδης
Δέντρα & Φυτά: Κυπαρίσσι, Ροδιά. Δευτερεύοντα: Μέντα, Νάρκισσος, Καλαμπόκι.
Ήρα
Σύμβολα: Διάδημα, Σκήπτρο
Ζώα: Παγώνι, Αγελάδα
Δέντρα & Φυτά: Κρίνος, Πορτοκαλιά. Δευτερεύοντα: Μηλιά, Ιτιά, Συκιά, Σμύρνα.
Αθηνά
Σύμβολα: Αιγίδα
Ζώα: Κουκουβάγια, Φίδι
Δέντρα & Φυτά: Ελιά. Δευτερεύοντα: Βελανιδιά, Σημύδα, Σταυράγκαθο, Μουριά.
Απόλλωνας
Σύμβολα: Λύρα, Τόξο & Βέλος
Ζώα: Κουρούνα, Λύκος
Λίθοι: Ζαφείρι
Δέντρα & Φυτά: Δάφνη. Δευτερεύοντα: Ηλιοτρόπιο, Ηλίανθος, Ιξός (Γκυ), Υάκινθος, Πορτοκαλιά, Άνηθος, Τριγωνέλλα, Φοίνικας, Κρίνος, Πράσο.
Aρτεμις
Σύμβολα: Τόξο & Βέλος, Ημισέληνος
Ζώα: Ελάφι, Γεράκι
Λίθοι: Αμέθυστος, Σεληνόλιθος, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Ιτιά, Γιασεμί, Οξυά, Μυρτιά. Δευτερεύοντα: Αμάραντος, Μαργαρίτα, Φουντουκιά, Αγριαψιθιά, Βάλσαμο, Ακακία, Μανδραγόρας, Απήγανος.
Αφροδίτη
Σύμβολα: Καθρέφτης
Ζώα: Περιστέρι, Κύκνος
Λίθοι: Σμαράγδι, Λαζούρι, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Τριαντάφυλλο, Κρίνος, Ανεμώνη, Μηλιά, Μυρτιά. Δευτερεύοντα: Αλόη, Φτέρη, Ερείκη, Βενζόη, Σμύρνα, Κυδώνι, Σανταλόξυλο, Αγγελική, Αχλαδιά, Αστήρ, Αφροξυλιά (Σαμπούκος), Βιολέτα.
Aρης
Σύμβολα: Δόρυ & Σπαθί
Ζώα: Σκύλος, Όρνεο
Λίθοι: Όνυχας, Σαρδόνυξ
Δέντρα & Φυτά: Δυόσμος, Απήγανος, Φλαμουριά, Βερβένα, Αδελόχορτο.
Δήμητρα
Σύμβολα: Δρεπάνι, Δαυλός
Ζώα: Φίδι
Λίθοι: Σμαράγδι
Δέντρα & Φυτά: Στάχυ, Κριθάρι. Δευτερεύοντα: Ιτιά, Καλαμπόκι, Ροδιά, Φασολιά, Βληχούνι, Παπαρούνα.
Ερμής
Σύμβολα: Κηρυκείων, Φτερωτά Σανδάλια
Ζώα: Τράγος
Μέταλλα: Υδράργυρος
Δέντρα & Φυτά: Αμυγδαλιά, Έλατο. Δευτερεύοντα: Άνηθος, Φοίνικας, Φουντουκιά, Γαρύφαλλο, Κανέλλα, Μουριά.
Ήφαιστος
Σύμβολα: Σφυρί & Αμόνι, Πέλεκυς, Φωτιά
Δέντρα & Φυτά: Μαργαρίτα.
Πάνας
Σύμβολα: Αυλός, Φαλλός
Ζώα: Τράγος, Κριάρι, αρσενικό Ελάφι, Ταύρος
Δέντρα & Φυτά: Πεύκο, Έλατο, ʼμπελος. Δευτερεύοντα: Βανίλια, Καλάμι, Ασφόδελος, Ορχιδέα, Πηγουνιά, Σιληνή, Θρούμπι, Φτέρη, Αγριολούλουδα.
Διόνυσος
Σύμβολα: Θύρσος, Φαλλός
Ζώα: Φίδι
Λίθοι: Αμέθυστος
Δέντρα & Φυτά: Κισσός, Άμπελος. Δευτερεύοντα: Ασκληπιάς, Συκιά, Ίσκα, Μάραθο, Ταμάριξ, Μανιτάρι.
Εκάτη
Σύμβολα: Εγχειρίδιο
Ζώα: Φίδι, Σκύλος (μαύρος συνήθως)
Λίθοι: Αμέθυστος, Σεληνόλιθος, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Λεβάντα, Σμύρνα, Ιτιά. Δευτερεύοντα: Ακόνιτο, Κυκλάμινο, Σκόρδο, Μέντα, Μανδραγόρας, Μπελαντόνα.
Έρως
Λίθοι: Οπάλιο
Δέντρα & Φυτά: Τριαντάφυλλο κόκκινο, Βιολέτα λευκή, Ζαχαροκάλαμο.
Προμηθέας
Δέντρα & Φυτά: Φτέρη
Ουρανός
Δέντρα & Φυτά: Φλαμουριά
Γαία
Λίθοι: Κεχριμπάρι (Ήλεκτρο), Κοράλλι
Δέντρα & Φυτά: Πορτοκαλιά, Μηλιά
Κρόνος
Δέντρα & Φυτά: Κριθάρι, Ορχιδέα. Δευτερεύοντα: Καλαμπόκι, Λεβάντα, Ροδιά, Βατόμουρο.
Ρέα
Δέντρα & Φυτά: Σμύρνα
Περσεφόνη
Δέντρα & Φυτά: Ροδιά, Παπαρούνα.
Αδωνίς
Δέντρα & Φυτά: Σμύρνα, Τριαντάφυλλο, Μαρούλι, Μάραθο, Ερείκη
Ασκληπιός
Ζώα: Φίδι
Δέντρα & Φυτά: Δάφνη, Μουστάρδα.
Ίρις
Δέντρα & Φυτά: Κρίνος
Ήλιος
Δέντρα & Φυτά: Ηλιοτρόπιο.
Έαρ
Δέντρα & Φυτά: Κέδρο
Ώρος
Δέντρα & Φυτά: Λωτός, Σκουλόχορτο
Ύπνος
Δέντρα & Φυτά: Παπαρούνα
αναφορά Αρχαίων Ελλήνων στην Σφαίρα (μπάλα)
ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ
Όταν είδε κάποιους από τους στρατιώτες του να παίζουν σφαίρα (μπάλα) φορώντας τους θώρακες και τα κράνη τους, ευχαριστήθηκε και κάλεσε τους επικεφαλής τους θέλοντας να τους συγχαρεί.
Πλούταρχος - Βασιλέων Αποφθέγματα και Στρατηγών 182, Α5
Έπειτα αφού σιτίστηκαν με τροφή οι δούλες και αυτή, με σφαίρα (μπάλα) άρχισαν να παίζουν τ ακρόδεμν αποβαλούσαι.
Όμηρος Ραψωδία ζ 100
Αυτοί αφού σφαίρα (μπάλα) καλή στα χέρια πήραν, πορφυρή, που ο τεχνίτης Πόλυβος τους εποίησεν, ο ένας την έριχνε προς τα σκιόεντα νέφη κυρτωθείς οπίσω, Ο άλλος από την γη υψηλά αρθείς εύκολα την έπιανε, προτού με τα πόδια την οδό αγγίξει.
Και αφού την σφαίρα (μπάλα) ευθύς άνω πετώντας δοκίμασαν, χόρεψαν έπειτα πάνω στην πολυτρόφα γη με συχνές εναλλαγές, και οι κούροι χειροκροτούσαν που ήσαν στον αγώνα, και πολύς θόρυβος ορθωνόταν.
Όμηρος Ραψωδία θ 372
πληροφορίες μας δίνουν ακόμα:
ο Αθήναιος (Δειπνοσοφισταί Α 15, 19, 20, ΙΓ 599 κ.α.)
ο Γαληνός (Περί του δια μακράς σφαίρας (μπάλα) γυμνασίου) ο οποίος συνιστά το παιχνίδι αυτό ως υγιεινή άσκηση,
ο Τιμοκράτης (περί Σφαιριστικής)
Όταν είδε κάποιους από τους στρατιώτες του να παίζουν σφαίρα (μπάλα) φορώντας τους θώρακες και τα κράνη τους, ευχαριστήθηκε και κάλεσε τους επικεφαλής τους θέλοντας να τους συγχαρεί.
Πλούταρχος - Βασιλέων Αποφθέγματα και Στρατηγών 182, Α5
Έπειτα αφού σιτίστηκαν με τροφή οι δούλες και αυτή, με σφαίρα (μπάλα) άρχισαν να παίζουν τ ακρόδεμν αποβαλούσαι.
Όμηρος Ραψωδία ζ 100
Αυτοί αφού σφαίρα (μπάλα) καλή στα χέρια πήραν, πορφυρή, που ο τεχνίτης Πόλυβος τους εποίησεν, ο ένας την έριχνε προς τα σκιόεντα νέφη κυρτωθείς οπίσω, Ο άλλος από την γη υψηλά αρθείς εύκολα την έπιανε, προτού με τα πόδια την οδό αγγίξει.
Και αφού την σφαίρα (μπάλα) ευθύς άνω πετώντας δοκίμασαν, χόρεψαν έπειτα πάνω στην πολυτρόφα γη με συχνές εναλλαγές, και οι κούροι χειροκροτούσαν που ήσαν στον αγώνα, και πολύς θόρυβος ορθωνόταν.
Όμηρος Ραψωδία θ 372
πληροφορίες μας δίνουν ακόμα:
ο Αθήναιος (Δειπνοσοφισταί Α 15, 19, 20, ΙΓ 599 κ.α.)
ο Γαληνός (Περί του δια μακράς σφαίρας (μπάλα) γυμνασίου) ο οποίος συνιστά το παιχνίδι αυτό ως υγιεινή άσκηση,
ο Τιμοκράτης (περί Σφαιριστικής)
Δίκτυς ο Κνώσσιος - Ο πρώτος δημοσιογράφος
Περίπου το 1.300 π.Χ. στον Τρωικό πόλεμο οι Κνωσσίτες Κρήτες έλαβαν μέρος με τον τότε βασιλιά Ιδομενέα (γιος του Δευκαλίωνα και εγγονός του Μίνωα). Μαζί με τον Ιδομενέα πήγε και κάποιος με το όνομα Δίκτυς. Αυτός ο Δίκτυς λοιπόν εφηύρε την δημοσιογραφία και με ένα βιβλίο το οποίο ονόμασε "Εφημερίς Τρωικού πολέμου" κατέγραφε τα γεγονότα ανά ημέρα
Τότε λοιπόν δημιουργήθηκε η πρώτη Εφημερίδα (εκ του εφήμερον δηλαδή γεγονότα που άρχισαν και τελείωσαν μέσα στην ημέρα) και ο Δίκτυς ουσιαστικά ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής.
Ο Δίκτυς αγαπούσε τόσο το έργο του αυτό, που ζήτησε να ταφεί μαζί με αυτόν και το βιβλίο του. Χάθηκαν τα ίχνη μέσα στους αιώνες μέχρι που τον 1ο αιώνα μ.Χ. ένας σεισμός στην Κνωσσό έγινε η αιτία να βρέθεί ο τάφος του και φυσικά το βιβλίο "Εφημερίς Τρωικού πολέμου".
Τότε λοιπόν δημιουργήθηκε η πρώτη Εφημερίδα (εκ του εφήμερον δηλαδή γεγονότα που άρχισαν και τελείωσαν μέσα στην ημέρα) και ο Δίκτυς ουσιαστικά ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής.
Ο Δίκτυς αγαπούσε τόσο το έργο του αυτό, που ζήτησε να ταφεί μαζί με αυτόν και το βιβλίο του. Χάθηκαν τα ίχνη μέσα στους αιώνες μέχρι που τον 1ο αιώνα μ.Χ. ένας σεισμός στην Κνωσσό έγινε η αιτία να βρέθεί ο τάφος του και φυσικά το βιβλίο "Εφημερίς Τρωικού πολέμου".
Αναφορά του Χριστού στα Ελευσίνια Μυστήρια
Η καινή διαθήκη είναι κείμενα που υπέστησαν το περισσότερο κόψε ράψε από κάθε άλλο κείμενο με σκοπό φυσικά την αλλοίωση της πραγματικότητας. Το παρακάτω κείμενο φανερώνει μια πραγματικότητα…
Κατά Ιωάννη 12.20
"Ήσαν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανέβει για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν εις τον Φίλιππο, ο οποίος ήταν από την Βησθαιδά της Γαλιλαίας και του είπαν: " Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού". Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και οι δυο μαζί το λένε στον Χριστό. Ο Χριστός αποκρίθηκε: ¨Ήλθεν η ώρα δια να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου. Αλήθεια αλήθεια σας λέω, εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη και πεθάνει, μένει μόνος, εάν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό. Εκείνος που αγαπά την ζωή του θα την χάσει, εκείνος που δεν αγαπά την ζωή του στον κόσμο αυτόν (τον θνητό), θα την φυλάξει εις ζωήν αιώνιον."
σημείο 1.
Έλληνες που πήγαν να προσκυνήσουν κατά την εορτή =
Οι Έλληνες δεν προσκυνούσαν αλλόθρησκες εορτές, άρα μιλάμε για Ελληνικές εορτές και όχι Εβραϊκές που αφήνει να εννοηθεί το κείμενο.
σημείο 2.
ΔΕΝ ήταν Ελληνόφωνοι Εβραίοι που κάποιοι ίσως υποστηρίξουν, διότι θα δούμε παρακάτω ότι ο Χριστός μιλάει ξεκάθαρα για τα Ελευσίνια Μυστήρια.
σημείο 3.
Φίλιππος και Ανδρέας είναι Ελληνικότατα ονόματα. Το ότι αναφέρει επίμονα τον τόπο καταγωγής του Φιλίππου με Εβραϊκή ονομασία έχει τους προφανείς λόγους. Οι ονομασίες των πόλεων είναι ένα θέμα προς συζήτηση αν ίσχυαν όπως τις αναφέρουν οι Εβραίοι, διότι μην ξεχνάμε ότι στην περιοχή υπήρχαν 165 Ελληνικές πόλεις οι οποίες δεν αναφέρονται πουθενά στα κείμενα τα συγκεκριμένα…γιατί άραγε;
σημείο 4.
ας παραλληλίσουμε τα εξής: "εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη"
Σπόρος = Περσεφόνη
Σιτάρι = σύμβολο της Δήμητρας
Γη = Δήμητρα (Δα-Μήτηρ δηλ Γη Μήτηρ)
Ο σπόρος μένει τον μισό χρόνο κάτω από την γη και τον άλλο μισό βγαίνει επάνω με μορφή σιταριού, η γενικότερα ανθίζει η φύση (παραλληλίστε το με τον Μύθο της Περσεφόνης και του Πλούτωνα)
σημείο 5.
Η αναφορά στα Ελευσίνια Μυστήρια είναι ξεκάθαρη και πολυεπίπεδη,
¨εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη και πεθάνει¨:
Ο σπόρος ήταν οι Έλληνες που θα ξεκινούσαν την μύηση των Ελευσινίων στην κατεβάσια δηλ κάτω από την γη του ιερού ναού της Δήμητρας, ο θάνατος δεν ήταν σε υλικό επίπεδο αλλά σε πνευματικό, δηλ περνούσαν κάποιες δοκιμασίες φτάνοντας στον θάνατο (έτσι ήταν σκηνοθετημένη η κατάσταση για να νομίζουν ότι φτάνουν στον θάνατο, οπότε βιώναν τον θάνατο)
"μένει μόνος":
δηλ στείρος, δεν παράγει,
"εάν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό":
όπως λοιπόν ο σπόρος του σιταριού που πρέπει να μπει στην γη για να φέρει καρπό, έτσι και οι Έλληνες Ελευσίνιοι έπρεπε να μπουν κάτω από την γη, κάτω από το ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, να περάσουν αυτές τις δοκιμασίες οι οποίες θα τους εκπαίδευαν με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε όταν τελείωναν την μύηση άρα και την εκπαίδευση θα είχαν αποκτήσει γνώση και του θανάτου παράλληλα με της ζωής που ήδη γνώριζαν, οπότε η κρίση τους θα ήταν κατά κάποιο τρόπο πλήρης για να είναι σε θέση να είναι δίκαιοι και να μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα την φιλοσοφία που έλεγε ότι το καλό του συνόλου είναι κατ επέκταση και καλό δικό μας απορρίπτοντας την αντίθετη φορά της έννοιας αυτής. *
"Εκείνος που αγαπά την ζωή του θα την χάσει, εκείνος που δεν αγαπά την ζωή του στον κόσμο αυτόν (τον θνητό), θα την φυλάξει εις ζωήν αιώνιον."
Αυτός λοιπόν που αγαπάει την υλική του ζωή, οπότε αφεθεί στα πάθη και το υλικό σώμα τον τραβήξει προς τα κάτω σημαίνει αυτόματα ότι το πνευματικό σώμα, θα χάσει την ευκαιρία να ανέβει σε πνευματικό επίπεδο ούτως ώστε να μπορέσει να αντιλαμβάνεται πνευματικές καταστάσεις ανωτέρου επιπέδου εκείνο των Ιλισίων πεδίων που βρίσκονται κοντά στον Δημιουργό.
* Ο Σωκράτης είχε πει ότι "Ουδείς εκών κακός" δηλ κανείς δεν είναι κακός με την θέληση του και εκ γεννετής, διότι " η κακία είναι άγνοια" ΑΝ οι απάιδευτοι άνθρωποι γνώριζαν ότι το κακό είναι "μικρό", πράγμα που αποδεικνύει ο Σωκράτης μέσα από τα γραπτά έργα του Πλάτωνος, δεν θα το έκαναν διότι θα ήταν σε επίπεδο που θα "έβλεπαν¨ την μικρότητα και την ματαιότητα της κακίας οπότε το μεγαλείο της καλοσύνης.
* Ο Αριστοτέλης είχε πει για τα Ελευσίνια:
"ου μαθείν, αλλά παθείν και διατεθείν" δηλ δεν σε μαθαίνουν το καλό και το κακό, την ισορροπία από την ανισορροπία, την αρμονία και την δυσαρμονία, αλλά με αυτά που παθαίνουν μέσω της εκπαίδευσης, είναι έτοιμοι να διακρίνουν μόνοι τους την αλήθεια και την πραγματική πραγματικότητα. Αυτό είναι κάτι που έκανε ο Σωκράτης με την μαιευτική, ο οποίος ΔΕΝ μάθαινε κανέναν τίποτα, απλά μέσω των ερωτήσεων εκμαίευε γνώσεις του ίδιου του μαθητή για τον ίδιο τον μαθητή.
Αυτοί ήταν οι "πόνοι της γέννας" οι οποίοι παραλληλίζονται με το "παθείν" των Ελευσινίων. Αυτή είναι και η τεράστια διαφορά της παιδείας των προγόνων μας με εμάς. Η παιδεία εκείνων προερχόταν από το παθείν και διατεθείν, ενώ η δική μας απο το στείρο ¨μαθείν¨ δηλ μας μαθαίνουν "κάποιοι" αυτά που εκείνοι θέλουν οπότε σκεπτόμαστε και με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν.
Κατά Ιωάννη 12.20
"Ήσαν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανέβει για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν εις τον Φίλιππο, ο οποίος ήταν από την Βησθαιδά της Γαλιλαίας και του είπαν: " Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού". Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και οι δυο μαζί το λένε στον Χριστό. Ο Χριστός αποκρίθηκε: ¨Ήλθεν η ώρα δια να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου. Αλήθεια αλήθεια σας λέω, εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη και πεθάνει, μένει μόνος, εάν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό. Εκείνος που αγαπά την ζωή του θα την χάσει, εκείνος που δεν αγαπά την ζωή του στον κόσμο αυτόν (τον θνητό), θα την φυλάξει εις ζωήν αιώνιον."
σημείο 1.
Έλληνες που πήγαν να προσκυνήσουν κατά την εορτή =
Οι Έλληνες δεν προσκυνούσαν αλλόθρησκες εορτές, άρα μιλάμε για Ελληνικές εορτές και όχι Εβραϊκές που αφήνει να εννοηθεί το κείμενο.
σημείο 2.
ΔΕΝ ήταν Ελληνόφωνοι Εβραίοι που κάποιοι ίσως υποστηρίξουν, διότι θα δούμε παρακάτω ότι ο Χριστός μιλάει ξεκάθαρα για τα Ελευσίνια Μυστήρια.
σημείο 3.
Φίλιππος και Ανδρέας είναι Ελληνικότατα ονόματα. Το ότι αναφέρει επίμονα τον τόπο καταγωγής του Φιλίππου με Εβραϊκή ονομασία έχει τους προφανείς λόγους. Οι ονομασίες των πόλεων είναι ένα θέμα προς συζήτηση αν ίσχυαν όπως τις αναφέρουν οι Εβραίοι, διότι μην ξεχνάμε ότι στην περιοχή υπήρχαν 165 Ελληνικές πόλεις οι οποίες δεν αναφέρονται πουθενά στα κείμενα τα συγκεκριμένα…γιατί άραγε;
σημείο 4.
ας παραλληλίσουμε τα εξής: "εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη"
Σπόρος = Περσεφόνη
Σιτάρι = σύμβολο της Δήμητρας
Γη = Δήμητρα (Δα-Μήτηρ δηλ Γη Μήτηρ)
Ο σπόρος μένει τον μισό χρόνο κάτω από την γη και τον άλλο μισό βγαίνει επάνω με μορφή σιταριού, η γενικότερα ανθίζει η φύση (παραλληλίστε το με τον Μύθο της Περσεφόνης και του Πλούτωνα)
σημείο 5.
Η αναφορά στα Ελευσίνια Μυστήρια είναι ξεκάθαρη και πολυεπίπεδη,
¨εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη και πεθάνει¨:
Ο σπόρος ήταν οι Έλληνες που θα ξεκινούσαν την μύηση των Ελευσινίων στην κατεβάσια δηλ κάτω από την γη του ιερού ναού της Δήμητρας, ο θάνατος δεν ήταν σε υλικό επίπεδο αλλά σε πνευματικό, δηλ περνούσαν κάποιες δοκιμασίες φτάνοντας στον θάνατο (έτσι ήταν σκηνοθετημένη η κατάσταση για να νομίζουν ότι φτάνουν στον θάνατο, οπότε βιώναν τον θάνατο)
"μένει μόνος":
δηλ στείρος, δεν παράγει,
"εάν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό":
όπως λοιπόν ο σπόρος του σιταριού που πρέπει να μπει στην γη για να φέρει καρπό, έτσι και οι Έλληνες Ελευσίνιοι έπρεπε να μπουν κάτω από την γη, κάτω από το ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, να περάσουν αυτές τις δοκιμασίες οι οποίες θα τους εκπαίδευαν με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε όταν τελείωναν την μύηση άρα και την εκπαίδευση θα είχαν αποκτήσει γνώση και του θανάτου παράλληλα με της ζωής που ήδη γνώριζαν, οπότε η κρίση τους θα ήταν κατά κάποιο τρόπο πλήρης για να είναι σε θέση να είναι δίκαιοι και να μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα την φιλοσοφία που έλεγε ότι το καλό του συνόλου είναι κατ επέκταση και καλό δικό μας απορρίπτοντας την αντίθετη φορά της έννοιας αυτής. *
"Εκείνος που αγαπά την ζωή του θα την χάσει, εκείνος που δεν αγαπά την ζωή του στον κόσμο αυτόν (τον θνητό), θα την φυλάξει εις ζωήν αιώνιον."
Αυτός λοιπόν που αγαπάει την υλική του ζωή, οπότε αφεθεί στα πάθη και το υλικό σώμα τον τραβήξει προς τα κάτω σημαίνει αυτόματα ότι το πνευματικό σώμα, θα χάσει την ευκαιρία να ανέβει σε πνευματικό επίπεδο ούτως ώστε να μπορέσει να αντιλαμβάνεται πνευματικές καταστάσεις ανωτέρου επιπέδου εκείνο των Ιλισίων πεδίων που βρίσκονται κοντά στον Δημιουργό.
* Ο Σωκράτης είχε πει ότι "Ουδείς εκών κακός" δηλ κανείς δεν είναι κακός με την θέληση του και εκ γεννετής, διότι " η κακία είναι άγνοια" ΑΝ οι απάιδευτοι άνθρωποι γνώριζαν ότι το κακό είναι "μικρό", πράγμα που αποδεικνύει ο Σωκράτης μέσα από τα γραπτά έργα του Πλάτωνος, δεν θα το έκαναν διότι θα ήταν σε επίπεδο που θα "έβλεπαν¨ την μικρότητα και την ματαιότητα της κακίας οπότε το μεγαλείο της καλοσύνης.
* Ο Αριστοτέλης είχε πει για τα Ελευσίνια:
"ου μαθείν, αλλά παθείν και διατεθείν" δηλ δεν σε μαθαίνουν το καλό και το κακό, την ισορροπία από την ανισορροπία, την αρμονία και την δυσαρμονία, αλλά με αυτά που παθαίνουν μέσω της εκπαίδευσης, είναι έτοιμοι να διακρίνουν μόνοι τους την αλήθεια και την πραγματική πραγματικότητα. Αυτό είναι κάτι που έκανε ο Σωκράτης με την μαιευτική, ο οποίος ΔΕΝ μάθαινε κανέναν τίποτα, απλά μέσω των ερωτήσεων εκμαίευε γνώσεις του ίδιου του μαθητή για τον ίδιο τον μαθητή.
Αυτοί ήταν οι "πόνοι της γέννας" οι οποίοι παραλληλίζονται με το "παθείν" των Ελευσινίων. Αυτή είναι και η τεράστια διαφορά της παιδείας των προγόνων μας με εμάς. Η παιδεία εκείνων προερχόταν από το παθείν και διατεθείν, ενώ η δική μας απο το στείρο ¨μαθείν¨ δηλ μας μαθαίνουν "κάποιοι" αυτά που εκείνοι θέλουν οπότε σκεπτόμαστε και με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν.
περί μοιχείας στην Αρχαία Ελλάδα
Κάποτε πήγαν στον Αλέξανδρο σε προχωρημένη βραδινή ώρα μια κοπέλα για να κοιμηθεί μαζί του, και εκείνος την ρώτησε για ποιο λόγο πήγε τέτοια ώρα. Όταν αυτή του απάντησε ¨ Περίμενα να πέσει για ύπνο ο άνδρας μου¨, ο Αλέξανδρος άρχισε να φωνάζει και να επιπλήττει τους δούλους του γιατί λίγο έλειψε εξ αιτίας τους να γίνει μοιχός
Πλούταρχου Βασιλέων αποφθέγματα και στρατηγών 179 D
η μοιχεία επί Λυκούργου ήταν κάτι το αδιανόητο για τις Σπαρτιάτισσες.. Μνημονεύεται μάλιστα η απάντηση του Σπαρτιάτη Γεραδάτα σε κάποιον ξένο που ρώτησε τι παθαίνουν οι μοιχοί στην Σπάρτη διότι δεν υπήρχε γραπτός νόμος από τον Λυκούργο, απάντησε ο Γεραδάτας: ¨Κανένας ξένε δεν
γίνεται μοιχός στην Σπάρτη¨ και όταν εκείνος ξαναρώτησε ¨Αν ωστόσο συμβεί;¨ ¨Πληρώνει πρόστιμο τέτοιο ώστε να αγοραστεί ταύρος τεράστιος που να σκύβει στον Ταύγετο και να πίνει όλον τον Ευρώτα¨ απαντά ο Γεραδάτος. Ο ξένος γέλασε και είπε: ¨μα πως είναι δυνατόν να υπάρξει τόσο μεγάλος ταύρος;¨ Ο Γεραδάτας γέλασε και απάντησε: ¨πως είναι δυνατόν να γίνει στην Σπάρτη κάποιος μοιχός όταν ο πλούτος, η τρυφηλότητα και ο καλλωπισμός θεωρούνται ατιμαστικά;¨
Πλουτάρχου Αποφθέγματα Λακωνικά 228 Β
Πλούταρχου Βασιλέων αποφθέγματα και στρατηγών 179 D
η μοιχεία επί Λυκούργου ήταν κάτι το αδιανόητο για τις Σπαρτιάτισσες.. Μνημονεύεται μάλιστα η απάντηση του Σπαρτιάτη Γεραδάτα σε κάποιον ξένο που ρώτησε τι παθαίνουν οι μοιχοί στην Σπάρτη διότι δεν υπήρχε γραπτός νόμος από τον Λυκούργο, απάντησε ο Γεραδάτας: ¨Κανένας ξένε δεν
γίνεται μοιχός στην Σπάρτη¨ και όταν εκείνος ξαναρώτησε ¨Αν ωστόσο συμβεί;¨ ¨Πληρώνει πρόστιμο τέτοιο ώστε να αγοραστεί ταύρος τεράστιος που να σκύβει στον Ταύγετο και να πίνει όλον τον Ευρώτα¨ απαντά ο Γεραδάτος. Ο ξένος γέλασε και είπε: ¨μα πως είναι δυνατόν να υπάρξει τόσο μεγάλος ταύρος;¨ Ο Γεραδάτας γέλασε και απάντησε: ¨πως είναι δυνατόν να γίνει στην Σπάρτη κάποιος μοιχός όταν ο πλούτος, η τρυφηλότητα και ο καλλωπισμός θεωρούνται ατιμαστικά;¨
Πλουτάρχου Αποφθέγματα Λακωνικά 228 Β
Στην Ελλάδα η αρχαιότερη κατοικία της Ευρώπης
Γεωφυσικές έρευνες στο λόφο της Κεφαλάς στην Κνωσό αποκάλυψαν ευρήματα από την αρχαιότερη αγροτική κατοικία στην Ελλάδα και ίσως στην Ευρώπη, η οποία χρονολογείται μεταξύ 7000 και 6400 π.Χ. Τη σημαντική αυτή ανακάλυψη παρουσίασε απόψε η διευθύντρια της Βρετανικής Σχολής στην Αθήνα και καθηγήτρια πανεπιστημίου κα Κάθριν Μόργκαν στην ετήσια ανοιχτή συνάντηση της Σχολής στο κτίριο της Αρχαιολογικής Εταιρείας.
Η ανακάλυψη έγινε με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας ραντάρ και σε συνεργασία με Ολλανδούς επιστήμονες σε έρευνες που διεξάγονταν από τον Μάιο του 2009 για την χαρτογράφηση και οπτικοποίηση αρχαιολογικών και γεωλογικών ιζημάτων στην περιοχή της Κνωσού.
Στο πλαίσιο του ετήσιου απολογισμού της Βρετανικής Σχολής, η οποία δραστηριοποιείται στην χώρα μας από το 1900, η κα Μόργκαν παρουσίασε ακόμα την πορεία αντίστοιχων ερευνών στην νησίδα Κέρος των Κυκλάδων και συγκεκριμένα στον οικισμό Δασκάλιο ο οποίος ήταν σημαντικός οικισμός κατά την πρώιμη εποχή του Χαλκού, στον Κάβο της Κέρκυρας, την Θεσσαλία τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα.
Αξίζει να σημειωθεί η επισήμανση της κας Μόργκαν ότι βάση των αρχαιολογικών ερευνών της σχολής στην Αίγινα, λόγω των φυσικών πόρων, και των εμπορικών δυνατοτήτων του νησιού, άνθιζε η κατασκευή πήλινων αγγείων από την εποχή του χαλκού μέχρι και την δεκαετία του 1960, ενώ σήμερα μόνο μία οικογένεια εξακολουθεί να διατηρεί αυτή την παράδοση των πέντε χιλιετιών.
Επίσημος προσκεκλημένος της συνάντησης της Βρετανικής σχολής ήταν ο ομότιμος καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου κ. Ρόμπιν Κόρμακ ο οποίος αναφέρθηκε στην επιρροή του Βυζαντίου στην κληρονομιά της Βρετανικής αυτοκρατορίας μέσα από το έργο σημαντικών βρετανών αρχιτεκτόνων. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στον Γουόλτερ Σάικς, ο οποίος εργάστηκε από το 1906 έως το 1911 για την Βρετανική Σχολή στην Αθήνα και συμμετείχε σε αρχαιολογικές ανασκαφές και συντηρήσεις αρχαίων και βυζαντινών μνημείων στη χώρα μας.
Ο Σάικς ήταν ένας από τους σχεδιαστές της πόλης του Νέου Δελχί και επηρεάστηκε ιδιαίτερα από την βυζαντινή αρχιτεκτονική και από την εμπειρία του στην Ελλάδα. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο κ. Κόρμακ στους Ρόμπερτ Βάις Σούλτς και τον συμφοιτητή και μετέπειτα συνεργάτη του Σιντνεϊ Μπάρνσλεϊ, οι οποίοι ήρθαν με υποτροφία στην Ελλάδα για Βυζαντινές σπουδές. Ο Σούλτς, βαθύτατα επηρεασμένος από τις σπουδές του στην Ελλάδα, φαίνεται ότι έχτισε τον Καθεδρικό ναό του Χαρτούμ στο Σουδάν, στα πρότυπα του Αγ. Δημητρίου της Θεσσαλονίκης, το οποίο ήταν και το σημαντικότερο έργο του.
kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_24/02/2010_325282
Η ανακάλυψη έγινε με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας ραντάρ και σε συνεργασία με Ολλανδούς επιστήμονες σε έρευνες που διεξάγονταν από τον Μάιο του 2009 για την χαρτογράφηση και οπτικοποίηση αρχαιολογικών και γεωλογικών ιζημάτων στην περιοχή της Κνωσού.
Στο πλαίσιο του ετήσιου απολογισμού της Βρετανικής Σχολής, η οποία δραστηριοποιείται στην χώρα μας από το 1900, η κα Μόργκαν παρουσίασε ακόμα την πορεία αντίστοιχων ερευνών στην νησίδα Κέρος των Κυκλάδων και συγκεκριμένα στον οικισμό Δασκάλιο ο οποίος ήταν σημαντικός οικισμός κατά την πρώιμη εποχή του Χαλκού, στον Κάβο της Κέρκυρας, την Θεσσαλία τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα.
Αξίζει να σημειωθεί η επισήμανση της κας Μόργκαν ότι βάση των αρχαιολογικών ερευνών της σχολής στην Αίγινα, λόγω των φυσικών πόρων, και των εμπορικών δυνατοτήτων του νησιού, άνθιζε η κατασκευή πήλινων αγγείων από την εποχή του χαλκού μέχρι και την δεκαετία του 1960, ενώ σήμερα μόνο μία οικογένεια εξακολουθεί να διατηρεί αυτή την παράδοση των πέντε χιλιετιών.
Επίσημος προσκεκλημένος της συνάντησης της Βρετανικής σχολής ήταν ο ομότιμος καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου κ. Ρόμπιν Κόρμακ ο οποίος αναφέρθηκε στην επιρροή του Βυζαντίου στην κληρονομιά της Βρετανικής αυτοκρατορίας μέσα από το έργο σημαντικών βρετανών αρχιτεκτόνων. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στον Γουόλτερ Σάικς, ο οποίος εργάστηκε από το 1906 έως το 1911 για την Βρετανική Σχολή στην Αθήνα και συμμετείχε σε αρχαιολογικές ανασκαφές και συντηρήσεις αρχαίων και βυζαντινών μνημείων στη χώρα μας.
Ο Σάικς ήταν ένας από τους σχεδιαστές της πόλης του Νέου Δελχί και επηρεάστηκε ιδιαίτερα από την βυζαντινή αρχιτεκτονική και από την εμπειρία του στην Ελλάδα. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο κ. Κόρμακ στους Ρόμπερτ Βάις Σούλτς και τον συμφοιτητή και μετέπειτα συνεργάτη του Σιντνεϊ Μπάρνσλεϊ, οι οποίοι ήρθαν με υποτροφία στην Ελλάδα για Βυζαντινές σπουδές. Ο Σούλτς, βαθύτατα επηρεασμένος από τις σπουδές του στην Ελλάδα, φαίνεται ότι έχτισε τον Καθεδρικό ναό του Χαρτούμ στο Σουδάν, στα πρότυπα του Αγ. Δημητρίου της Θεσσαλονίκης, το οποίο ήταν και το σημαντικότερο έργο του.
kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_24/02/2010_325282
Tι λέει πραγματικά ο Ισοκράτης για τους μετέχοντες Ελλ. Παιδείας
Πουθενὰ δὲν ἀναφέρει ὁ Ἰσοκράτης (οὒτε ἂλλος Ἓλλην συγγραφεὺς) ὃτι “Ἓλληνὲς εἰσι οἱ μετέχοντες τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας”. Ἡ ρῆσις αὐτὴ, τὴν ὁποίαν κατά κόρον ἐξεμεταλεύθησαν τὰ Μ.Μ.Ε., εἶναι χαλκευμένη, παράφρασις, παρερμηνεία, διαστρεύλωσις τοῦ 50οῦ ἐδαφίου απὸ τὸν “Πανηγυρικὸν” τοῦ Ἰσοκράτους, τὸ ὁποῖον εἰς τὴν πραγματικότητα διατυπώνει, σαφῶς, τελείως αντίθετη ἒννοια. (Γι’ αὐτὸ δὲν ἐπιθυμοῦν κάποιοι νὰ διδάσκωνται τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ εις τὰ σχολεῖα: γιὰ νὰ μποροῦν διάφοροι ἐπιτήδειοι, νὰ ἐρμηνεύουν τὰ ἀρχαῖα κείμενα ὃπως τοὺς βολεύει).
Ὁ Ἰσοκράτης, λοιπὸν, πλέκων τὸ ἐγκώμιον τῆς πνευματικῆς αἲγλης τῶν Ἀθηνῶν, γράφει ἐπὶ λέξει:
“.... ΤΟΣΟΥΤΟΝ Δ’ ΑΠΟΛΕΛΟΙΠΕΝ Η ΠΟΛΙΣ ΗΜΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟ ΦΡΟΝΕΙΝ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΩΣΘ΄ ΟΙ ΤΑΥΤΗΣ ΜΑΘΗΤΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΓΕΓΟΝΑΣΙΝ, ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑ ΠΕΠΟΙΗΚΕ ΜΗΚΕΤΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΔΟΚΕΙΝ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ Η ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ.”
Τὸ ρῆμα “πεποίηκε” καὶ τὸ τὸ ἀπαρὲμφατον “δοκεῖν”, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰσοκράτης, δὲν ἒχουν τεθῆ τυχαίως. Ὃπως παρατηρεῖ καὶ ὁ σχολιογράφος τῶν Κωδίκων, ὁ Ἰσοκράτης πάντοτε “σαφεῖ τῇ λέξει κέχρηται” (vita 1.10). Σημειωτέον δὲ, ὃτι συνεπλήρωνε καὶ ἐτελειοποιοῦσε τὸν “Πανηγυρικὸ” περισσότερο ἀπὸ δέκα ἒτη, προκειμένου νὰ τὸν ἀπαγγείλη κατὰ τὴν ἑκατοστὴν Ὀλυμπιάδα – τὸ 380 π.ν.χ.-, ὃπου, ὡς γνωστὸν, συμμετεῖχον ΜΟΝΟΝ Ἓλληνες.
Τὸ ρῆμα “ποιῶ” σημαίνει κατασκευάζω, φτιάχνω, δημιουργῶ. Τό μέσον (μέση φωνὴ) “ποιούμαι” σημαίνει ὑπολαμβάνω, νομίζω: “συμφορὰν ποιοῦμαι” = θεωρῶ ὡς συμφορὰν (ἀνάλογες σημερινὲς ἐκφράσεις: “περιποιημένη συμπεριφορὰ”, “κατασκευασμεύνη ὑπόθεσις”, “φτιαχτὸ ζήτημα”.
Τὸ δὲ ρῆμα “δοκῶ” σημαίνει ὑποθέτω, νομίζω, φαντάζομαι: δοκεῖ = φαίνεται, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν πραγματικότητα. “Τά δοκούντα –μόνον - τῷ δοκοῦντι εἶναι ἀληθῆ” τονίζει ὁ Πλάτων εἰς τὸν διάλογον “Θεαίτητος” (158 Ε).
Ὁ Ἰσοκράτης λοιπὸν ἁπλῶς διαπιστώνει:
“Ἡ πόλις μας (δηλαδή αἱ Ἀθῆναι, ἡ Ἑλλὰς Ἑλλάδος κατὰ τὸν Θυκυδίδη), τόσον ἒχει ἀφήσει πίσω της (“ἀπολέλοιπε”, “ἐξεπέρασε”) ὡς πρὸς τὴν φρόνησιν τοὺς ἂλλους ἂνθρώπους, ὣστε οἱ μαθηταὶ αύτῆς ἒγιναν διδάσκαλοι ἂλλων καὶ τὸ ὂνομα τῶν Ἑλλήνων πεποίηκε ( = ἐδημιούργησε τὴν πεποιημένην, πλαστὴν ὲντύπωσιν) δοκεῖν εἶναι ( =νὰ φαίνεται ὃτι εἶναι –δίχως ὃμως νὰ εἶναι) χαρακτηριστικὸν ὂχι πιὰ τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας καὶ νὰ ἀποκαλοῦνται Ἓλληνες (δὲν τοὺς ἀποκαλοῦμε ἐμεῖς) μᾶλλον οἱ μετέχοντες τής ἡμετέρας ἐκπαιδεύσεως παρὰ (οἱ μετέχοντες) τῆς κοινῆς φύσεως ( =γεννήσεως, καταγωγῆς).
Δηλαδὴ, κάτι παρόμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα μὲ τοὺς καθηγητὲς ξένων γλωσσῶν. Οἱ μαθηταὶ λένε: “ἡ γαλλίδα”, “ἡ γερμανίδα”, “ὁ ἂγγλος”, κ.ο.κ., ἐννοώντας τοὺς -Ἓλληνες- καθηγητὰς, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν αὐτὲς τὶς γλῶσσες.
Γι’αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐτακτοποίησε τὸ ἀνεφυὲν πρόβλημα, καθορίζοντας ὡς “ἑλληνίζοντας” (καὶ ὂχι “Ἓλληνας”) τοὺς ξένους τοὺς διδάσκοντας ἑλληνικὰ. Ἒτσι ἒχομε τοὺς “ἑλληνίζοντας” Ἰουδαίους, δηλαδὴ τοὺς ὁμιλοῦντας τὴν Ἑλληνικὴν, καὶ γενικῶς τοὺς συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι εἰς τὰ κράτη τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς Δύσεως, ὡμιλοῦσαν, ἒγγραφον καὶ ἐδίδασκον τὰ Ἑλληνικὰ.
“Ἑλληνιστὴς” μέχρι σήμερα, εἶναι ὁ ἑλληνόγλωσσος ἀλλοδαπὸς, ὁ καθηγητὴς τῶν Ἑλληνικῶν. Λόγου χάριν, ἡ Γαλλίδα ἑλληνίστρια Ζακλὶν ντὲ Ρομιγὺ, ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Φεδερίκο Σαγρέδο, ὁ Ἱσπανὸς ἑλληνιστὴς Χουὰν Κοντὲρχ, καθηγητὴς εἰς τὸ πανεπισήμιο st. Andrews τῆς Σκωτίας, ὁ ὁποῖος ἀναγράφει εἰδήσεις στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα, στὸν ἱστοχῶρο του http://www.akwn.net/ κ.ἂ.
Καὶ γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξη τυχὸν παρεξήγησις γύρω ἀπὸ τὴν λέξι “μαθηταὶ” (οἱ ταύτης μαθηταὶ γεγόνασι διδάσκαλοι τῶν ἂλλων) διευκρινίζομε ὃτι οἱ μαθηταὶ οἱ ὁποίοι συνέρρεον εἰς τὶς Σχολὲς τῶν Ἀθηνῶν δὲν ἦσαν μόνον Ἓλληνες, ἀλλὰ καὶ ξένοι ἀπὸ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Αὐτοὶ, γυρίζοντας στὶς πατρίδες των, ἐδίδασκον ἑλληνικὰ ὡς “Ἓλληνες διδάσκαλοι” καὶ μετέπειτα “ἑλληνοδιδάσκαλοι”.
(Απόσπασμα επιστολής τής εξαιρέτου φιλολόγου Άννας Τζιροπούλου – Ευσταθίου, πρός τόν πρόεδρον τής Δημοκρατίας κ. Κων. Στεφανόπουλο, τήν 6η Νοεμβρίου τού 2000, η οποία εδημοσιεύθη σέ τεύχος τού περιοδικού “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ”)
Οι Αστροναύτες δεν είδαν τον θεό
κυκλοφορεί ένα επιχείρημα των άθεων, ότι οι αστροναύτες που βγήκαν εκεί έξω δεν είδαν τον θεό...
Ο Σωκράτης απευθύνεται στον Σιμμία και τον ρωτάει αν δεχόμαστε ότι υπάρχει η δικαιοσύνη, η ομορφιά και το κάλλος, «ναι» απαντάει ο Σιμμίας, «Όμως έχεις δει με τα μάτια σου δηλ με τις σωματικές σου αισθήσεις όλα αυτά;» ρωτά ο Σωκράτης, «όχι ποτέ» απαντά ο Σιμμίας, «ώστε λοιπόν όποιος προσεγγίσει όλα αυτά μέσω της νοήσεως, μπορεί να φτάσει στο κάθε τι, χωρίς να βάζει την οπτική εντύπωση ή άλλη σωματική αίσθηση στην σκέψη, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια προσπαθεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα και την αλήθεια, και την πραγματική ουσία των όντων.»
Πλάτων ¨ΦΑΙΔΩΝ¨ ή ¨περί ψυχής¨ 65 c
Ο Σωκράτης απευθύνεται στον Σιμμία και τον ρωτάει αν δεχόμαστε ότι υπάρχει η δικαιοσύνη, η ομορφιά και το κάλλος, «ναι» απαντάει ο Σιμμίας, «Όμως έχεις δει με τα μάτια σου δηλ με τις σωματικές σου αισθήσεις όλα αυτά;» ρωτά ο Σωκράτης, «όχι ποτέ» απαντά ο Σιμμίας, «ώστε λοιπόν όποιος προσεγγίσει όλα αυτά μέσω της νοήσεως, μπορεί να φτάσει στο κάθε τι, χωρίς να βάζει την οπτική εντύπωση ή άλλη σωματική αίσθηση στην σκέψη, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια προσπαθεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα και την αλήθεια, και την πραγματική ουσία των όντων.»
Πλάτων ¨ΦΑΙΔΩΝ¨ ή ¨περί ψυχής¨ 65 c
Φιλοσοφία & δεισιδαιμονία
Στο γένος όμως των θεών, κάποιος που δεν φιλοσόφησε και δεν έφυγε ολοκάθαρος δεν είναι δίκαιο και ορθόν να καταλήξει, παρά μόνον ο φιλόσοφος
Πλάτων ¨Φαίδων ή περί ψυχής¨ 82c
Είναι ορθόν να χαρακτηρίσουμε την φιλοσοφία ως επιστήμη της αλήθειας
Αριστοτέλης (Μετά τα φυσικά 993 b, 21-22)
Οι φιλόσοφοι είναι οι κυνηγοί της αλήθειας
Πυθαγόρας (Διογ. Λαερτ. Βίοι Φιλος. VIII, 8)
Η αμάθεια και η άγνοια περί των θείων χωρίζεται ευθύς εξ αρχής σε δυο ρεύματα, από τα οποία το ένα δημιουργεί στους σκληρούς χαρακτήρες, σαν επάνω στο τραχύ έδαφος, την αθεΐα, και στους μαλακούς χαρακτήρες, σαν σε υγρά εδάφη, την δεισιδαιμονία.
Πλούταρχος Ηθικά τόμος 5ος ¨περί δεισιδαιμονίας¨ 164 Ε
*δεισιδαιμονία = η πίστη στα θεία από φόβο (και όχι από γνώση)
*δαίμον-δαήμον = γνώστης (εξού και το αδαής) καμία σχέση με την σατανιστική έννοια που της έδωσε η γνωστή θρησκεία.
με τον συνδυασμό των παραπάνω μπορούμε να διακρίνουμε τα εξής: η φιλοσοφία μας φέρνει γνώση, η οποία μας οδηγεί στην αλήθεια και την πραγματικότητα, τα θεία είναι ταυτόσημα με την αλήθεια και την πραγματικότητα ΑΡΑ η φιλοσοφία μας οδηγεί στον Θεό.
αντιθέτως η πίστη από φόβο, δηλαδή η δεισιδαιμονία δεν μας οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στα δίχτυα επιτήδειων οι οποίοι μας θέλουν δούλους. Την δεισιδαιμονία την χρησιμοποιούν ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως οι θρησκείες.
να θυμάστε ότι ο φόβος είναι μαγαζί γωνία
Όταν ο Άγις ο Λακεδαιμόνιος ρωτήθηκε πως μπορεί να μένει κανείς ελεύθερος είπε ¨καταφρονώντας τον θάνατο¨
Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 216 C )
Πλάτων ¨Φαίδων ή περί ψυχής¨ 82c
Είναι ορθόν να χαρακτηρίσουμε την φιλοσοφία ως επιστήμη της αλήθειας
Αριστοτέλης (Μετά τα φυσικά 993 b, 21-22)
Οι φιλόσοφοι είναι οι κυνηγοί της αλήθειας
Πυθαγόρας (Διογ. Λαερτ. Βίοι Φιλος. VIII, 8)
Η αμάθεια και η άγνοια περί των θείων χωρίζεται ευθύς εξ αρχής σε δυο ρεύματα, από τα οποία το ένα δημιουργεί στους σκληρούς χαρακτήρες, σαν επάνω στο τραχύ έδαφος, την αθεΐα, και στους μαλακούς χαρακτήρες, σαν σε υγρά εδάφη, την δεισιδαιμονία.
Πλούταρχος Ηθικά τόμος 5ος ¨περί δεισιδαιμονίας¨ 164 Ε
*δεισιδαιμονία = η πίστη στα θεία από φόβο (και όχι από γνώση)
*δαίμον-δαήμον = γνώστης (εξού και το αδαής) καμία σχέση με την σατανιστική έννοια που της έδωσε η γνωστή θρησκεία.
με τον συνδυασμό των παραπάνω μπορούμε να διακρίνουμε τα εξής: η φιλοσοφία μας φέρνει γνώση, η οποία μας οδηγεί στην αλήθεια και την πραγματικότητα, τα θεία είναι ταυτόσημα με την αλήθεια και την πραγματικότητα ΑΡΑ η φιλοσοφία μας οδηγεί στον Θεό.
αντιθέτως η πίστη από φόβο, δηλαδή η δεισιδαιμονία δεν μας οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στα δίχτυα επιτήδειων οι οποίοι μας θέλουν δούλους. Την δεισιδαιμονία την χρησιμοποιούν ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως οι θρησκείες.
να θυμάστε ότι ο φόβος είναι μαγαζί γωνία
Όταν ο Άγις ο Λακεδαιμόνιος ρωτήθηκε πως μπορεί να μένει κανείς ελεύθερος είπε ¨καταφρονώντας τον θάνατο¨
Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 216 C )
Έλληνες γεννήματα θεών
¨Επέλεξε (Η θεά Αθηνά) τον συγκεκριμένο τόπο που γεννηθήκατε, επειδή πρόβλεψε ότι το εύκρατο κλίμα του θα επιδράσει θετικά στην σωφροσύνη των ανθρώπων. Η Αθηνά ήταν φίλη του πολέμου αλλά και της σοφίας, επέλεξε λοιπόν τόπο ανάλογο που θα γεννούσε ανάλογους ανθρώπους, παρόμοιους με εκείνην, και ίδρυσε την πρώτη της πόλη (Αθήνα). Εγκατασταθήκατε λοιπόν εκεί έχοντας τέτοιους και ακόμη καλύτερους νόμους και ξεπεράσατε ολόκληρη την ανθρωπότητα στην αρετή εφόσον είστε γεννήματα και θρέμματα θεών.¨
Πλάτων ¨Τίμαιος και Κριτίας¨ 24, C 5
«Εἰ οἱ θεοὶ διαλέγονται, τῇ τῶν Ἑλλήνων γλώττῃ χρῶνται.»
(¨Εάν οι θεοί συνομιλούν, θα χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα¨)
Κικέρων
παραλληλίστε τώρα τα εξής:
1. τις 4 αδελφές επιστήμες στην αρχαία Ελλάδα ήταν: Αριθμητική, Γεωμετρία, Αρμονία (Μουσική) και Αστρονομία, οι οποίες είναι αλληλένδετες και η μια συνέχεια της άλλης οι οποίες είναι σε συγκεκριμένη σειρά από τα εδώ προς τα επάνω.
2. την τάση του ανθρώπου από εδώ προς τα πάνω (προς το θείον - ΗΛΕΟΣ)
3. Το ηλιοκεντρικό σύστημα με τους πλανήτες ως δορυφόρους του, με τον πυρήνα του άτομου και τα ηλεκτρόνια που είναι δορυφόροι τού
4. αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας το ότι δηλαδή εμείς είμαστε μικρογραφία του σύμπαντος
5. ὀτι τα αρχαία ιερά μας ήταν (αν τραβούσαμε μια νοητή γραμμή προς το σύμπαν) αντικατοπτρισμοί αστεριών του σύμπαντος (γνωστή δε και η ιερή γεωμετρία των αρχαίων ιερών ναών)
6. ὀτι οι αρχέγονες μουσικές λύρες δονούνταν στα 5,23 σημείο που δονείται και η συμπαντική αρμονική κλίμακα. Ο ήχος των 5,23 είναι αιτία ίασης, γι αυτό αυτές οι λύρες υπήρχαν στα Ασκληπιεία.
7. Τα αρχαία θέατρα (πχ Επιδαυρου) είχαν πάντα Ασκληπιεία διότι με το σχήμα τους έστελναν τον ήχο προς το σύμπαν (θα έχετε παρατηρήσει την ηχητική στα αρχαία θέατρα που δεν χρειάζονται μικρόφωνα)
8. Ότι η 7χορδη λύρα του Απόλλωνα ήταν οι 7 ηχητικοί ποταμοί του σύμπαντος
9. το 5,23 είναι αριθμός, η λύρα γεωμετρικό σχήμα, παράγει αρμονία (μουσική) η οποία δονείται στην συμπαντική αρμονική κλίμακα.
10. να το γιατί οι αρχαίοι πρόγονοι μας χρησιμοποιούσαν γράμματα για αρίθμηση, πράγμα που αποδεικνύει επίσης την μαθηματικότητα της γλώσσας μας.
Πλάτων ¨Τίμαιος και Κριτίας¨ 24, C 5
«Εἰ οἱ θεοὶ διαλέγονται, τῇ τῶν Ἑλλήνων γλώττῃ χρῶνται.»
(¨Εάν οι θεοί συνομιλούν, θα χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα¨)
Κικέρων
παραλληλίστε τώρα τα εξής:
1. τις 4 αδελφές επιστήμες στην αρχαία Ελλάδα ήταν: Αριθμητική, Γεωμετρία, Αρμονία (Μουσική) και Αστρονομία, οι οποίες είναι αλληλένδετες και η μια συνέχεια της άλλης οι οποίες είναι σε συγκεκριμένη σειρά από τα εδώ προς τα επάνω.
2. την τάση του ανθρώπου από εδώ προς τα πάνω (προς το θείον - ΗΛΕΟΣ)
3. Το ηλιοκεντρικό σύστημα με τους πλανήτες ως δορυφόρους του, με τον πυρήνα του άτομου και τα ηλεκτρόνια που είναι δορυφόροι τού
4. αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας το ότι δηλαδή εμείς είμαστε μικρογραφία του σύμπαντος
5. ὀτι τα αρχαία ιερά μας ήταν (αν τραβούσαμε μια νοητή γραμμή προς το σύμπαν) αντικατοπτρισμοί αστεριών του σύμπαντος (γνωστή δε και η ιερή γεωμετρία των αρχαίων ιερών ναών)
6. ὀτι οι αρχέγονες μουσικές λύρες δονούνταν στα 5,23 σημείο που δονείται και η συμπαντική αρμονική κλίμακα. Ο ήχος των 5,23 είναι αιτία ίασης, γι αυτό αυτές οι λύρες υπήρχαν στα Ασκληπιεία.
7. Τα αρχαία θέατρα (πχ Επιδαυρου) είχαν πάντα Ασκληπιεία διότι με το σχήμα τους έστελναν τον ήχο προς το σύμπαν (θα έχετε παρατηρήσει την ηχητική στα αρχαία θέατρα που δεν χρειάζονται μικρόφωνα)
8. Ότι η 7χορδη λύρα του Απόλλωνα ήταν οι 7 ηχητικοί ποταμοί του σύμπαντος
9. το 5,23 είναι αριθμός, η λύρα γεωμετρικό σχήμα, παράγει αρμονία (μουσική) η οποία δονείται στην συμπαντική αρμονική κλίμακα.
10. να το γιατί οι αρχαίοι πρόγονοι μας χρησιμοποιούσαν γράμματα για αρίθμηση, πράγμα που αποδεικνύει επίσης την μαθηματικότητα της γλώσσας μας.
Μαθήματα ανατομίας από τον Σωκράτη
ότι σύγκειται μου το σώμα εξ οστών και νεύρων, και τα μεν οστά έστιν στερεά και διαφυάς έχει χωρίς απ αλλήλων. τα δε νεύρα οία έπι τείνεσθαι και ανίεσθαι, περιαμπέχοντα τα οστά μετά των σαρκών και δέρματος ο συνέχει αυτά αιωρουμένων ουν των οστών εν ταις αυτών συμβολαίς χαλώντα και συντείνοντα τα νεύρα κάμπτεσθαι που ποιεί οίον τ είναι εμέ ωυω τα μέλη, και δια ταύτην αιτίαν συγκαμφθείς ενθάδε και θήμαι.
μετάφραση:
Επειδή το σώμα μου αποτελείται από κόκαλα και νεύρα, και τα μεν κόκαλα είναι στέρεα και έχουν όρμους που χωρίζουν το ένα απο το άλλο, τα δε νεύρα είναι τέτοια που τεντώνονται και χαλαρώνουν και περιβάλλουν τα κόκαλα μαζί με τις σάρκες και το δέρμα που συγκρατεί αυτά. Καθώς λοιπόν τα νεύρα χαλαρώνουν και τεντώνουν και κάνουν ώστε να λυγίζουν τα μέλη μου τώρα, και λόγω αυτού του γεγονότος εγώ είμαι εδώ καθισμένος με λυγισμένα μέλη.
Σωκράτης (Πλάτων - ¨Φαίδων¨ ή ¨περί ψυχής¨ (98 d)
Καζαντζάκης ή Δημώμαξ;
«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος»
Ν. Καζαντζάκης - το επίγραμμα αυτό είναι χαραγμένο στον τάφο του
Αυτό όμως ΔΕΝ το έχει πει ο Καζαντζάκης, το έχει πει ο Δημώναξ αρχαίος Έλληνας κυνικός φιλόσοφος που γεννήθηκε στην Κύπρο και άκμασε τον 2ο αιώνα (μ.Χ.). Το έργο του Λουκιανού "Δημώνακτος βίος" το είχε μεταφράσει ο μεγάλος την εποχή εκείνη Κρητικός χρονογράφος Ι. Κονδυλάκης (1861-1920). Στα έργα του ο Καζαντζάκης συχνά χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο νόημα χωρίς όμως να αναφέρει από που το πήρε από την μετάφραση ή κατ ευθείαν από το αρχαίο κείμενο.
«ερωτήσαντος δε τινός, τις αυτώ όρος ευδαιμονίας είναι δοκεί, μόνον ευδαίμονα, έφη, τον ελεύθερον, εκείνου δε φήσαντος πολλούς ελευθέρους είναι, "αλλ' εκείνον" [είπε] "νομίζω τον μήτε ελπίζοντα τι μήτε δεδιότα"».
Δημώναξ.
Λουκιανός (120-180 μ.Χ.) "Δημώνακτος βίος" (παρ. 383.20)
Λίγα λόγια για τον φιλόσοφο:
Ο Δημώναξ ήταν αρχαίος Έλληνας κυνικός φιλόσοφος που γεννήθηκε στην Κύπρο και άκμασε τον 2ο αιώνα (μ.Χ.).
Αν και ανήκε από διαπρεπή και πλούσια οικογένεια, προτίμησε να ζει ως κυνικός και ασκητής. Διδάσκαλοί του ήταν ο Επίκτητος, ο Τιμοκράτης, ο Αγαθόβουλος και ο Δημήτριος. Κατά τη διδασκαλία αυτού τα μόνα αγαθά της ζωής είναι η αυτάρκεια, η απαλλαγή από του φόβου και της ελπίδας, καθώς και η γαλήνη της ψυχής. Θεωρείται ανώτερος από τους άλλους Κυνικούς φιλοσόφους ως προς την παιδεία και τη μόρφωσή του αποφεύγοντας τις έκτροπες και ανοίκειες εκείνες πράξεις που χαρακτήριζαν γενικά τους Κυνικούς.
Ο Δημώναξ εκτός από τον Διογένη που μιμούνταν μόνο ως προς την περιβολή και τον τρόπο ζωής, θαύμαζε τον Σωκράτη και τον Αρίστιππο. Με τον εκλεκτικισμό του κατέστησε λιγότερο τραχεία τη διδασκαλία των Κυνικών περί της ζωής. Παρά ταύτα, ο Δημώναξ τίποτα το ιδιαίτερο δεν πρόσθεσε γενικά στην επιστημονική φιλοσοφία. Έζησε περί τα 100 χρόνια και όταν αισθάνθηκε το πολύ βαθύ γήρας του πέθανε, εκούσια αρνούμενος να λάβει τροφή.
πηγή: "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη" τ.Θ΄, σ.166
Ν. Καζαντζάκης - το επίγραμμα αυτό είναι χαραγμένο στον τάφο του
Αυτό όμως ΔΕΝ το έχει πει ο Καζαντζάκης, το έχει πει ο Δημώναξ αρχαίος Έλληνας κυνικός φιλόσοφος που γεννήθηκε στην Κύπρο και άκμασε τον 2ο αιώνα (μ.Χ.). Το έργο του Λουκιανού "Δημώνακτος βίος" το είχε μεταφράσει ο μεγάλος την εποχή εκείνη Κρητικός χρονογράφος Ι. Κονδυλάκης (1861-1920). Στα έργα του ο Καζαντζάκης συχνά χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο νόημα χωρίς όμως να αναφέρει από που το πήρε από την μετάφραση ή κατ ευθείαν από το αρχαίο κείμενο.
«ερωτήσαντος δε τινός, τις αυτώ όρος ευδαιμονίας είναι δοκεί, μόνον ευδαίμονα, έφη, τον ελεύθερον, εκείνου δε φήσαντος πολλούς ελευθέρους είναι, "αλλ' εκείνον" [είπε] "νομίζω τον μήτε ελπίζοντα τι μήτε δεδιότα"».
Δημώναξ.
Λουκιανός (120-180 μ.Χ.) "Δημώνακτος βίος" (παρ. 383.20)
Λίγα λόγια για τον φιλόσοφο:
Ο Δημώναξ ήταν αρχαίος Έλληνας κυνικός φιλόσοφος που γεννήθηκε στην Κύπρο και άκμασε τον 2ο αιώνα (μ.Χ.).
Αν και ανήκε από διαπρεπή και πλούσια οικογένεια, προτίμησε να ζει ως κυνικός και ασκητής. Διδάσκαλοί του ήταν ο Επίκτητος, ο Τιμοκράτης, ο Αγαθόβουλος και ο Δημήτριος. Κατά τη διδασκαλία αυτού τα μόνα αγαθά της ζωής είναι η αυτάρκεια, η απαλλαγή από του φόβου και της ελπίδας, καθώς και η γαλήνη της ψυχής. Θεωρείται ανώτερος από τους άλλους Κυνικούς φιλοσόφους ως προς την παιδεία και τη μόρφωσή του αποφεύγοντας τις έκτροπες και ανοίκειες εκείνες πράξεις που χαρακτήριζαν γενικά τους Κυνικούς.
Ο Δημώναξ εκτός από τον Διογένη που μιμούνταν μόνο ως προς την περιβολή και τον τρόπο ζωής, θαύμαζε τον Σωκράτη και τον Αρίστιππο. Με τον εκλεκτικισμό του κατέστησε λιγότερο τραχεία τη διδασκαλία των Κυνικών περί της ζωής. Παρά ταύτα, ο Δημώναξ τίποτα το ιδιαίτερο δεν πρόσθεσε γενικά στην επιστημονική φιλοσοφία. Έζησε περί τα 100 χρόνια και όταν αισθάνθηκε το πολύ βαθύ γήρας του πέθανε, εκούσια αρνούμενος να λάβει τροφή.
πηγή: "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη" τ.Θ΄, σ.166
Όμηρος και αναφορά στο DNA
Στη ραψωδία κ´ της «Οδύσσειας», όπου περιγράφεται η περιπέτεια του Οδυσσέα και η μεταμόρφωση των συντρόφων του σε χοίρους στο νησί της Κίρκης, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, ότι ο Όμηρος μεταφέρει πληροφορίες, από τις οποίες προκύπτει, ότι υπήρχε γνώση της γενετικής από πανάρχαιες ακόμα εποχές. Συγκεκριμένα:
• Το όνομα Κίρκη δεν είναι κάποιο τυχαίο, αλλά τα γράμματα που το αποτελούν συναντώνται και στη λέξη Κηρύκειο (*1).
• Το όνομα του γιού της Κίρκης και του Οδυσσέα είναι Τηλέγονος [τήλε (= από μακρυά) και γόνος].
• Όταν ο Όμηρος περιγράφει κάποιο πρόσωπο, συνήθως εκτός από το όνομα χρησιμοποιεί κι ένα η περισσότερα επίθετα, που το προσδιορίζουν καλύτερα. Τα επίθετα που χρησιμοποιεί για την Κίρκη είναι: πολυφάρμακος (κ 276), πότνια (σεβαστή: κ 549), καλλιπλοκάμοιος (κ 220) και εϋπλόκαμος (κ 136 και λ 8). Το πολυφάρμακος και το πότνια μπορούν εύκολα να εξηγηθούν, γιατί, όπως αναφέρει ο ποιητής, ήταν θεά (αδελφή του Αιήτη, κόρη του Ήλιου και της κόρης του Ωκεανού Περσηίδας ή κατ' άλλους της Εκάτης). Για να επιμένει όμως ο Όμηρος, που πάντα ακριβολογεί, σε τρία σημεία μάλιστα στην περιγραφή, ότι η Κίρκη είχε καλούς πλοκάμους, πρέπει να είναι πολύ σημαντικό, κι ασφαλώς δεν πρέπει να αναφέρεται στην κόμμωσή της.
• Το αντίδοτο στον Οδυσσέα δεν το έδωσε η θεά Αθηνά, που πάντα τον προστάτευε, αλλά ο -κάτοχος του κηρυκείου- Ερμής.
• Η Κίρκη είχε τέσσερις θεραπαινίδες («αμφιπόλους»: κ 348-349), όσες και οι βάσεις του DNA. (*2)
• Ο αριθμός των τεσσάρων θεραπαινίδων θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίος, αλλά ο Όμηρος μας δίνει έντεχνα κι άλλον έναν εκπληκτικό αριθμό, ο οποίος δεν φαίνεται να είναι τυχαίος. Όταν οι σύντροφοι του Οδυσσέα πήγαν στο ανάκτορο της Κίρκης, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Στην μία αρχηγός ήταν ο Ευρύλοχος και στην άλλη ο Οδυσσέας. Μαζί του ο κάθε αρχηγός πήρε 22 άνδρες (κ 203-209). Ο Όμηρος μας περιγράφει λοιπόν δύο ομάδες των 22, κι αν προσθέσουμε και τους αρχηγούς, προκύπτουν δύο ομάδες των 23. Σας θυμίζει τίποτε αυτός ο αριθμός; Είναι ο αριθμός των χρωμοσωμάτων στον πυρήνα των ανθρωπίνων κυττάρων!
Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο έχουν διασωθεί πληροφορίες πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης δια μέσου των χιλιετιών με την βοήθεια της Μυθολογίας. Ασφαλώς δεν ήταν δυνατόν σε κανέναν άνθρωπο τόσα χρόνια να σκεφθεί, γιατί επισημαίνει ο Όμηρος τον αριθμό των 2 × 23. Μόνο τώρα μετά την αποκωδικοποίηση του DNA, και με σοβαρή κι επισταμένη μελέτη των κειμένων μπορούν να εξαχθούν τέτοια συμπεράσματα.
--------------------------
(*1) Αν παρατηρήσουμε το κηρύκειο του Ερμή (δίχως να είναι καθ' αυτό θεός της Ιατρικής, επιστατούσε στην υγεία των ανθρώπων και στην ανάγκη τούς πρόσφερνε αποτελεσματική συνδρομή κατά των ασθενειών) θα δούμε το πλέξιμο των δυο φιδιών γύρω από την ράβδο που μοιάζει με το σχήμα του DNA. Η ομοιότητά του κηρυκείου του Ερμή με το έμβλημα του Ασκληπιού είχε ως αποτέλεσμα την υιοθέτηση του κηρύκειου ως συμβόλου των γιατρών και της Ιατρικής Επιστήμης γενικότερα.
(*2) Κάθε κλώνος του DNA αποτελείται από πολλά μόρια, που λέγονται νουκλεοτίδια και είναι τεσσάρων ειδών: η αδενίνη, η θυμίνη, η κυτοσίνη και η γονανίνη∙ συμβολίζονται δε αντίστοιχα με τα γράμματα Α, Θ, Κ και Γ. Θα μπορούσαν ίσως να λέγονται αλλιώς και να συμβολίζονται με τα γράμματα Ι, Χ, Ω και Ρ; «Έτρεχε το αθάνατο αίμα της θεάς, ο ιχώρ, ο οποίος κυκλοφορεί ακριβώς μέσα στους μακάριους θεούς» (Ε 340.) Δεν έχουν γίνει μέχρι τώρα σοβαρές προτάσεις, για το τι ήταν ο ιχώρ. Όμως, με δεδομένο, ότι ο ιχώρ έχει τέσσερα γράμματα, όσα τα νουκλεοτίδια του DNA, μιά σοβαρή συνεργασία φιλολόγων, γλωσσολόγων, γιατρών και βιολόγων προς αυτή την κατεύθυνση, ίσως να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις...
Γιάννης Λάζαρης
Ηλεκτρολόγος-Μηχανολόγος Ε.Μ.Π.
[ Στο άρθρο συμπεριλήφθηκαν εκτεταμένα αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Το κηρύκειο, η έλικα του DNA και ο ιχώρ» του βιβλίου: Η Τεχνολογία των Θεών ].
• Το όνομα Κίρκη δεν είναι κάποιο τυχαίο, αλλά τα γράμματα που το αποτελούν συναντώνται και στη λέξη Κηρύκειο (*1).
• Το όνομα του γιού της Κίρκης και του Οδυσσέα είναι Τηλέγονος [τήλε (= από μακρυά) και γόνος].
• Όταν ο Όμηρος περιγράφει κάποιο πρόσωπο, συνήθως εκτός από το όνομα χρησιμοποιεί κι ένα η περισσότερα επίθετα, που το προσδιορίζουν καλύτερα. Τα επίθετα που χρησιμοποιεί για την Κίρκη είναι: πολυφάρμακος (κ 276), πότνια (σεβαστή: κ 549), καλλιπλοκάμοιος (κ 220) και εϋπλόκαμος (κ 136 και λ 8). Το πολυφάρμακος και το πότνια μπορούν εύκολα να εξηγηθούν, γιατί, όπως αναφέρει ο ποιητής, ήταν θεά (αδελφή του Αιήτη, κόρη του Ήλιου και της κόρης του Ωκεανού Περσηίδας ή κατ' άλλους της Εκάτης). Για να επιμένει όμως ο Όμηρος, που πάντα ακριβολογεί, σε τρία σημεία μάλιστα στην περιγραφή, ότι η Κίρκη είχε καλούς πλοκάμους, πρέπει να είναι πολύ σημαντικό, κι ασφαλώς δεν πρέπει να αναφέρεται στην κόμμωσή της.
• Το αντίδοτο στον Οδυσσέα δεν το έδωσε η θεά Αθηνά, που πάντα τον προστάτευε, αλλά ο -κάτοχος του κηρυκείου- Ερμής.
• Η Κίρκη είχε τέσσερις θεραπαινίδες («αμφιπόλους»: κ 348-349), όσες και οι βάσεις του DNA. (*2)
• Ο αριθμός των τεσσάρων θεραπαινίδων θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίος, αλλά ο Όμηρος μας δίνει έντεχνα κι άλλον έναν εκπληκτικό αριθμό, ο οποίος δεν φαίνεται να είναι τυχαίος. Όταν οι σύντροφοι του Οδυσσέα πήγαν στο ανάκτορο της Κίρκης, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Στην μία αρχηγός ήταν ο Ευρύλοχος και στην άλλη ο Οδυσσέας. Μαζί του ο κάθε αρχηγός πήρε 22 άνδρες (κ 203-209). Ο Όμηρος μας περιγράφει λοιπόν δύο ομάδες των 22, κι αν προσθέσουμε και τους αρχηγούς, προκύπτουν δύο ομάδες των 23. Σας θυμίζει τίποτε αυτός ο αριθμός; Είναι ο αριθμός των χρωμοσωμάτων στον πυρήνα των ανθρωπίνων κυττάρων!
Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο έχουν διασωθεί πληροφορίες πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης δια μέσου των χιλιετιών με την βοήθεια της Μυθολογίας. Ασφαλώς δεν ήταν δυνατόν σε κανέναν άνθρωπο τόσα χρόνια να σκεφθεί, γιατί επισημαίνει ο Όμηρος τον αριθμό των 2 × 23. Μόνο τώρα μετά την αποκωδικοποίηση του DNA, και με σοβαρή κι επισταμένη μελέτη των κειμένων μπορούν να εξαχθούν τέτοια συμπεράσματα.
--------------------------
(*1) Αν παρατηρήσουμε το κηρύκειο του Ερμή (δίχως να είναι καθ' αυτό θεός της Ιατρικής, επιστατούσε στην υγεία των ανθρώπων και στην ανάγκη τούς πρόσφερνε αποτελεσματική συνδρομή κατά των ασθενειών) θα δούμε το πλέξιμο των δυο φιδιών γύρω από την ράβδο που μοιάζει με το σχήμα του DNA. Η ομοιότητά του κηρυκείου του Ερμή με το έμβλημα του Ασκληπιού είχε ως αποτέλεσμα την υιοθέτηση του κηρύκειου ως συμβόλου των γιατρών και της Ιατρικής Επιστήμης γενικότερα.
(*2) Κάθε κλώνος του DNA αποτελείται από πολλά μόρια, που λέγονται νουκλεοτίδια και είναι τεσσάρων ειδών: η αδενίνη, η θυμίνη, η κυτοσίνη και η γονανίνη∙ συμβολίζονται δε αντίστοιχα με τα γράμματα Α, Θ, Κ και Γ. Θα μπορούσαν ίσως να λέγονται αλλιώς και να συμβολίζονται με τα γράμματα Ι, Χ, Ω και Ρ; «Έτρεχε το αθάνατο αίμα της θεάς, ο ιχώρ, ο οποίος κυκλοφορεί ακριβώς μέσα στους μακάριους θεούς» (Ε 340.) Δεν έχουν γίνει μέχρι τώρα σοβαρές προτάσεις, για το τι ήταν ο ιχώρ. Όμως, με δεδομένο, ότι ο ιχώρ έχει τέσσερα γράμματα, όσα τα νουκλεοτίδια του DNA, μιά σοβαρή συνεργασία φιλολόγων, γλωσσολόγων, γιατρών και βιολόγων προς αυτή την κατεύθυνση, ίσως να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις...
Γιάννης Λάζαρης
Ηλεκτρολόγος-Μηχανολόγος Ε.Μ.Π.
[ Στο άρθρο συμπεριλήφθηκαν εκτεταμένα αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Το κηρύκειο, η έλικα του DNA και ο ιχώρ» του βιβλίου: Η Τεχνολογία των Θεών ].
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ
Ω φίλε ΠΑΝ τε και άλλοι όσοι τήδε θεοί, δοίητε μοι καλώ γενέσθαι τάνδοθεν έξωθεν δε όσα έχω, τοις εντός είναι μοι φιλία, πλούσιον δε νομιζοιμι τον σοφόν. Το δε χρυσούν πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρειν μήτε άγειν δύνατ άλλος ή ο σώφρων.
Ω φίλε(αγαπητέ) ΠΑΝ (Δημιουργέ που έχεις φτιάξει το ΠΑΝ), και σεις άλλοι θεοί, όσοι λατρεύεστε εδώ ,κάνε τε με να γίνω ωραίος εσωτερικά(στην ψυχή). Τα δε υλικά αγαθά, όσα έχω, κάντε τα να βρίσκονται σε αρμονική σχέση με τις ιδέες μου. Να νομίζω πλούσιο μόνο το σοφό, και να έχω τόση περιουσία, όση θα ήταν αρκετή να έχει και να ανέχεται, όχι άλλος άνθρωπος αλλά ο σώφρων.
Πλάτων (Φαίδρος, 279 B-C)
Ω φίλε(αγαπητέ) ΠΑΝ (Δημιουργέ που έχεις φτιάξει το ΠΑΝ), και σεις άλλοι θεοί, όσοι λατρεύεστε εδώ ,κάνε τε με να γίνω ωραίος εσωτερικά(στην ψυχή). Τα δε υλικά αγαθά, όσα έχω, κάντε τα να βρίσκονται σε αρμονική σχέση με τις ιδέες μου. Να νομίζω πλούσιο μόνο το σοφό, και να έχω τόση περιουσία, όση θα ήταν αρκετή να έχει και να ανέχεται, όχι άλλος άνθρωπος αλλά ο σώφρων.
Πλάτων (Φαίδρος, 279 B-C)
Έλληνες και Εθνική Αυτοσυνειδησία
Για την υπεράσπιση μιας ιστορικής αλήθειας σχετικά με την ιστορία της Εθνικής Συνείδησης των Ελλήνων. Ἀραγε μας ονόμασαν οι άλλοι Έλληνες ή αυτοβαπτισθήκαμε εμείς με το όνομα Ἕλληνες;
Παναγιώτης Κ. Δαμάσκος
Δρ. Φιλοσοφίας -Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων
Α. Δ/νσης Δ.Ε. Αθήνας
Τον τελευταίο καιρό έχει εκδηλωθεί έντονη από διαπρεπείς εκπροσώπους των Γραμμάτων και Τεχνών αντιπαράθεση απόψεων για το νόημα του εθνισμού, της εθνικής συνείδησης, της ελληνικότητας των Ελλήνων, του πατριωτισμού τους, της ιστορίας του έθνους τους.
Μπορώ να παραθέσω - καταγράψω, με σειρά χρονική, πολλά τεκμήρια τα οποία εκφράζουν την μακραίωνη ιστορία τη Εθνικής Συνείδησης των Ελλήνων, της αυτογνωσίας τους, της αυτοπεποίθησης για την πορεία τους. Και επιχειρώ αυτή την καταγραφή τεκμηρίων με όση μπορώ βιβλιογραφική ενημέρωση για όσους ενδιαφέρονται να ελέγξουν αυτούς τους ισχυρισμούς.
Με αυτό το σύντομο προοίμιο επιχειρείται η καταγραφή των τεκμηρίων:
1.Για πρώτη φορά περί τα μέσα του 8ου αι. π.Χ. βρίσκουμε σε ομηρικό κείμενο εκφράσεις όπως: «Πανέλληνες και Ἀχαιοί» (Ιλιάδα, Β 530) και «εὐρυχώροιο Ἑλλάδος» (Ιλιάδα Ι, 487) .
2. Το 776 π.Χ. άρχισε η Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, στους οποίους τότε γίνονταν δεκτοί για να λάβουν μέρος στους αγώνες μόνο Έλληνες και να δείξουν τις ατομικές επιδόσεις τους. Και περί το 580 π.Χ. είχε διαμορφωθεί ο θεσμός των Ἑλλανοδικών ( = Ἕλλην +δίκη), που είχαν αρμοδιότητα να υποδέχονται τους προσερχόμενους για συμμετοχή στους αγώνες, να αποφαίνονται για την ελληνικότητά τους και να εγκρίνουν ή όχι τη συμμετοχή τους. Με αυτή την αρμοδιότητα, λοιπόν, το 496 π.Χ. «οἱ Ἑλλανοδίκαι ἔγνωσαν (μεταξύ άλλων) τούς Μακεδόνας Ἕλληνας εἶναι….». Έτσι έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες και ο Αλέξανδρος ο Α΄ βασιλιάς των Μακεδόνων .
3. Το 490 π.Χ. οι Αθηναίοι απέκρουσαν την πρώτη επιδρομή των Περσών (Μήδων) και είχαν 192 νεκρούς, για τους οποίους και έκριναν τιμητικό να στήσουν το γνωστό μνημείο (τον Τύμβο), όπου διαβάζουμε το επίγραμμα: «Ἑλλήνων προμαχοῡντες Ἀθηναῑοι Μαραθῶνι χρυσοφόρων Μήδων ἑστόρεσαν δύναμιν» . ( Οι Αθηναίοι μπροστάρηδες των Ελλήνων ισοπέδωσαν την δύναμη των Περσών)
4. Το 480 π.Χ. οι Πέρσες πραγματοποίησαν δεύτερη επιδρομή, αλλά νικήθηκαν πάλι κατά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας και στη συνέχεια στη μάχη των Πλαταιών. Την παραμονή της Μάχης των Πλαταιών ο βασιλιάς Αλέξανδρος Α΄ (των Μακεδόνων), που είχε αναγκαστεί ως υποτελής να συμπορευτεί με τους Πέρσες, όταν νύχτωσε πέρασε αθέατος στο απέναντι στρατόπεδο των Ελλήνων του νότου και τους ενημέρωσε ότι ο Μαρδόνιος ετοιμαζόταν για επίθεση το επόμενο πρωινό. Και για να ενισχύσει την αξιοπιστίαν του είπε στους νότιους Έλληνες: «Ἑλλην κἀγώ εἰμί καί οὐκ ἄν ἐθέλοιμι δούλην ἰδεῖν τήν Ἑλλάδα» (Ἡροδότου Ἱστορίαι, Θ΄45-2)
Ένας από τους υπερασπιστές της Ελευθερίας ήταν και ο Αισχύλος, ο οποίος με τον ενθουσιασμό της νίκης εμπνεύστηκε τη γνωστή τραγωδία του Πέρσαι (η οποία παρουσιάστηκε το 473 π.Χ.). Με τους στίχους 402-405 απέδωσε τον Παιάνα (πολεμιστήριο σάλπισμα) της μάχης / ναυμαχίας: «Παῖδες Ἑλλήνων ἴτε (ορμάτε, προχωρείτε) ἐλευθεροῦτε πατρίδα, ἐλευθεροῦτε δέ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τε πατρώων ἐδη (τους ναούς), θήκας τε προγόνων (τους τάφους), νῦν ὑπέρ πάντων ὀ ἀγών» .
5. Ο Ηρόδοτος (γνωστός ως πατέρας της ιστοριογραφίας) έγραφε την ιστορία της εποχής του το 444 π.Χ. Κάπου (Ἱστοριών Θ΄,144) αφηγείται την απάντηση που έδωσαν οι Αθηναίοι κάποια στιγμή, όταν οι Λακεδαιμόνιοι ανησύχησαν, μήπως μέσα στον κίνδυνο και την αγωνία έναντι πολυάριθμου εχθρικού στρατού φανούν υποχωρητικοί (οι Αθηναίοι). Και είπαν, όπως έγραψε ο ιστορικός πως τίποτε δεν υπάρχει που να τους κάνει να υποχωρήσουν. Ακόμα κι αν το ήθελαν, πολλά είναι αυτά που τους εμποδίζουν και ανάμεσα σ’ αυτά «τό ἕλληνικόν, ἐόν ὁμαιμόν τε καί ὁμόγλωσσον, καί θεῶν ἱδρύματά τε κοινά καί θυσίαι ἠθεά τε ὁμότροπα, των (των οποίων) προδότας γενέσθαι Άθηναίους οὐκ ἄν εὖ ἕχοι» (=η ελληνικότητά τους, που σημαίνει ότι είναι από το ίδιο αίμα κι έχουν την ίδια γλώσσα∙ επίσης, τα κοινά ιερά των θεών τους και οι συναφείς θυσίες και τα ομότροπα ήθη τους, στοιχεία που οι Αθηναίοι δε θα ένιωθαν καλά να τα προδώσουν) .
6. Παρακάμπτοντας πολλά θυμήθηκα ότι κατά τη μάχη παρά τον Γρανικό ποταμό (336 π.Χ.) είχεν ο Αλέξανδρος ο Μέγας ( άλλος ο Αλέξανδρος ο Α΄ που αναφέραμε παραπάνω) και το δυσάρεστο συναπάντημα με Έλληνες που υπηρετούσαν ως μισθοφόροι στον περσικό στρατό. Ως αιχμαλώτους τους έστειλε στη Μακεδονία να υπηρετούν ως εργάτες, με αιτιολογικό της τιμωρίας αυτής «ὅτι Ἕλληνες ὄντες παρά τά κοινῇ δόξαντα τοῑς Ἕλλησιν ἐναντίᾳ τῇ Ἑλλάδι ὑπέρ τῶν βαρβάρων ἐμάχοντο» . ( αν και ήσαν Έλληνες πολεμούσαν εναντίον της Ελλάδος υπέρ των βαρβάρων )
7. Μία ακόμη ενδιαφέρουσα πληροφορία του Αριστοτέλη οφείλω να θυμίσω: «Ὁ καλούμενος ἐπί Δευκαλίωνος κατακλυσμός…..περί τόν ἑλληνικόν ἐγένετο τόπον…περί τήν Ἑλλάδα τήν ἀρχαίαν...αὕτη δ’ἐστιν ἡ περί τήν Δωδώνην καί τόν Ἀχελῶον…ἔνθα ὤκουν οἱ Γραικοί καί οἱ καλούμενοι τότε μέν Σελλοί, νῦν δέ Ἕλληνες» . ( Γραικοί = οι Πελασγοί και γενικά οι Έλληνες. Ο Γραικός ήταν γιός του Θεσσαλού, βασιλιάς της Φθίας, σημερινά Φάρσαλα)
Περίπου δυο αιώνες αργότερα πραγματοποιήθηκε η ρωμαϊκή κατάκτηση. Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν τους Έλληνες Γραικούς, ίσως γιατί ερχόμενοι από τα δυτικά γραικούς πρωτοσυνάντησαν. Πάντως, όταν ολοκληρώθηκε η Ρωμαϊκή κυριαρχία, οι Έλληνες αυτοαποκλήθηκαν ή από τους Ρωμαίους ονομάστηκαν Ρωμιοί (υπήκοοι του Ρωμαϊκού κράτους).
8. Ας παρακολουθήσουμε όμως την πορεία του Έθνους σε χρόνους Μεσαιωνικούς (για τον Ελληνισμό Βυζαντινούς). Τον 6ο αι. μ. Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός αποφάσισε (το 534 μ.Χ.) να καθιερώσει γλώσσα επίσημη για τη νομοθεσία του Κράτους την Ελληνική, ενώ ως τότε το κράτος λεγόταν Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και είχε παράδοση γραφής των νόμων σε γλώσσα λατινική. Στο πρώτο, λοιπόν, διάταγμα (ή Νεαρό νόμο ) του θεώρησε καλό να προτάξει το σκεπτικό της σημαντικής εκείνης απόφασης και έγραψε: «Οὐ τῇ πατρίῳ γλώττῃ τον νόμον συνεγράψαμεν αλλά τῇ κοινῇ καί Ἑλλάδι, ὥστε γνώριμον εἶναι τοῖς ὑπηκόοις».
Δυο συμπεράσματα χρήσιμα και πολύ διδακτικά προκύπτουν:
ότι ο Ιουστινιανός, αν και κυβερνούσε το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, διαπίστωνε ότι ελληνικά μιλούσαν οι πιο πολλοί υπήκοοί του και
ότι πολιτικά φρόνιμο είναι οι νόμοι του κράτους να γράφονται σε γλώσσα κατανοητή από τους υπηκόους. Πάτριος γλώσσα ήταν η Λατινική.
9. Η πορεία αναγνώρισης της ελληνικότητας του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους ολοκληρώθηκε έναν αιώνα αργότερα (όταν ο αυτοκράτορας Ηράκλειος αναγνώρισε (το 637 μ.Χ.) ως επίσημη γλώσσα του κράτους την Ελληνική).
Για να συμπληρωθεί η εικόνα ελληνικότητας του Βυζαντίου με δηλώσεις ενός κορυφαίου στοχαστή, νομίζω σωστό να παραθέσουμε μία ακόμη μαρτυρία πολύ εκφραστική. Περί το 1430 μ.Χ. ένας στοχαστής γνωστός, ο Γεώργιος Γεμιστός (Πλήθων), έγραψε ένα υπόμνημα προς τον αυτοκράτορά του (τον προτελευταίο Παλαιολόγο): «Ἑλληνες ἐσμέν ὧν ἡγεῖσθε καί βασιλεύετε, δέσποτα, ὡς ἡ φωνή ἡμῶν καί ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ» (=όπως το βεβαιώνει η γλώσσα μας και η παιδεία μας).
10. Για να σταματήσουμε αυτή την επίμονη πορεία της μνήμης κοινού πολίτη για την ελληνικότητα των Ελλήνων διαμέσου χιλιετηρίδων με αυτοβάπτισή τους στην κολυμπήθρα της Ιστορίας θυμίζουμε μερικά ακόμη περιστατικά που σχετίζονται με την Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία:
Προς το τέλος του 18ου αι. μ.Χ. (του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού) ο Ρήγας Βελεστινλής ή Φεραίος (1747-1798) προσπάθησε να κινητοποιήσει τους Έλληνες (και τους άλλους Βαλκάνιους) για να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους έναντι της Οθωμανικής Τυραννίας, που είχε επιβληθεί στη Βαλκανική από το 15ο αιώνα μ.Χ. Με τα επαναστατικά κείμενά του (Τα Δίκαια του Ανθρώπου, Το Σύνταγμα, Νέα Πολιτική Διοίκηση, Θούριος…) διατύπωνε τις αρχές του, τις πεποιθήσεις του, αλλά –όπως ήταν εύλογο- απευθυνόταν ειδικά στους Έλληνες. Παραθέτω μόνο μερικές εκφράσεις και προτάσεις του δηλωτικές της αντίληψης και των αισθημάτων του για το Έθνος του:
- Ο λαός, απόγονος των Ελλήνων (Νέα Πολιτική Διοίκησις)
- Εξουσία του Έθνους (Δίκαια του Ανθρώπου, άρθρο 27)
- Η Ελληνική Δημοκρατία, Ο Ελληνικός Λαός (Σύνταγμα, άρθρα 1-2)
- Περί των Εθνικών Συνελεύσεων (τίτλος για τα άρθρα 115-21 του Συντάγματος)
- Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί (από τον Θούριο)
- Ύμνος πατριωτικός της Ελλάδος και όλης της Γραικίας προς ξαναπόκτησιν της αυτών ελευθερίας.
- Ελληνίδα, Έλλην, ελληνική διάλεκτος, Ελλάδα (Σύνταγμα, άρθρο 4)
- Για την πατρίδα όλοι να ’χωμε μια καρδιά (από τον Θούριο)
- (Η Χάρτα και η εικόνα του Μεγαλέξανδρου τι ρόλο άραγε παίζουν για τον υπόδουλο ελληνικό κόσμο???…)
11. Ο κορυφαίος εκφραστής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, ο Αδαμάντιος Κοραής (1749-1833), με όλη τη συγγραφική δραστηριότητά του επιδίωξε εμπλουτισμό της παιδείας των Νεοελλήνων με κείμενα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας (πλουσιότατης σε περιεχόμενο) με την πίστη ότι «η Παιδεία θα φέρει Ελευθερία».
Με δυο από τις σύντομες συγγραφές του εκφράστηκε πιο έντονα για την ανάγκη αφοσίωσης στην προγονική δόξα και σοφία.
Με τον Διάλογο δυο Γραικών (1804) υπέδειξε ειδικά την προσήλωση σε δυο αρχαία εθνωνύμια: Έλλην – Γραικός, που είχαν επικρατήσει από τα χρόνια τα παλιά. (Θυμίζω ειδικά τις παραγράφους2-4 , 8-12).
Με την Αδελφική Διδασκαλία υπεράσπισε με τόσο ζήλο τις αρχές ελευθερίας που πρέσβευαν οι Έλληνες, ώστε εκφράστηκε με ασυνήθη χαρακτηρισμό για τον συντάκτη κειμένου με τίτλο Πατρική Διδασκαλία, ο οποίος (συντάκτης) υποδείκνυε εθελοδουλεία και υποταγή των Ελλήνων στους Οθωμανούς κατακτητές. Τον αποκάλεσε «ανάξιο του ελληνικού ονόματος» (σελ. 55 της Αδελφικής Διδασκαλίας) .
12. Και στις αρχές του 19ου αι. μ.Χ. ειδικότερα το 1828-31 ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης του Νέο - ελληνικού Κράτους και κορυφαίος διπλωμάτης του καιρού του στον ευρωπαϊκό χώρο, συνέβαλε στο να καθιερωθούν δυο εθνωνύμια για τους πολίτες του νέου Κράτους: Έλλην και Γραικός, αυτά που είχαν δεχτεί και επίμονα κρατήσει οι Έλληνες – Γραικοί από τον 6ο π.Χ. αιώνα, για να εκφράζουν εθνική συνείδηση, εθνική ενότητα εθνική αυτοεκτίμηση και εθνική αυτοπεποίθηση.
Κατά το 17ο – 18ο αι. οι υπόδουλοι Έλληνες αναζητώντας πηγές τόνωσης του εθνικού φρονήματος και της ελπίδας για την ανάσταση του γένους έφτασαν να ζωγραφίζουν τους νάρθηκες των εκκλησιών με μορφές που θύμιζαν αρχαία ελληνική σοφία, π.χ. αρχαίους φιλοσόφους και σοφούς. Τέτοιες εικόνες βρίσκουμε σε πολλούς ναούς σε όλο τον ελλαδικό χώρο και πέραν αυτού. Ένα δείγμα από το ναό του Προφήτη Ηλία στη Σιάτιστα: ο ιστορικός Θουκυδίδης κρατώντας ειλητάριο .
13. Μέσα στο 18ο αι. ο Γ. Ζαβίρας, έμπορος πάροικος στην Ουγγαρία με συνείδηση του Έλληνα «απογόνου των παλαιών εκείνων και θαυμαστών Ελλήνων», αποδύεται σε αγώνα ζωής να συγκεντρώσει και να καταγράψει βιογραφία και έργα όλων των Ελλήνων που έζησαν και ήκμασαν από την άλωση της Πόλης ως τις μέρες του και να βεβαιώσει τη συνέχεια του Γένους. Κι αυτό για να αντικρούσει καλβινιστή μοναχό που υποστήριζε ότι μετά την πτώση της Πόλης κανένας Έλληνας συγγραφέας έργου δεν ανεδείχθη.
Καρπός αυτού του πολύχρονου και πολυδάπανου αγώνα του είναι το έργο του: Νέα Ελλάς ή Ελληνικόν Θέατρον, η πρώτη Ιστορία της Νεοελληνικής Γραμματολογίας πριν από το 1804 (έτος θανάτου του Ζαβίρα). Στον εκτενέστατο εύγλωττο και αποκαλυπτικό υπότιτλο του βιβλίου διαβάζουμε: «ἤτοι Ἱστορία τῶν πεπαιδευμένων Ἑλλήνων, τῶν μετά τήν θλιβεράν πτῶσιν τοῦ Γένους ἡμῶν κατάπτωσιν ἀκμασάντων, καί τήν προβεβηκείαν καί ψυχορραγοῦσαν Ἑλλάδα τοῖς αὐτοῖς πόνοις καί ἱδρῶσιν ὡς οἷον τε ἀντιπελαργησάντων καί ἀναζωπυρωσάντων»
Ο ίδιος ο Γεώργιος Ζαβίρας μεταφράζοντας από τα Ουγγρικά το βιβλίο Ούγγρου γιατρού Σαμουήλ Ρατζ Ἰατρικαί Παραινέσεις έγραφε στο Προοίμιο του Μεταφραστού: «Ότι η Ιατρική επιστήμη εστί μία των αναγκαιοτέρων και χρησιμοτέρων επιστημών εις το ανθρώπινον Γένος, τούτο όχι μόνον οι ευγενείς και πεπαιδευμένοι αλλά και οι αγροίκοι και οι πάντη (εντελώς) αναλφάβητοι το ομολογούσιν∙ επειδή αυτή είναι μία αλήθεια αναντίρρητος. Ότι Ημείς οι απόγονοι των παλαιών εκείνων και θαυμαστών Ελλήνων, όπου τοσούτον ετίμησαν και τόσον ηύξησαν αυτήν την επιστήμην, την ολιγωρήσαμεν και την υστερήθημεν εντελώς και τούτο είναι μία αλήθεια». (Από το χειρόγραφο του Γ. Ζαβίρα, που φυλάσσεται στη Μανούσεια Βιβλιοθήκη Σιάτιστας).
14. Ο Γεώργιος Κρέμος προλογίζοντας το έργο του Γεωργίου Ζαβίρα Νέα Ἑλλάς το 1872 έγραφε στη σελ. θ΄ της σημερινής επανέκδοσης του βιβλίου (με την Επιμέλεια και Εισαγωγικές Σημειώσεις του Τάσου Γριτσόπουλου για λογαριασμό της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, 1972): «Φιλοπατρία, παιδεία και πλούτος των εν Ευρώπη Ελλήνων (που ζούσαν τότε σε διάφορες παροικίες στην Ευρώπη) ήσαν τότε τρεις φωσφόροι παρθένοι, αίτινες εκράτουν την φαεινήν της παλιγγενεσίας της Ελλάδος λαμπάδα των εν σκότει Ελλήνων, όπως κάποτε οι πρόγονοί των ελαμπαδηφόρουν προς τιμήν θεότητός τινος….».
15. - Η περίοδος της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης και του Διαφωτισμού (15ος-17ος – 18ος αι.) εμφανίζεται και εκφράζεται ως συναπάντημα των Ευρωπαίων με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ειδικά την αρχαία Ελληνική Γραμματεία και Τέχνη. Το συναπάντημα εκφράστηκε με θαυμασμό των Ευρωπαίων και κάποτε μια διάθεση συμπαράστασης, με φιλελληνισμό. Συγκεκριμένα: Η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση δια του κορυφαίου ζωγράφου της Ραφαήλ έδωσε στην ανθρωπότητα τη Σχολή των Αθηνών και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός εκφράστηκε για την αρχαία ελληνική κοινωνία με θαυμασμό, όπως γράφει σύγχρονη ερευνήτρια, η Claude Mosse, στο βιβλίο της: Ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός στο Διαφωτισμό. Στις σελίδες 7-8 γράφει: «Γιατί (για τους Γάλλους του Διαφωτισμού και της Επανάστασης) δημιουργήθηκε η ανάγκη να αναφερθούν στους Αρχαίους; (γιατί) η Αρχαιότητα πρόσφερε στους ανθρώπους της Επανάστασης «την εικόνα μιας ιδανικής δημοκρατίας…».
---------------------------------------------------------------
1 Θυμίζω ότι εκείνον τον καιρό φαίνεται ότι διαμορφωνόταν το ελληνικό αλφάβητο με φθογγογράμματη γραφή. Αυτή η επινόηση για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου έδινε τη δυνατότητα να επικοινωνούν οι άνθρωποι πέρα από τα όρια του χώρου και του χρόνου τους. Οι διασπαρμένοι στη Μεσόγειο Έλληνες άποικοι γίνονταν ενιαία κοινωνία, ἔθνος ὅμαιμον, ὁμόγλωσσον, με ἤθη ὁμότροπα….
2 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (της Εκδοτικής Αθηνών), τ. Β΄, σελ. 238.
Επίσης, Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα (της Εκδοτικής Αθηνών), σελ. 112.
3 Ελλάδα: Ιστορία και Πολιτισμός (εκδόσεις «Μαλλιάρης – Παιδεία»), τ. 2ος, σελ.97-99
4 Αισχύλου, Πέρσαι, στ. 402-405.
5 Ηροδότου, Ἱστορίαι, βιβλίο Θ΄, § 144.
6 Αρριανού, Ἀνάβασις Αλεξάνδρου , Α΄16
7 Αριστοτέλους, Μετεωρολογικά, 352 a-b
8 Φ. Κ. Βώρου, Συμβολή στην Ιστορία της Έννοιας του Έθνους, όπου και η σχετική βιβλιογραφία για τους νεότερους χρόνους των εθνικών κρατών της Ευρώπης.
9 Δ. Φωτιάδης, Η Επανάσταση του ’21, τ. Α, σελ. 82-8. Επίσης: Παν. Κανελλόπουλου, Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, τ.2, σελ. 27. Και ΙΕΕ, τ. Θ΄283, 289, Φ. Κ. Βώρου, Συμβολή στην Ιστορία της Έννοιας του Έθνους, σελ. 27.
10 Όλες οι εκφράσεις / προτάσεις από τα Επαναστατικά του Ρήγα, έκδοση της Επιστημ. Εταιρείας μελέτης Φερών – Βελεστίνου «Ρήγας» (με επιμέλεια Δημ. Καραμπερόπουλου, 1994). Επίσης: Φ. Κ. Βώρου, ο.π. σελ.28-30. Γενικά στοιχεία για την πορεία όλη του Ρήγα: Τάσου Βουρνά, Ο Πολίτης Ρήγας ο Βελεστινλή, Αθήνα 1978 (εκδ. «Τολίδης»). Και C.M.Woodhouse, Ρήγας Βελεστινλής, 2009 (εκδ. «Παπαδήμας»).
11 Φ. Κ. Βώρου, ο.π. σελ. 33.
12 Από το βιβλίο του Φ. Κ. Βώρου, Η Διδασκαλία της Ιστορίας με αξιοποίηση της εικόνας, Αθήνα 1993, σελ. μεταξύ 48-49 (εικόνες).
13 Γεωργίου Ζαβίρα, Νέα Ελλάς, 1872 (ανατύπωση 1972).
14 Το έργο είχε γραφεί πριν από το 1804 (έτος θανάτου του Γ. Ζαβίρα) αλλά μόνο ο Γ. Κρέμος μπόρεσε να το εκδώσει το 1872 παρακάμπτοντας ποικίλες δυσκολίες και αντιρρήσεις ακαδημαϊκών κύκλων.
15 Claude Mosse, Ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός στο Διαφωτισμό, μετ. Νατάσσας Φλώρου – Μπιργάλια (1998) (α΄γαλλική έκδοση 1989)
16 Για την ανάλυση του όρου έθνος και τις απόψεις περί αυτού δες Παναγιώτη Κ. Δαμάσκος (2009) Πολιτική και Κοινωνική Φιλοσοφία, εκδ. Συμμετρία Αθήνα σσ. 279 -287.
17 Αλέξανδρους Δελμούζου, Μελέτες και Πάρεργα, τ. 2ος σελ. 33
Επίλογος:
Με τόσες αδιάψευστες μαρτυρίες για Ἕλληνα, Ἕλλάδα, φρόνημα ἑλληνικόν, Ἕλλανοδίκες, Πανέλληνες, εὑρυχώροιον Ἕλλάδα (από τον 7ο αιώνα π.Χ. ως τον 19ο αι. μ.Χ.) είναι επιστημονικά λογικό να μιλάμε για συγκρότηση ελληνικού έθνους το 18ο αι,. μ. Χ., επειδή αυτό ισχυρίζονται μερικοί μελετητές, που τυχαίνει να είναι και καθηγητές, με ελλειμματική ορατότητα ιστορική ή άλλη αρετή ; Και είναι γλωσσικά / εννοιολογικά επιτρεπτό να χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς εθνικισμού για το απελευθερωτικό κίνημα των Ελλήνων του 1821; Δεν έτυχε να δουν ως επιστημονικό χρέος τη διάκριση εθνικισμού / εθνισμού, που έγραψε για μας ο Αλέξανδρος Δελμούζος (από το 1942) ; Και δεν μπορούν να διακρίνουν την πολυπολιτισμική κοινωνία / εκπαίδευση (απόλυτα σεβαστή) από την έκδηλη κοινωνική αγωνία των ανέργων μιας κοινωνίας, της ελληνικής, που διαπιστώνουν ότι κινδυνεύουν από την αθρόα εισαγωγή μεταναστών; Ακόμη και ο καλός Χριστιανός μπορεί από δυο χιτώνες να προσφέρει τον ένα, όχι τρεις!
Παναγιώτης Κ. Δαμάσκος
Δρ. Φιλοσοφίας -Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων
Α. Δ/νσης Δ.Ε. Αθήνας
Τον τελευταίο καιρό έχει εκδηλωθεί έντονη από διαπρεπείς εκπροσώπους των Γραμμάτων και Τεχνών αντιπαράθεση απόψεων για το νόημα του εθνισμού, της εθνικής συνείδησης, της ελληνικότητας των Ελλήνων, του πατριωτισμού τους, της ιστορίας του έθνους τους.
Μπορώ να παραθέσω - καταγράψω, με σειρά χρονική, πολλά τεκμήρια τα οποία εκφράζουν την μακραίωνη ιστορία τη Εθνικής Συνείδησης των Ελλήνων, της αυτογνωσίας τους, της αυτοπεποίθησης για την πορεία τους. Και επιχειρώ αυτή την καταγραφή τεκμηρίων με όση μπορώ βιβλιογραφική ενημέρωση για όσους ενδιαφέρονται να ελέγξουν αυτούς τους ισχυρισμούς.
Με αυτό το σύντομο προοίμιο επιχειρείται η καταγραφή των τεκμηρίων:
1.Για πρώτη φορά περί τα μέσα του 8ου αι. π.Χ. βρίσκουμε σε ομηρικό κείμενο εκφράσεις όπως: «Πανέλληνες και Ἀχαιοί» (Ιλιάδα, Β 530) και «εὐρυχώροιο Ἑλλάδος» (Ιλιάδα Ι, 487) .
2. Το 776 π.Χ. άρχισε η Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, στους οποίους τότε γίνονταν δεκτοί για να λάβουν μέρος στους αγώνες μόνο Έλληνες και να δείξουν τις ατομικές επιδόσεις τους. Και περί το 580 π.Χ. είχε διαμορφωθεί ο θεσμός των Ἑλλανοδικών ( = Ἕλλην +δίκη), που είχαν αρμοδιότητα να υποδέχονται τους προσερχόμενους για συμμετοχή στους αγώνες, να αποφαίνονται για την ελληνικότητά τους και να εγκρίνουν ή όχι τη συμμετοχή τους. Με αυτή την αρμοδιότητα, λοιπόν, το 496 π.Χ. «οἱ Ἑλλανοδίκαι ἔγνωσαν (μεταξύ άλλων) τούς Μακεδόνας Ἕλληνας εἶναι….». Έτσι έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες και ο Αλέξανδρος ο Α΄ βασιλιάς των Μακεδόνων .
3. Το 490 π.Χ. οι Αθηναίοι απέκρουσαν την πρώτη επιδρομή των Περσών (Μήδων) και είχαν 192 νεκρούς, για τους οποίους και έκριναν τιμητικό να στήσουν το γνωστό μνημείο (τον Τύμβο), όπου διαβάζουμε το επίγραμμα: «Ἑλλήνων προμαχοῡντες Ἀθηναῑοι Μαραθῶνι χρυσοφόρων Μήδων ἑστόρεσαν δύναμιν» . ( Οι Αθηναίοι μπροστάρηδες των Ελλήνων ισοπέδωσαν την δύναμη των Περσών)
4. Το 480 π.Χ. οι Πέρσες πραγματοποίησαν δεύτερη επιδρομή, αλλά νικήθηκαν πάλι κατά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας και στη συνέχεια στη μάχη των Πλαταιών. Την παραμονή της Μάχης των Πλαταιών ο βασιλιάς Αλέξανδρος Α΄ (των Μακεδόνων), που είχε αναγκαστεί ως υποτελής να συμπορευτεί με τους Πέρσες, όταν νύχτωσε πέρασε αθέατος στο απέναντι στρατόπεδο των Ελλήνων του νότου και τους ενημέρωσε ότι ο Μαρδόνιος ετοιμαζόταν για επίθεση το επόμενο πρωινό. Και για να ενισχύσει την αξιοπιστίαν του είπε στους νότιους Έλληνες: «Ἑλλην κἀγώ εἰμί καί οὐκ ἄν ἐθέλοιμι δούλην ἰδεῖν τήν Ἑλλάδα» (Ἡροδότου Ἱστορίαι, Θ΄45-2)
Ένας από τους υπερασπιστές της Ελευθερίας ήταν και ο Αισχύλος, ο οποίος με τον ενθουσιασμό της νίκης εμπνεύστηκε τη γνωστή τραγωδία του Πέρσαι (η οποία παρουσιάστηκε το 473 π.Χ.). Με τους στίχους 402-405 απέδωσε τον Παιάνα (πολεμιστήριο σάλπισμα) της μάχης / ναυμαχίας: «Παῖδες Ἑλλήνων ἴτε (ορμάτε, προχωρείτε) ἐλευθεροῦτε πατρίδα, ἐλευθεροῦτε δέ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τε πατρώων ἐδη (τους ναούς), θήκας τε προγόνων (τους τάφους), νῦν ὑπέρ πάντων ὀ ἀγών» .
5. Ο Ηρόδοτος (γνωστός ως πατέρας της ιστοριογραφίας) έγραφε την ιστορία της εποχής του το 444 π.Χ. Κάπου (Ἱστοριών Θ΄,144) αφηγείται την απάντηση που έδωσαν οι Αθηναίοι κάποια στιγμή, όταν οι Λακεδαιμόνιοι ανησύχησαν, μήπως μέσα στον κίνδυνο και την αγωνία έναντι πολυάριθμου εχθρικού στρατού φανούν υποχωρητικοί (οι Αθηναίοι). Και είπαν, όπως έγραψε ο ιστορικός πως τίποτε δεν υπάρχει που να τους κάνει να υποχωρήσουν. Ακόμα κι αν το ήθελαν, πολλά είναι αυτά που τους εμποδίζουν και ανάμεσα σ’ αυτά «τό ἕλληνικόν, ἐόν ὁμαιμόν τε καί ὁμόγλωσσον, καί θεῶν ἱδρύματά τε κοινά καί θυσίαι ἠθεά τε ὁμότροπα, των (των οποίων) προδότας γενέσθαι Άθηναίους οὐκ ἄν εὖ ἕχοι» (=η ελληνικότητά τους, που σημαίνει ότι είναι από το ίδιο αίμα κι έχουν την ίδια γλώσσα∙ επίσης, τα κοινά ιερά των θεών τους και οι συναφείς θυσίες και τα ομότροπα ήθη τους, στοιχεία που οι Αθηναίοι δε θα ένιωθαν καλά να τα προδώσουν) .
6. Παρακάμπτοντας πολλά θυμήθηκα ότι κατά τη μάχη παρά τον Γρανικό ποταμό (336 π.Χ.) είχεν ο Αλέξανδρος ο Μέγας ( άλλος ο Αλέξανδρος ο Α΄ που αναφέραμε παραπάνω) και το δυσάρεστο συναπάντημα με Έλληνες που υπηρετούσαν ως μισθοφόροι στον περσικό στρατό. Ως αιχμαλώτους τους έστειλε στη Μακεδονία να υπηρετούν ως εργάτες, με αιτιολογικό της τιμωρίας αυτής «ὅτι Ἕλληνες ὄντες παρά τά κοινῇ δόξαντα τοῑς Ἕλλησιν ἐναντίᾳ τῇ Ἑλλάδι ὑπέρ τῶν βαρβάρων ἐμάχοντο» . ( αν και ήσαν Έλληνες πολεμούσαν εναντίον της Ελλάδος υπέρ των βαρβάρων )
7. Μία ακόμη ενδιαφέρουσα πληροφορία του Αριστοτέλη οφείλω να θυμίσω: «Ὁ καλούμενος ἐπί Δευκαλίωνος κατακλυσμός…..περί τόν ἑλληνικόν ἐγένετο τόπον…περί τήν Ἑλλάδα τήν ἀρχαίαν...αὕτη δ’ἐστιν ἡ περί τήν Δωδώνην καί τόν Ἀχελῶον…ἔνθα ὤκουν οἱ Γραικοί καί οἱ καλούμενοι τότε μέν Σελλοί, νῦν δέ Ἕλληνες» . ( Γραικοί = οι Πελασγοί και γενικά οι Έλληνες. Ο Γραικός ήταν γιός του Θεσσαλού, βασιλιάς της Φθίας, σημερινά Φάρσαλα)
Περίπου δυο αιώνες αργότερα πραγματοποιήθηκε η ρωμαϊκή κατάκτηση. Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν τους Έλληνες Γραικούς, ίσως γιατί ερχόμενοι από τα δυτικά γραικούς πρωτοσυνάντησαν. Πάντως, όταν ολοκληρώθηκε η Ρωμαϊκή κυριαρχία, οι Έλληνες αυτοαποκλήθηκαν ή από τους Ρωμαίους ονομάστηκαν Ρωμιοί (υπήκοοι του Ρωμαϊκού κράτους).
8. Ας παρακολουθήσουμε όμως την πορεία του Έθνους σε χρόνους Μεσαιωνικούς (για τον Ελληνισμό Βυζαντινούς). Τον 6ο αι. μ. Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός αποφάσισε (το 534 μ.Χ.) να καθιερώσει γλώσσα επίσημη για τη νομοθεσία του Κράτους την Ελληνική, ενώ ως τότε το κράτος λεγόταν Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και είχε παράδοση γραφής των νόμων σε γλώσσα λατινική. Στο πρώτο, λοιπόν, διάταγμα (ή Νεαρό νόμο ) του θεώρησε καλό να προτάξει το σκεπτικό της σημαντικής εκείνης απόφασης και έγραψε: «Οὐ τῇ πατρίῳ γλώττῃ τον νόμον συνεγράψαμεν αλλά τῇ κοινῇ καί Ἑλλάδι, ὥστε γνώριμον εἶναι τοῖς ὑπηκόοις».
Δυο συμπεράσματα χρήσιμα και πολύ διδακτικά προκύπτουν:
ότι ο Ιουστινιανός, αν και κυβερνούσε το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, διαπίστωνε ότι ελληνικά μιλούσαν οι πιο πολλοί υπήκοοί του και
ότι πολιτικά φρόνιμο είναι οι νόμοι του κράτους να γράφονται σε γλώσσα κατανοητή από τους υπηκόους. Πάτριος γλώσσα ήταν η Λατινική.
9. Η πορεία αναγνώρισης της ελληνικότητας του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους ολοκληρώθηκε έναν αιώνα αργότερα (όταν ο αυτοκράτορας Ηράκλειος αναγνώρισε (το 637 μ.Χ.) ως επίσημη γλώσσα του κράτους την Ελληνική).
Για να συμπληρωθεί η εικόνα ελληνικότητας του Βυζαντίου με δηλώσεις ενός κορυφαίου στοχαστή, νομίζω σωστό να παραθέσουμε μία ακόμη μαρτυρία πολύ εκφραστική. Περί το 1430 μ.Χ. ένας στοχαστής γνωστός, ο Γεώργιος Γεμιστός (Πλήθων), έγραψε ένα υπόμνημα προς τον αυτοκράτορά του (τον προτελευταίο Παλαιολόγο): «Ἑλληνες ἐσμέν ὧν ἡγεῖσθε καί βασιλεύετε, δέσποτα, ὡς ἡ φωνή ἡμῶν καί ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ» (=όπως το βεβαιώνει η γλώσσα μας και η παιδεία μας).
10. Για να σταματήσουμε αυτή την επίμονη πορεία της μνήμης κοινού πολίτη για την ελληνικότητα των Ελλήνων διαμέσου χιλιετηρίδων με αυτοβάπτισή τους στην κολυμπήθρα της Ιστορίας θυμίζουμε μερικά ακόμη περιστατικά που σχετίζονται με την Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία:
Προς το τέλος του 18ου αι. μ.Χ. (του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού) ο Ρήγας Βελεστινλής ή Φεραίος (1747-1798) προσπάθησε να κινητοποιήσει τους Έλληνες (και τους άλλους Βαλκάνιους) για να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους έναντι της Οθωμανικής Τυραννίας, που είχε επιβληθεί στη Βαλκανική από το 15ο αιώνα μ.Χ. Με τα επαναστατικά κείμενά του (Τα Δίκαια του Ανθρώπου, Το Σύνταγμα, Νέα Πολιτική Διοίκηση, Θούριος…) διατύπωνε τις αρχές του, τις πεποιθήσεις του, αλλά –όπως ήταν εύλογο- απευθυνόταν ειδικά στους Έλληνες. Παραθέτω μόνο μερικές εκφράσεις και προτάσεις του δηλωτικές της αντίληψης και των αισθημάτων του για το Έθνος του:
- Ο λαός, απόγονος των Ελλήνων (Νέα Πολιτική Διοίκησις)
- Εξουσία του Έθνους (Δίκαια του Ανθρώπου, άρθρο 27)
- Η Ελληνική Δημοκρατία, Ο Ελληνικός Λαός (Σύνταγμα, άρθρα 1-2)
- Περί των Εθνικών Συνελεύσεων (τίτλος για τα άρθρα 115-21 του Συντάγματος)
- Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί (από τον Θούριο)
- Ύμνος πατριωτικός της Ελλάδος και όλης της Γραικίας προς ξαναπόκτησιν της αυτών ελευθερίας.
- Ελληνίδα, Έλλην, ελληνική διάλεκτος, Ελλάδα (Σύνταγμα, άρθρο 4)
- Για την πατρίδα όλοι να ’χωμε μια καρδιά (από τον Θούριο)
- (Η Χάρτα και η εικόνα του Μεγαλέξανδρου τι ρόλο άραγε παίζουν για τον υπόδουλο ελληνικό κόσμο???…)
11. Ο κορυφαίος εκφραστής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, ο Αδαμάντιος Κοραής (1749-1833), με όλη τη συγγραφική δραστηριότητά του επιδίωξε εμπλουτισμό της παιδείας των Νεοελλήνων με κείμενα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας (πλουσιότατης σε περιεχόμενο) με την πίστη ότι «η Παιδεία θα φέρει Ελευθερία».
Με δυο από τις σύντομες συγγραφές του εκφράστηκε πιο έντονα για την ανάγκη αφοσίωσης στην προγονική δόξα και σοφία.
Με τον Διάλογο δυο Γραικών (1804) υπέδειξε ειδικά την προσήλωση σε δυο αρχαία εθνωνύμια: Έλλην – Γραικός, που είχαν επικρατήσει από τα χρόνια τα παλιά. (Θυμίζω ειδικά τις παραγράφους2-4 , 8-12).
Με την Αδελφική Διδασκαλία υπεράσπισε με τόσο ζήλο τις αρχές ελευθερίας που πρέσβευαν οι Έλληνες, ώστε εκφράστηκε με ασυνήθη χαρακτηρισμό για τον συντάκτη κειμένου με τίτλο Πατρική Διδασκαλία, ο οποίος (συντάκτης) υποδείκνυε εθελοδουλεία και υποταγή των Ελλήνων στους Οθωμανούς κατακτητές. Τον αποκάλεσε «ανάξιο του ελληνικού ονόματος» (σελ. 55 της Αδελφικής Διδασκαλίας) .
12. Και στις αρχές του 19ου αι. μ.Χ. ειδικότερα το 1828-31 ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης του Νέο - ελληνικού Κράτους και κορυφαίος διπλωμάτης του καιρού του στον ευρωπαϊκό χώρο, συνέβαλε στο να καθιερωθούν δυο εθνωνύμια για τους πολίτες του νέου Κράτους: Έλλην και Γραικός, αυτά που είχαν δεχτεί και επίμονα κρατήσει οι Έλληνες – Γραικοί από τον 6ο π.Χ. αιώνα, για να εκφράζουν εθνική συνείδηση, εθνική ενότητα εθνική αυτοεκτίμηση και εθνική αυτοπεποίθηση.
Κατά το 17ο – 18ο αι. οι υπόδουλοι Έλληνες αναζητώντας πηγές τόνωσης του εθνικού φρονήματος και της ελπίδας για την ανάσταση του γένους έφτασαν να ζωγραφίζουν τους νάρθηκες των εκκλησιών με μορφές που θύμιζαν αρχαία ελληνική σοφία, π.χ. αρχαίους φιλοσόφους και σοφούς. Τέτοιες εικόνες βρίσκουμε σε πολλούς ναούς σε όλο τον ελλαδικό χώρο και πέραν αυτού. Ένα δείγμα από το ναό του Προφήτη Ηλία στη Σιάτιστα: ο ιστορικός Θουκυδίδης κρατώντας ειλητάριο .
13. Μέσα στο 18ο αι. ο Γ. Ζαβίρας, έμπορος πάροικος στην Ουγγαρία με συνείδηση του Έλληνα «απογόνου των παλαιών εκείνων και θαυμαστών Ελλήνων», αποδύεται σε αγώνα ζωής να συγκεντρώσει και να καταγράψει βιογραφία και έργα όλων των Ελλήνων που έζησαν και ήκμασαν από την άλωση της Πόλης ως τις μέρες του και να βεβαιώσει τη συνέχεια του Γένους. Κι αυτό για να αντικρούσει καλβινιστή μοναχό που υποστήριζε ότι μετά την πτώση της Πόλης κανένας Έλληνας συγγραφέας έργου δεν ανεδείχθη.
Καρπός αυτού του πολύχρονου και πολυδάπανου αγώνα του είναι το έργο του: Νέα Ελλάς ή Ελληνικόν Θέατρον, η πρώτη Ιστορία της Νεοελληνικής Γραμματολογίας πριν από το 1804 (έτος θανάτου του Ζαβίρα). Στον εκτενέστατο εύγλωττο και αποκαλυπτικό υπότιτλο του βιβλίου διαβάζουμε: «ἤτοι Ἱστορία τῶν πεπαιδευμένων Ἑλλήνων, τῶν μετά τήν θλιβεράν πτῶσιν τοῦ Γένους ἡμῶν κατάπτωσιν ἀκμασάντων, καί τήν προβεβηκείαν καί ψυχορραγοῦσαν Ἑλλάδα τοῖς αὐτοῖς πόνοις καί ἱδρῶσιν ὡς οἷον τε ἀντιπελαργησάντων καί ἀναζωπυρωσάντων»
Ο ίδιος ο Γεώργιος Ζαβίρας μεταφράζοντας από τα Ουγγρικά το βιβλίο Ούγγρου γιατρού Σαμουήλ Ρατζ Ἰατρικαί Παραινέσεις έγραφε στο Προοίμιο του Μεταφραστού: «Ότι η Ιατρική επιστήμη εστί μία των αναγκαιοτέρων και χρησιμοτέρων επιστημών εις το ανθρώπινον Γένος, τούτο όχι μόνον οι ευγενείς και πεπαιδευμένοι αλλά και οι αγροίκοι και οι πάντη (εντελώς) αναλφάβητοι το ομολογούσιν∙ επειδή αυτή είναι μία αλήθεια αναντίρρητος. Ότι Ημείς οι απόγονοι των παλαιών εκείνων και θαυμαστών Ελλήνων, όπου τοσούτον ετίμησαν και τόσον ηύξησαν αυτήν την επιστήμην, την ολιγωρήσαμεν και την υστερήθημεν εντελώς και τούτο είναι μία αλήθεια». (Από το χειρόγραφο του Γ. Ζαβίρα, που φυλάσσεται στη Μανούσεια Βιβλιοθήκη Σιάτιστας).
14. Ο Γεώργιος Κρέμος προλογίζοντας το έργο του Γεωργίου Ζαβίρα Νέα Ἑλλάς το 1872 έγραφε στη σελ. θ΄ της σημερινής επανέκδοσης του βιβλίου (με την Επιμέλεια και Εισαγωγικές Σημειώσεις του Τάσου Γριτσόπουλου για λογαριασμό της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, 1972): «Φιλοπατρία, παιδεία και πλούτος των εν Ευρώπη Ελλήνων (που ζούσαν τότε σε διάφορες παροικίες στην Ευρώπη) ήσαν τότε τρεις φωσφόροι παρθένοι, αίτινες εκράτουν την φαεινήν της παλιγγενεσίας της Ελλάδος λαμπάδα των εν σκότει Ελλήνων, όπως κάποτε οι πρόγονοί των ελαμπαδηφόρουν προς τιμήν θεότητός τινος….».
15. - Η περίοδος της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης και του Διαφωτισμού (15ος-17ος – 18ος αι.) εμφανίζεται και εκφράζεται ως συναπάντημα των Ευρωπαίων με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ειδικά την αρχαία Ελληνική Γραμματεία και Τέχνη. Το συναπάντημα εκφράστηκε με θαυμασμό των Ευρωπαίων και κάποτε μια διάθεση συμπαράστασης, με φιλελληνισμό. Συγκεκριμένα: Η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση δια του κορυφαίου ζωγράφου της Ραφαήλ έδωσε στην ανθρωπότητα τη Σχολή των Αθηνών και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός εκφράστηκε για την αρχαία ελληνική κοινωνία με θαυμασμό, όπως γράφει σύγχρονη ερευνήτρια, η Claude Mosse, στο βιβλίο της: Ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός στο Διαφωτισμό. Στις σελίδες 7-8 γράφει: «Γιατί (για τους Γάλλους του Διαφωτισμού και της Επανάστασης) δημιουργήθηκε η ανάγκη να αναφερθούν στους Αρχαίους; (γιατί) η Αρχαιότητα πρόσφερε στους ανθρώπους της Επανάστασης «την εικόνα μιας ιδανικής δημοκρατίας…».
---------------------------------------------------------------
1 Θυμίζω ότι εκείνον τον καιρό φαίνεται ότι διαμορφωνόταν το ελληνικό αλφάβητο με φθογγογράμματη γραφή. Αυτή η επινόηση για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου έδινε τη δυνατότητα να επικοινωνούν οι άνθρωποι πέρα από τα όρια του χώρου και του χρόνου τους. Οι διασπαρμένοι στη Μεσόγειο Έλληνες άποικοι γίνονταν ενιαία κοινωνία, ἔθνος ὅμαιμον, ὁμόγλωσσον, με ἤθη ὁμότροπα….
2 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (της Εκδοτικής Αθηνών), τ. Β΄, σελ. 238.
Επίσης, Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα (της Εκδοτικής Αθηνών), σελ. 112.
3 Ελλάδα: Ιστορία και Πολιτισμός (εκδόσεις «Μαλλιάρης – Παιδεία»), τ. 2ος, σελ.97-99
4 Αισχύλου, Πέρσαι, στ. 402-405.
5 Ηροδότου, Ἱστορίαι, βιβλίο Θ΄, § 144.
6 Αρριανού, Ἀνάβασις Αλεξάνδρου , Α΄16
7 Αριστοτέλους, Μετεωρολογικά, 352 a-b
8 Φ. Κ. Βώρου, Συμβολή στην Ιστορία της Έννοιας του Έθνους, όπου και η σχετική βιβλιογραφία για τους νεότερους χρόνους των εθνικών κρατών της Ευρώπης.
9 Δ. Φωτιάδης, Η Επανάσταση του ’21, τ. Α, σελ. 82-8. Επίσης: Παν. Κανελλόπουλου, Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, τ.2, σελ. 27. Και ΙΕΕ, τ. Θ΄283, 289, Φ. Κ. Βώρου, Συμβολή στην Ιστορία της Έννοιας του Έθνους, σελ. 27.
10 Όλες οι εκφράσεις / προτάσεις από τα Επαναστατικά του Ρήγα, έκδοση της Επιστημ. Εταιρείας μελέτης Φερών – Βελεστίνου «Ρήγας» (με επιμέλεια Δημ. Καραμπερόπουλου, 1994). Επίσης: Φ. Κ. Βώρου, ο.π. σελ.28-30. Γενικά στοιχεία για την πορεία όλη του Ρήγα: Τάσου Βουρνά, Ο Πολίτης Ρήγας ο Βελεστινλή, Αθήνα 1978 (εκδ. «Τολίδης»). Και C.M.Woodhouse, Ρήγας Βελεστινλής, 2009 (εκδ. «Παπαδήμας»).
11 Φ. Κ. Βώρου, ο.π. σελ. 33.
12 Από το βιβλίο του Φ. Κ. Βώρου, Η Διδασκαλία της Ιστορίας με αξιοποίηση της εικόνας, Αθήνα 1993, σελ. μεταξύ 48-49 (εικόνες).
13 Γεωργίου Ζαβίρα, Νέα Ελλάς, 1872 (ανατύπωση 1972).
14 Το έργο είχε γραφεί πριν από το 1804 (έτος θανάτου του Γ. Ζαβίρα) αλλά μόνο ο Γ. Κρέμος μπόρεσε να το εκδώσει το 1872 παρακάμπτοντας ποικίλες δυσκολίες και αντιρρήσεις ακαδημαϊκών κύκλων.
15 Claude Mosse, Ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός στο Διαφωτισμό, μετ. Νατάσσας Φλώρου – Μπιργάλια (1998) (α΄γαλλική έκδοση 1989)
16 Για την ανάλυση του όρου έθνος και τις απόψεις περί αυτού δες Παναγιώτη Κ. Δαμάσκος (2009) Πολιτική και Κοινωνική Φιλοσοφία, εκδ. Συμμετρία Αθήνα σσ. 279 -287.
17 Αλέξανδρους Δελμούζου, Μελέτες και Πάρεργα, τ. 2ος σελ. 33
Επίλογος:
Με τόσες αδιάψευστες μαρτυρίες για Ἕλληνα, Ἕλλάδα, φρόνημα ἑλληνικόν, Ἕλλανοδίκες, Πανέλληνες, εὑρυχώροιον Ἕλλάδα (από τον 7ο αιώνα π.Χ. ως τον 19ο αι. μ.Χ.) είναι επιστημονικά λογικό να μιλάμε για συγκρότηση ελληνικού έθνους το 18ο αι,. μ. Χ., επειδή αυτό ισχυρίζονται μερικοί μελετητές, που τυχαίνει να είναι και καθηγητές, με ελλειμματική ορατότητα ιστορική ή άλλη αρετή ; Και είναι γλωσσικά / εννοιολογικά επιτρεπτό να χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς εθνικισμού για το απελευθερωτικό κίνημα των Ελλήνων του 1821; Δεν έτυχε να δουν ως επιστημονικό χρέος τη διάκριση εθνικισμού / εθνισμού, που έγραψε για μας ο Αλέξανδρος Δελμούζος (από το 1942) ; Και δεν μπορούν να διακρίνουν την πολυπολιτισμική κοινωνία / εκπαίδευση (απόλυτα σεβαστή) από την έκδηλη κοινωνική αγωνία των ανέργων μιας κοινωνίας, της ελληνικής, που διαπιστώνουν ότι κινδυνεύουν από την αθρόα εισαγωγή μεταναστών; Ακόμη και ο καλός Χριστιανός μπορεί από δυο χιτώνες να προσφέρει τον ένα, όχι τρεις!
Η πολυεπίπεδη απάντηση του Λεωνίδα
Πλούταρχος, Λακωνικά αποφθέγματα 225 C
Ξέρξου δε γράψαντος αυτώ «εξεστί σοι μη θεομαχούντι, μετ εμού δε τασσομένω της Ελλάδος μοναρχείν» αντέγραψεν «ει τα καλά του βίου γιγνώσκοις, απέστης αν της των αλλοτρίων επιθυμίας. Εμοί δε κρεισσων ο υπερ της Ελλάδος θάνατος του μοναρχείν των ομοφύλων.»
Ο Ξέρξης σε επιστολή έγραψε στον Λεωνίδα ότι του δίνεται η επιλογή να μην τα βάλει με τους θεούς, και ότι αν ταχθεί με το μέρος του θα τον κάνει μονάρχη στην Ελλάδα, και ο Λεωνίδας απάντησε « Εάν είχες γνώση του τι είναι καλό στην ζωή, θα απείχες από το να ζητάς και να επιθυμείς ξένα πράγματα που δεν σου ανήκουν, προτιμώ λοιπόν να πεθάνω για την Ελλάδα παρά να γίνω μονάρχης στους ομόφυλους μου»
1. "αν ήξερες τι είναι καλό στην ζωή"
η έννοια καλό λοιπόν στην αρχαία Ελλάδα ήταν το να μην προδίδεις και παραδίδεις την Πατρίδα σου στους ξένους που έρχονται με την οποιαδήποτε επεκτατική μορφή άμεση ή κεκαλυμένη
2. "Προτιμώ να πεθάνω για την Ελλάδα παρά να γίνω μονάρχης στους ομόφυλούς μου"
οι σημερινοί νεοΈλληνες δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με τον Λεωνίδα, διότι ενώ οι πολιτικές ηγεσίες προδίδουν την Ελλάδα, αυτοί τους ξαναψηφίζουν και έτσι ενισχύουν την προδοσία που διαπράτουν (άρα είναι συνένοχοι), για να πάρουν απο τα λάφυρα των κλοπιμαίων και να "βολευτούν" ότι δηλ έκανε ο προπάτορας τους ο Εφιάλτης...
ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΞΕΡΝΑΝΕ ΤΑ ΣΚΟΥΛHΚΙΑ, ΑΣ ΜΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΦΑΙ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΛHΚΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ
Ξέρξου δε γράψαντος αυτώ «εξεστί σοι μη θεομαχούντι, μετ εμού δε τασσομένω της Ελλάδος μοναρχείν» αντέγραψεν «ει τα καλά του βίου γιγνώσκοις, απέστης αν της των αλλοτρίων επιθυμίας. Εμοί δε κρεισσων ο υπερ της Ελλάδος θάνατος του μοναρχείν των ομοφύλων.»
Ο Ξέρξης σε επιστολή έγραψε στον Λεωνίδα ότι του δίνεται η επιλογή να μην τα βάλει με τους θεούς, και ότι αν ταχθεί με το μέρος του θα τον κάνει μονάρχη στην Ελλάδα, και ο Λεωνίδας απάντησε « Εάν είχες γνώση του τι είναι καλό στην ζωή, θα απείχες από το να ζητάς και να επιθυμείς ξένα πράγματα που δεν σου ανήκουν, προτιμώ λοιπόν να πεθάνω για την Ελλάδα παρά να γίνω μονάρχης στους ομόφυλους μου»
1. "αν ήξερες τι είναι καλό στην ζωή"
η έννοια καλό λοιπόν στην αρχαία Ελλάδα ήταν το να μην προδίδεις και παραδίδεις την Πατρίδα σου στους ξένους που έρχονται με την οποιαδήποτε επεκτατική μορφή άμεση ή κεκαλυμένη
2. "Προτιμώ να πεθάνω για την Ελλάδα παρά να γίνω μονάρχης στους ομόφυλούς μου"
οι σημερινοί νεοΈλληνες δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με τον Λεωνίδα, διότι ενώ οι πολιτικές ηγεσίες προδίδουν την Ελλάδα, αυτοί τους ξαναψηφίζουν και έτσι ενισχύουν την προδοσία που διαπράτουν (άρα είναι συνένοχοι), για να πάρουν απο τα λάφυρα των κλοπιμαίων και να "βολευτούν" ότι δηλ έκανε ο προπάτορας τους ο Εφιάλτης...
ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΞΕΡΝΑΝΕ ΤΑ ΣΚΟΥΛHΚΙΑ, ΑΣ ΜΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΦΑΙ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΛHΚΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ
Εξηκίας και " ΟΜΑΣ Ε "
Εξηκίας (Αττικός αγγειοπλάστης και αγγειογράφος του 6ου αι. π.Χ.)
Το εργαστήριό του, και το εργαστήριο του Άμαση με τον ζωγράφο Λυδό, εκπροσωπεί την τελειότητα της τέχνης, στην οποία έφτασε ο μελανόμορφος αττικός ρυθμός.
Ο Εξηκίας ήταν ταυτόχρονα κεραμέας και αγγειογράφος και οφείλει πολλά στην τεχνική και στην παράδοση μιας ομάδας, από την οποία προήλθε, και που ονομάζεται συμβατικά "ΟΜΑΣ Ε".
Εικάζεται ότι οι ιερείς κατα τα αρχαία χρόνια επόπτευαν τις ελληνικές αποικίες και επικοινωνούσαν με αυτές μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων σε αγγεία, ώστε να είναι ακατανόητα για τους ξένους λαούς. Το έργο αυτό ανέλαβε ο αγγειοπλάστης και ζωγράφος Εξηκίας, ο οποίος υπέγραφε με το όνομα της ομάδας (ΟΜΑΣ Ε). Είναι γεγονός ότι υπάρχουν τέτοια αγγεία στο μουσείο του Βερολίνου. Η επικοινωνία αυτή μέ τα αγγεία ήταν μέσω των εικόνων ή ήχων!
Μην σας κάνει εντύπωση ότι μετέδιδαν κωδικοποιημένες πληροφορίες μέσω ήχων...Ιάπωνες επιστήμονες ανακάλυψαν ότι στα αρχαιοΕλληνικά αγγεία είναι καταγεγραμμένες συνομιλίες, με την ίδια περίπου μέθοδο όπως με το βυνίλιο (Δίσκους που ακούγαμε μουσική τις περασμένες δεκαετίες πριν τα cd).
Έργο του:
Από τα τελειότερα έργα του είναι ένας αμφορέας, στη μια όψη του οποίου ο Αχιλλέας και ο Αίαντας παίζουν τους πεσσούς, ενώ στην άλλη παριστάνεται η επιστροφή των Διόσκουρων ή του Κάστορα μόνο, στο σπίτι των γονέων του από μια εκδρομή. Η Λήδα υποδέχεται το γιο της μ` ένα λουλούδι στο δεξί χέρι, ο Τυνδάρεος χαϊδεύει το άλογό του και ο Πολυδεύκης παίζει με το σκυλί του, ενώ ένας μικρός υπηρέτης φέρνει τα απαραίτητα για να αλειφτεί και να αλλάξει μετά το λουτρό του ο νεοφερμένος. Ένα άλλο αγγείο του ίδιου τεχνίτη κοσμείται απ` έξω με δύο ζεύγη οφθαλμών, που προφυλάγουν από το κακό, και πολεμιστές κάτω από τις λαβές. Εκείνο όμως που δίνει τη μεγαλύτερη αξία στο αγγείο είναι η υποβλητική εικόνα που υπάρχει στο εσωτερικό του. Πρόκειται για την παράσταση, τη γνωστή με το όνομα Διονύσου πλους. Απεικονίζεται ο Διόνυσος, πωγωνοφόρος και ξαπλωμένος σ` ένα μικρό πλοίο με ανοιχτά πανιά, να κρατά στο ένα χέρι "ρυτόν" (ποτήρι) σε σχήμα κέρατος και να πλέει μόνος του στο πέλαγος. Πάνω από το κατάρτι απλώνονται δύο κλήματα, από τα οποία κρέμονται μεγάλα σταφύλια, γύρω από το σκάφος κολυμπούν εύθυμα τα δελφίνια. Και τα δύο αυτά έργα του Ε. σώζονται στο μουσείο του Μονάχου.
Το εργαστήριό του, και το εργαστήριο του Άμαση με τον ζωγράφο Λυδό, εκπροσωπεί την τελειότητα της τέχνης, στην οποία έφτασε ο μελανόμορφος αττικός ρυθμός.
Ο Εξηκίας ήταν ταυτόχρονα κεραμέας και αγγειογράφος και οφείλει πολλά στην τεχνική και στην παράδοση μιας ομάδας, από την οποία προήλθε, και που ονομάζεται συμβατικά "ΟΜΑΣ Ε".
Εικάζεται ότι οι ιερείς κατα τα αρχαία χρόνια επόπτευαν τις ελληνικές αποικίες και επικοινωνούσαν με αυτές μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων σε αγγεία, ώστε να είναι ακατανόητα για τους ξένους λαούς. Το έργο αυτό ανέλαβε ο αγγειοπλάστης και ζωγράφος Εξηκίας, ο οποίος υπέγραφε με το όνομα της ομάδας (ΟΜΑΣ Ε). Είναι γεγονός ότι υπάρχουν τέτοια αγγεία στο μουσείο του Βερολίνου. Η επικοινωνία αυτή μέ τα αγγεία ήταν μέσω των εικόνων ή ήχων!
Μην σας κάνει εντύπωση ότι μετέδιδαν κωδικοποιημένες πληροφορίες μέσω ήχων...Ιάπωνες επιστήμονες ανακάλυψαν ότι στα αρχαιοΕλληνικά αγγεία είναι καταγεγραμμένες συνομιλίες, με την ίδια περίπου μέθοδο όπως με το βυνίλιο (Δίσκους που ακούγαμε μουσική τις περασμένες δεκαετίες πριν τα cd).
Έργο του:
Από τα τελειότερα έργα του είναι ένας αμφορέας, στη μια όψη του οποίου ο Αχιλλέας και ο Αίαντας παίζουν τους πεσσούς, ενώ στην άλλη παριστάνεται η επιστροφή των Διόσκουρων ή του Κάστορα μόνο, στο σπίτι των γονέων του από μια εκδρομή. Η Λήδα υποδέχεται το γιο της μ` ένα λουλούδι στο δεξί χέρι, ο Τυνδάρεος χαϊδεύει το άλογό του και ο Πολυδεύκης παίζει με το σκυλί του, ενώ ένας μικρός υπηρέτης φέρνει τα απαραίτητα για να αλειφτεί και να αλλάξει μετά το λουτρό του ο νεοφερμένος. Ένα άλλο αγγείο του ίδιου τεχνίτη κοσμείται απ` έξω με δύο ζεύγη οφθαλμών, που προφυλάγουν από το κακό, και πολεμιστές κάτω από τις λαβές. Εκείνο όμως που δίνει τη μεγαλύτερη αξία στο αγγείο είναι η υποβλητική εικόνα που υπάρχει στο εσωτερικό του. Πρόκειται για την παράσταση, τη γνωστή με το όνομα Διονύσου πλους. Απεικονίζεται ο Διόνυσος, πωγωνοφόρος και ξαπλωμένος σ` ένα μικρό πλοίο με ανοιχτά πανιά, να κρατά στο ένα χέρι "ρυτόν" (ποτήρι) σε σχήμα κέρατος και να πλέει μόνος του στο πέλαγος. Πάνω από το κατάρτι απλώνονται δύο κλήματα, από τα οποία κρέμονται μεγάλα σταφύλια, γύρω από το σκάφος κολυμπούν εύθυμα τα δελφίνια. Και τα δύο αυτά έργα του Ε. σώζονται στο μουσείο του Μονάχου.
Τάβλι στην αρχαία Ελλάδα;
Αμφορέας του 530 π.Χ. (δημιούργημα του αγγειοπλάστη Εξηκία) ο οποίος απεικονίζει τον Αχιλλέα και τον Αίαντα κατα τον Τρωικό πόλεμο να παίζουν το επιτραπέζιο παιχνίδι που ονομαζόταν " ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟΝ ". Το παιχνίδι αυτό το επινόησε ο Παλαμήδης, παιζόταν με πεσσούς (πούλια-πιόνια, που τα μετακινούσαν μέσα σε 5 γραμμές) και κύβους (ζάρια) κάτι που αποδεικνύεται στο ότι ο Αχιλλέας ψιθυρίζει ¨τέσσερα¨και ο Αίαντας ¨Τρία" ( είναι γραμμένο επάνω στον αμφορέα μπροστά απο το στόμα εκάστου ήρωα-κάντε κλικ επάνω στην εικόνα ).
Σκάκι στην αρχαία Ελλάδα;
Κνωσσός 1878, ο Ηρακλειώτης Μίνως Καλοκαιρινός έκανε τις πρώτες εκσκαφές φέρνοντας στο φως την Κνωσσό ενώ η Κρήτη ακόμα δεν είχε απαλλαγεί ολοκληρωτικά απο την τουρκική κατοχή. Ο Μίνως Καλοκαιρινός ανέσκαψε τμήμα των δυτικών αποθηκών και έφερε στο φως πολλούς μεγάλους πίθους.Το Μάρτιο του 1900 ο sir Arthur Evans συνεχίζει το έργο και μεταξύ άλλων ανακαλύπτει το ¨Μέγα Ζατρίκιον" δηλ μια μεγάλη πλάκα απο Ελεφαντόδοντο και πέτρα μπλέ χρώματος με γυάλινη επικάλυψη και χρυσά φύλλα. Συνοδευόταν απο 5 πιόνια Ελεφαντόδοντο διαστάσεων 104Χ61 εκατοστά. Το «Μέγα Ζατρίκιον» ήταν ένα βασιλικό παιχνίδι ανάλογο με το σύγχρονο σκάκι και γι’ αυτό ο χώρος που ανακαλύφθηκε ονομάστηκε «Διάδρομος του Ζατρικίου». Στην αρχική του μορφή απεικόνιζε ένα τέλειο ημερολόγιο με τέσσερα έτη. 72 περιφερειακές γραμμμές αντιστοιχούν σε 72 χρονικά διαστήματα των 20 λεπτών δηλ μια 24ωρη ημέρα (72Χ20=1440 λεπτά = 24ώρεςΧ60 λεπτά= 24ωρη ημέρα)
Επιτραπέζια παιχνίδια στην Αρχαία Ελλάδα
Κατά την αρχαιότητα, όπως και στη σύγχρονη εποχή, το παιχνίδι αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι τόσο της παιδικής ζωής όσο και της καθημερινότητας των ενηλίκων. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ποικίλα παιχνίδια, ατομικά και ομαδικά, όπως, επίσης, είχαν στην κατοχή τους και πλήθος αντικειμένων που χρησίμευαν ως παιχνίδια, τα λεγόμενα αθύρματα. Φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων, ήξεραν πολύ καλά την σπουδαιότητα του παιχνιδιού στη διαμόρφωση χαρακτήρα, ήθους και φυσικών δεξιοτήτων ενός ατόμου. Επίσης, πολλές φορές, στενή ήταν η σύνδεση του παιχνιδιού με τη θρησκεία και τις τελετουργίες της.
Αρχαία παιχνίδια βρίσκουμε σε τάφους, οικισμούς ή ιερά. Αρκετά όμως, όπως κούκλες, μπάλες, γιογιό, σβούρες, τροχοί, κούνιες, τραμπάλες, πλοιάρια ή αμαξάκια ήταν κατασκευασμένα από φθαρτά υλικά, από ύφασμα, δέρμα, ξύλο ή κερί και γι’ αυτό το λόγο δεν διασώθηκαν. Όμως, πολύτιμες πληροφορίες μας προσφέρουν οι περιγραφές τους σε αρχαίες πηγές και οι απεικονίσεις τους σε αγγεία, ειδώλια και γλυπτά.
Παιχνίδι για βρέφη και νήπια είναι η κουδουνίστρα (πλαταγή/σείστρο), με διάφορες μορφές και από διάφορα υλικά. Μπορούσε να λειτουργεί ως παιχνίδι ή ως θρησκευτικό αντικείμενο με αποτρεπτικές για το κακό ιδιότητες, όταν κουδούνιζε καθώς την έσειαν. Οι πήλινες είχαν ποικίλα σχήματα, όπως ανθρώπων, καρπών ή ζώων. Κουδουνάκια μπορεί να χρησίμευαν ως παιχνίδια, στολίδια ή φυλαχτά των μικρών παιδιών.
Με ομοιώματα αμαξών παίζουν αρκετές φορές τα αγόρια με παρόμοιο τρόπο όπως τα σημερινά παιδιά χρησιμοποιούν τα ομοιώματα αυτοκινήτων. Μερικές φορές πήλινα παιχνίδια σε μορφή ζώων, συνήθως αλόγων, συμπληρώνονταν με χωριστούς τροχούς, οι οποίοι προσαρμόζονταν σε δύο ξύλινους άξονες και τραβιόντουσαν με σχοινάκι, σαν ένα είδος ζωόμορφων αμαξιδίων.
Δημοφιλέστατο παιχνίδι για τα κορίτσια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα παραμένουν οι κούκλες (πλαγγόνες). Έχουν σωθεί πήλινες, οστέινες ή ακόμα και μαρμάρινες κούκλες, ενώ υπήρχαν και άλλες από πιο φθαρτά υλικά όπως ξύλο, κερί, γύψο ή ύφασμα. Είναι είτε στατικές είτε με κινητά μέλη, τα λεγόμενα νευρόσπαστα. Και στις δύο κατηγορίες οι κούκλες μπορεί να είναι γυμνές, ώστε τα κορίτσια να έχουν τη δυνατότητα να τις ντύνουν. Όπως όλα τα πήλινα ειδώλια έτσι και οι κούκλες έφεραν χρώματα. Στην κατηγορία αυτή θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τα διάφορα «ομοιώματα» ζώων, όπως σκυλιά, άλογα, βόδια, γουρούνια, χελώνες,πτηνά, ή και τα αντίγραφα αντικείμενων, τα οποία πιθανόν θα συνέθεταν στη διάρκεια ενός παιχνιδιού την εικόνα του καλά εξοπλισμένου «κουκλόσπιτου». Έτσι, καρεκλάκια, τραπεζάκια, μικρά αγγεία, παπουτσάκια και άλλα εξαρτήματα ή και μικρογραφίες ζώων έκαναν το παιχνίδι πιο διασκεδαστικό και συγχρόνως διδακτικό, καθώς τα παιδιά παίζοντας αντέγραφαν τον κόσμο των μεγάλων.
Παιχνίδια όπως η σβούρα (η στρόβιλος, ο στρόμβος), ο τροχός (τσέρκι) ή το γιογιό ήταν οικεία σε παιδιά και νέους κατά την αρχαιότητα. Η ίυγγα, το σημερινό «κουμπί», ήταν ξύλινος, συνήθως, τροχίσκος που τον είχαν περάσει σε κλωστή, με την περιστροφή της οποίας παρήγαγε οξύ συριστικό ήχο. Οι παραστάσεις σε αγγεία φανερώνουν ότι και η κούνια (αιώρα) ή η τραμπάλα (βραχιόνιος αιώρα) ήταν επίσης δημοφιλή.
Διαδεδομένα ομαδικά παιχνίδια για παιδιά και νέους στην αρχαιότητα, με ή χωρίς τη χρήση αντικειμένων κατά τη δραστηριότητα, υπήρξαν όσα παίζονταν με καρπούς, κότσια (αστραγάλους) ή μπάλες. Σήμερα εξακολουθούν να παίζονται παιχνίδια, όπως οι καβάλες ή το πισωκαβαλίκεμα, δηλαδή ο λεγόμενος στην αρχαιότητα εφεδρισμός, το κρυφτό (η αποδιδρασκίνδα), το κουτσό (ο ασκωλιασμός), τα αγάλματα (η ακινητίνδα), το μπιζ (ο κολλαβισμός) και η τυφλόμυγα (η μυίνδα ή χαλκή μυία). Τα παιχνίδια με μπάλες ήταν αγαπητά και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν ήταν άγνωστα και τα παιχνίδια με ζώα γενικά, ή και κάποιοι αγώνες μεταξύ ζώων, όπως οι κοκορομαχίες.
Τα παιχνίδια που παίζονταν με αστραγάλους ήταν πολλά και ποικίλα. Το πιο απλό ήταν κάτι ανάλογο με τα σημερινά μονά-ζυγά (αρτιασμός), ενώ το συνηθέστερο ήταν ο αστραγαλισμός. Μετά το ρίξιμο, οι αστράγαλοι έπρεπε να σταθούν με κάποια συγκεκριμένη πλευρά προς τα πάνω, καθώς η κάθε πλευρά είχε την ιδιαίτερη σημασία της και έδινε διαφορετικούς βαθμούς στον παίκτη.
Ως αγαπημένο παιδικό παιχνίδι αναφέρεται και η μπάλα (δηλαδή η σφαίρα), που συντροφεύει και τους ενήλικες σε ποικίλα παιχνίδια. Κάποια θυμίζουν τα σημερινά, όπως το βόλεϊ, το ράγκμπι, το ποδόσφαιρο ή το χόκεϋ επί χόρτου. Στα πιο αγαπητά συγκαταλέγονται η απόρραξις και η ανακρουσία, όπου χτυπούν την μπάλα με δύναμη στο έδαφος ή στον τοίχο, την πιάνουν και την ξαναχτυπούν ωσότου χάσουν. Πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι θεωρούνταν η ουρανία σφαίρα, όπου κάποιος πετούσε τη μπάλα στον ουρανό και οι άλλοι προσπαθούσαν να την πιάσουν πριν πέσει στο έδαφος,
Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία υπήρχαν, και κατά την αρχαιότητα φυσικά, τυχερά και επιτραπέζια παιχνίδια με τη βοήθεια κύβων (ζαριών). Με την ονομασία κυβεία αναφερόμαστε σε τυχερά παιχνίδια με ζάρια, που αποτελούν και τα κατεξοχήν παιχνίδια τύχης, με κύριο σκοπό το κέρδος. Αντίθετα, τα παιχνίδια πεσσείας μπορείνα παίζονταν και με τη βοήθεια κύβων, η μετακίνηση όμως των πεσσών (πιόνια ή πούλια) πάνω στον άβακα του παιχνιδιού, προϋπέθετε πνευματική διεργασία και ευστροφία εκ μέρους των παικτών. Και στις δύο περιπτώσεις, είτε της κυβείας είτε της πεσσείας, τα ζάρια ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γνωστοί μέχρι σήμερα εξάεδροι κύβοι στις πλευρές των οποίων υπήρχαν, συνήθως, κύκλοι με στιγμές, σήμανση δηλωτική των αριθμών. Τα υλικά κατασκευής των ζαριών ήταν ποικίλα, όπως κόκαλο, πηλός ή διάφορα μέταλλα, ακόμη και χρυσός.
Στα επιτραπέζια παιχνίδια πεσσείας δεν ήταν συνήθως αναγκαία η χρήση ζαριού, ήταν όμως απαραίτητα τα πιόνια/πούλια και ο άβακας. Σε αντίθεση με τους κύβους, οι οποίοι ρίπτονται, οι πεσσοί μετακινούνται. Η πεσσεία δεν ήταν ονομασία ειδικά για ένα μόνο παιχνίδι, αλλά αφορούσε ομάδα παιχνιδιών, από τα οποία γνωστότερα είναι τα πεντάγραμμα, ο διαγραμμισμός ή γραμμαί και η πόλις. Σε γενικές γραμμές θύμιζαν τα σημερινά πνευματικά παιχνίδια, όπως η τρίλιζα, η ντάμα ή το σκάκι, που παίζονται μόνο με πιόνια, αν και για τα πεντάγραμμα υπάρχουν ενδείξεις ότι ίσως, κάποιες φορές, χρησιμοποιούνταν και κύβοι. Οι πεσσοί ή ψήφοι παρουσίαζαν μεγάλη ποικιλία ως προς το σχήμα, το χρώμα και το μέγεθος, όπως άλλωστε και τα σύγχρονα πιόνια.
Δύο παιχνίδια ενηλίκων, που σχετίζονται με το κρασί και τη λατρεία του Διονύσου, ιδιαίτερα αγαπητή στο χώρο της Μακεδονίας, υπήρξαν ο κότταβος, χαρμόσυνο ερωτικό, κυρίως, παιχνίδι, και ο ασκωλιασμός. Ο κότταβος είχε βασικά ως σκοπό να εκσφενδονίσει από την κούπα του ο πότης σε κάποιο καθορισμένο στόχο (δίσκο ή αγγείο), τις τελευταίες σταγόνες του κρασιού του. Διονυσιακού χαρακτήρα, αλλά περισσότερο λαϊκό, σε σχέση με τον κότταβο, παιχνίδι ήταν και ο ασκωλιασμός, με αρκετές παραλλαγές του (όπως το κουτσό). Όσοι συμμετείχαν, αρχικά επιχειρούσαν να πηδήσουν (ή και να τρέξουν) στο ένα μόνο πόδι και κατόπιν να ισορροπήσουν πάνω σε λαδωμένο ασκί γεμάτο με κρασί, το οποίο δινόταν ως βραβείο στον νικητή. Το παιχνίδι, με την ονομασία «ασκί», εξακολουθεί να παίζεται στην περιοχή της Ηπείρου με σκοπό τη διασκέδαση κατά τη διάρκεια των Απόκρεω.
πηγή: Καλλιόπη Ξανθοπούλου Αρχαιολόγος Α.Μ.Θ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Argyriadi M.,Dolls in Greek Life and Art from Antiquity to the Present Day. Athens, 1991.
Csapo E., Miller M.C., ‘The ‘‘Kottabos-Toast’’ and an Inscribed Redfigured Cup’, Hesperia 60, 367-382, 1991.
Δεσπίνης Γ. Ι.,«Μαρμάρινες πλαγγόνες», στο Σταμπολίδης Ν. (επιμ.),
Γενέθλιον, αναμνηστικός τόμος για την συμπλήρωση είκοσι χρόνων λειτουργίας του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, 219-225. Αθήνα, 2006.
Dörig J.,‘‘Von griechischen Puppen’’, Antike Kunst 1, 41-52, 1958. Ελευθεράτου Σ. (επιμ.),Το Μουσείο και η ανασκαφή. Ευρήματα από τον χώρο
ανέγερσης του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Αθήνα, 2006. Fittà M., Spiele und Spielzeug in der Antike, μετ. από τα ιταλικά Homann C.,
Stuttgart, 1998. Τίτλος πρωτότυπου: Giochi e giocattoli nell’ antichità. Milan 1997. Ηamilton R., Choes and Anthesteria, Athenian Iconography and Ritual.
Michigan, 1992.
Ηuizinga Johan, 1989. Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι, μετ. Ροζάνης Στ., Λυκιαρδόπουλος Γερ., Αθήνα. Τίτλος πρωτότυπου: Ηοmo Ludens. A Study of the Play Element in Culture. London 1949.
Ιγνατιάδου Δ., 1999. «Ελληνιστικό επιτραπέζιο παιχνίδι με γυάλινους πεσσούς», στο Αρχαία Μακεδονία VI (Έκτο Διεθνές Συμπόσιο, Θεσσαλονίκη 15- 19/10/1996), 507-522. Θεσσαλονίκη.
Λάζος Χρ., 2002. Παίζοντας στο χρόνο. Αρχαιοελληνικά και βυζαντινά παιχνίδια, 1700 π.Χ.–1500 μ.Χ. Αθήνα.
May R. et al., 1992. Jouer dans l’ Antiquité (exhib. cat.). Marseille. Neils J., Oakley J. H. et al., 2003. Coming of Age in Ancient Greece. New
Haven and London.
Παρλαμά Λ., Σταμπολίδης Ν. (επιμ.), 2003 (2η έκδοση). Η πόλη κάτω από την πόλη. Ευρήματα από τις ανασκαφές του Μητροπολιτικού Σιδηροδρόμου των Αθηνών. Αθήνα.
Πλατή Μ., 1998. Παίζοντας στην αρχαία Ελλάδα...με τον Λύσιν και την Τιμαρέτην. Αθήνα.
Royer S., Salles C., Trassard F., 2004. H ζωή στην Ελλάδα την εποχή του Περικλή, μετ. Σέρβη Κ. Αθήνα. Τίτλος πρωτότυπου: La vie des Grecs au temps de Périclès. Paris 2003.
Rühfel H., 1984. Kinderleben im klassischen Athen. Mainz am Rhein. Schmidt R., 1977. Darstellung von Kinderspielzeug und Kinderspiel in der
griechischen Kunst. Vienna.
Senker C., 2004. H ζωή και ο πολιτισμός στην αρχαία Ελλάδα, μετ. Στογιάννος Π. Θεσσαλονίκη. Τίτλος πρωτότυπου: Everyday Life in Ancient Greece. Florence 2004.
Sparkes B. A., 1960. ‘‘Kottabos. An Athenian After-dinner Game’’, Archaeology 13, 202-207.
Sprague R. K., 1984. “Plato and Children’s Games”, in Gerber D. E. (ed.), Greek Poetry and Philosophy, 275-284. Chico, California.
Τames R., 2003. Τα παιδιά στην αρχαία Ελλάδα. Αθήνα, μετ. Σιδέρη Κ. Τίτλος πρωτότυπου: Ancient Greek Children. London 2002.
Τιβέριος Μ., 2002. Αμπέλου παις εΰφρων οίνος. Από την εικονογραφία της αμπέλου και του οίνου στα αρχαία ελληνικά αγγεία. Αθήνα.
Αρχαία παιχνίδια βρίσκουμε σε τάφους, οικισμούς ή ιερά. Αρκετά όμως, όπως κούκλες, μπάλες, γιογιό, σβούρες, τροχοί, κούνιες, τραμπάλες, πλοιάρια ή αμαξάκια ήταν κατασκευασμένα από φθαρτά υλικά, από ύφασμα, δέρμα, ξύλο ή κερί και γι’ αυτό το λόγο δεν διασώθηκαν. Όμως, πολύτιμες πληροφορίες μας προσφέρουν οι περιγραφές τους σε αρχαίες πηγές και οι απεικονίσεις τους σε αγγεία, ειδώλια και γλυπτά.
Παιχνίδι για βρέφη και νήπια είναι η κουδουνίστρα (πλαταγή/σείστρο), με διάφορες μορφές και από διάφορα υλικά. Μπορούσε να λειτουργεί ως παιχνίδι ή ως θρησκευτικό αντικείμενο με αποτρεπτικές για το κακό ιδιότητες, όταν κουδούνιζε καθώς την έσειαν. Οι πήλινες είχαν ποικίλα σχήματα, όπως ανθρώπων, καρπών ή ζώων. Κουδουνάκια μπορεί να χρησίμευαν ως παιχνίδια, στολίδια ή φυλαχτά των μικρών παιδιών.
Με ομοιώματα αμαξών παίζουν αρκετές φορές τα αγόρια με παρόμοιο τρόπο όπως τα σημερινά παιδιά χρησιμοποιούν τα ομοιώματα αυτοκινήτων. Μερικές φορές πήλινα παιχνίδια σε μορφή ζώων, συνήθως αλόγων, συμπληρώνονταν με χωριστούς τροχούς, οι οποίοι προσαρμόζονταν σε δύο ξύλινους άξονες και τραβιόντουσαν με σχοινάκι, σαν ένα είδος ζωόμορφων αμαξιδίων.
Δημοφιλέστατο παιχνίδι για τα κορίτσια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα παραμένουν οι κούκλες (πλαγγόνες). Έχουν σωθεί πήλινες, οστέινες ή ακόμα και μαρμάρινες κούκλες, ενώ υπήρχαν και άλλες από πιο φθαρτά υλικά όπως ξύλο, κερί, γύψο ή ύφασμα. Είναι είτε στατικές είτε με κινητά μέλη, τα λεγόμενα νευρόσπαστα. Και στις δύο κατηγορίες οι κούκλες μπορεί να είναι γυμνές, ώστε τα κορίτσια να έχουν τη δυνατότητα να τις ντύνουν. Όπως όλα τα πήλινα ειδώλια έτσι και οι κούκλες έφεραν χρώματα. Στην κατηγορία αυτή θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τα διάφορα «ομοιώματα» ζώων, όπως σκυλιά, άλογα, βόδια, γουρούνια, χελώνες,πτηνά, ή και τα αντίγραφα αντικείμενων, τα οποία πιθανόν θα συνέθεταν στη διάρκεια ενός παιχνιδιού την εικόνα του καλά εξοπλισμένου «κουκλόσπιτου». Έτσι, καρεκλάκια, τραπεζάκια, μικρά αγγεία, παπουτσάκια και άλλα εξαρτήματα ή και μικρογραφίες ζώων έκαναν το παιχνίδι πιο διασκεδαστικό και συγχρόνως διδακτικό, καθώς τα παιδιά παίζοντας αντέγραφαν τον κόσμο των μεγάλων.
Παιχνίδια όπως η σβούρα (η στρόβιλος, ο στρόμβος), ο τροχός (τσέρκι) ή το γιογιό ήταν οικεία σε παιδιά και νέους κατά την αρχαιότητα. Η ίυγγα, το σημερινό «κουμπί», ήταν ξύλινος, συνήθως, τροχίσκος που τον είχαν περάσει σε κλωστή, με την περιστροφή της οποίας παρήγαγε οξύ συριστικό ήχο. Οι παραστάσεις σε αγγεία φανερώνουν ότι και η κούνια (αιώρα) ή η τραμπάλα (βραχιόνιος αιώρα) ήταν επίσης δημοφιλή.
Διαδεδομένα ομαδικά παιχνίδια για παιδιά και νέους στην αρχαιότητα, με ή χωρίς τη χρήση αντικειμένων κατά τη δραστηριότητα, υπήρξαν όσα παίζονταν με καρπούς, κότσια (αστραγάλους) ή μπάλες. Σήμερα εξακολουθούν να παίζονται παιχνίδια, όπως οι καβάλες ή το πισωκαβαλίκεμα, δηλαδή ο λεγόμενος στην αρχαιότητα εφεδρισμός, το κρυφτό (η αποδιδρασκίνδα), το κουτσό (ο ασκωλιασμός), τα αγάλματα (η ακινητίνδα), το μπιζ (ο κολλαβισμός) και η τυφλόμυγα (η μυίνδα ή χαλκή μυία). Τα παιχνίδια με μπάλες ήταν αγαπητά και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν ήταν άγνωστα και τα παιχνίδια με ζώα γενικά, ή και κάποιοι αγώνες μεταξύ ζώων, όπως οι κοκορομαχίες.
Τα παιχνίδια που παίζονταν με αστραγάλους ήταν πολλά και ποικίλα. Το πιο απλό ήταν κάτι ανάλογο με τα σημερινά μονά-ζυγά (αρτιασμός), ενώ το συνηθέστερο ήταν ο αστραγαλισμός. Μετά το ρίξιμο, οι αστράγαλοι έπρεπε να σταθούν με κάποια συγκεκριμένη πλευρά προς τα πάνω, καθώς η κάθε πλευρά είχε την ιδιαίτερη σημασία της και έδινε διαφορετικούς βαθμούς στον παίκτη.
Ως αγαπημένο παιδικό παιχνίδι αναφέρεται και η μπάλα (δηλαδή η σφαίρα), που συντροφεύει και τους ενήλικες σε ποικίλα παιχνίδια. Κάποια θυμίζουν τα σημερινά, όπως το βόλεϊ, το ράγκμπι, το ποδόσφαιρο ή το χόκεϋ επί χόρτου. Στα πιο αγαπητά συγκαταλέγονται η απόρραξις και η ανακρουσία, όπου χτυπούν την μπάλα με δύναμη στο έδαφος ή στον τοίχο, την πιάνουν και την ξαναχτυπούν ωσότου χάσουν. Πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι θεωρούνταν η ουρανία σφαίρα, όπου κάποιος πετούσε τη μπάλα στον ουρανό και οι άλλοι προσπαθούσαν να την πιάσουν πριν πέσει στο έδαφος,
Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία υπήρχαν, και κατά την αρχαιότητα φυσικά, τυχερά και επιτραπέζια παιχνίδια με τη βοήθεια κύβων (ζαριών). Με την ονομασία κυβεία αναφερόμαστε σε τυχερά παιχνίδια με ζάρια, που αποτελούν και τα κατεξοχήν παιχνίδια τύχης, με κύριο σκοπό το κέρδος. Αντίθετα, τα παιχνίδια πεσσείας μπορείνα παίζονταν και με τη βοήθεια κύβων, η μετακίνηση όμως των πεσσών (πιόνια ή πούλια) πάνω στον άβακα του παιχνιδιού, προϋπέθετε πνευματική διεργασία και ευστροφία εκ μέρους των παικτών. Και στις δύο περιπτώσεις, είτε της κυβείας είτε της πεσσείας, τα ζάρια ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γνωστοί μέχρι σήμερα εξάεδροι κύβοι στις πλευρές των οποίων υπήρχαν, συνήθως, κύκλοι με στιγμές, σήμανση δηλωτική των αριθμών. Τα υλικά κατασκευής των ζαριών ήταν ποικίλα, όπως κόκαλο, πηλός ή διάφορα μέταλλα, ακόμη και χρυσός.
Στα επιτραπέζια παιχνίδια πεσσείας δεν ήταν συνήθως αναγκαία η χρήση ζαριού, ήταν όμως απαραίτητα τα πιόνια/πούλια και ο άβακας. Σε αντίθεση με τους κύβους, οι οποίοι ρίπτονται, οι πεσσοί μετακινούνται. Η πεσσεία δεν ήταν ονομασία ειδικά για ένα μόνο παιχνίδι, αλλά αφορούσε ομάδα παιχνιδιών, από τα οποία γνωστότερα είναι τα πεντάγραμμα, ο διαγραμμισμός ή γραμμαί και η πόλις. Σε γενικές γραμμές θύμιζαν τα σημερινά πνευματικά παιχνίδια, όπως η τρίλιζα, η ντάμα ή το σκάκι, που παίζονται μόνο με πιόνια, αν και για τα πεντάγραμμα υπάρχουν ενδείξεις ότι ίσως, κάποιες φορές, χρησιμοποιούνταν και κύβοι. Οι πεσσοί ή ψήφοι παρουσίαζαν μεγάλη ποικιλία ως προς το σχήμα, το χρώμα και το μέγεθος, όπως άλλωστε και τα σύγχρονα πιόνια.
Δύο παιχνίδια ενηλίκων, που σχετίζονται με το κρασί και τη λατρεία του Διονύσου, ιδιαίτερα αγαπητή στο χώρο της Μακεδονίας, υπήρξαν ο κότταβος, χαρμόσυνο ερωτικό, κυρίως, παιχνίδι, και ο ασκωλιασμός. Ο κότταβος είχε βασικά ως σκοπό να εκσφενδονίσει από την κούπα του ο πότης σε κάποιο καθορισμένο στόχο (δίσκο ή αγγείο), τις τελευταίες σταγόνες του κρασιού του. Διονυσιακού χαρακτήρα, αλλά περισσότερο λαϊκό, σε σχέση με τον κότταβο, παιχνίδι ήταν και ο ασκωλιασμός, με αρκετές παραλλαγές του (όπως το κουτσό). Όσοι συμμετείχαν, αρχικά επιχειρούσαν να πηδήσουν (ή και να τρέξουν) στο ένα μόνο πόδι και κατόπιν να ισορροπήσουν πάνω σε λαδωμένο ασκί γεμάτο με κρασί, το οποίο δινόταν ως βραβείο στον νικητή. Το παιχνίδι, με την ονομασία «ασκί», εξακολουθεί να παίζεται στην περιοχή της Ηπείρου με σκοπό τη διασκέδαση κατά τη διάρκεια των Απόκρεω.
πηγή: Καλλιόπη Ξανθοπούλου Αρχαιολόγος Α.Μ.Θ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Argyriadi M.,Dolls in Greek Life and Art from Antiquity to the Present Day. Athens, 1991.
Csapo E., Miller M.C., ‘The ‘‘Kottabos-Toast’’ and an Inscribed Redfigured Cup’, Hesperia 60, 367-382, 1991.
Δεσπίνης Γ. Ι.,«Μαρμάρινες πλαγγόνες», στο Σταμπολίδης Ν. (επιμ.),
Γενέθλιον, αναμνηστικός τόμος για την συμπλήρωση είκοσι χρόνων λειτουργίας του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, 219-225. Αθήνα, 2006.
Dörig J.,‘‘Von griechischen Puppen’’, Antike Kunst 1, 41-52, 1958. Ελευθεράτου Σ. (επιμ.),Το Μουσείο και η ανασκαφή. Ευρήματα από τον χώρο
ανέγερσης του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Αθήνα, 2006. Fittà M., Spiele und Spielzeug in der Antike, μετ. από τα ιταλικά Homann C.,
Stuttgart, 1998. Τίτλος πρωτότυπου: Giochi e giocattoli nell’ antichità. Milan 1997. Ηamilton R., Choes and Anthesteria, Athenian Iconography and Ritual.
Michigan, 1992.
Ηuizinga Johan, 1989. Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι, μετ. Ροζάνης Στ., Λυκιαρδόπουλος Γερ., Αθήνα. Τίτλος πρωτότυπου: Ηοmo Ludens. A Study of the Play Element in Culture. London 1949.
Ιγνατιάδου Δ., 1999. «Ελληνιστικό επιτραπέζιο παιχνίδι με γυάλινους πεσσούς», στο Αρχαία Μακεδονία VI (Έκτο Διεθνές Συμπόσιο, Θεσσαλονίκη 15- 19/10/1996), 507-522. Θεσσαλονίκη.
Λάζος Χρ., 2002. Παίζοντας στο χρόνο. Αρχαιοελληνικά και βυζαντινά παιχνίδια, 1700 π.Χ.–1500 μ.Χ. Αθήνα.
May R. et al., 1992. Jouer dans l’ Antiquité (exhib. cat.). Marseille. Neils J., Oakley J. H. et al., 2003. Coming of Age in Ancient Greece. New
Haven and London.
Παρλαμά Λ., Σταμπολίδης Ν. (επιμ.), 2003 (2η έκδοση). Η πόλη κάτω από την πόλη. Ευρήματα από τις ανασκαφές του Μητροπολιτικού Σιδηροδρόμου των Αθηνών. Αθήνα.
Πλατή Μ., 1998. Παίζοντας στην αρχαία Ελλάδα...με τον Λύσιν και την Τιμαρέτην. Αθήνα.
Royer S., Salles C., Trassard F., 2004. H ζωή στην Ελλάδα την εποχή του Περικλή, μετ. Σέρβη Κ. Αθήνα. Τίτλος πρωτότυπου: La vie des Grecs au temps de Périclès. Paris 2003.
Rühfel H., 1984. Kinderleben im klassischen Athen. Mainz am Rhein. Schmidt R., 1977. Darstellung von Kinderspielzeug und Kinderspiel in der
griechischen Kunst. Vienna.
Senker C., 2004. H ζωή και ο πολιτισμός στην αρχαία Ελλάδα, μετ. Στογιάννος Π. Θεσσαλονίκη. Τίτλος πρωτότυπου: Everyday Life in Ancient Greece. Florence 2004.
Sparkes B. A., 1960. ‘‘Kottabos. An Athenian After-dinner Game’’, Archaeology 13, 202-207.
Sprague R. K., 1984. “Plato and Children’s Games”, in Gerber D. E. (ed.), Greek Poetry and Philosophy, 275-284. Chico, California.
Τames R., 2003. Τα παιδιά στην αρχαία Ελλάδα. Αθήνα, μετ. Σιδέρη Κ. Τίτλος πρωτότυπου: Ancient Greek Children. London 2002.
Τιβέριος Μ., 2002. Αμπέλου παις εΰφρων οίνος. Από την εικονογραφία της αμπέλου και του οίνου στα αρχαία ελληνικά αγγεία. Αθήνα.
Το παραμύθι των Μεσοποταμιακών και Αιγυπτιακών Μαθηματικών
Kατα την δεκαετία του 1930 ο γνωστός ΕβραιοΑυστριακός ιστορικός των Μαθηματικών Otto Neugenbauer, δημιούργησε το παραμύθι οτι οι Έλληνες αντέγραψαν και έμαθαν μαθηματικά απο Μεσοποτάμιους και Αιγυπτίους...
1. Γιατί τότε ο Θαλής όταν κατέβηκε στην Αίγυπτο και ρώτησε τους σοφούς της αυλής του Φαραώ ποιο είναι το ύψος της μεγάλης Πυραμίδας δεν ξέρανε να απαντήσουν;;;;;
2. ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΙΑ ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΚΟΥ ΟΡΙΣΜΟΥ Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΚΗ ΣΧΕΣΕΩΣ, ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟ Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ Η ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΗ Η ΑΡΙΘΜΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ
3. ενω αντιθέτως 58 βιβλία αρχαίων Ελλήνων Μαθηματικών, και 32 έργα αρχαίων Ελλήνων Φυσικών έχουν διασωθεί, που αρκούν να αποδείξουν.
Υ.Γ. τα διασωθέντα αρχαία Ελληνικά βιβλία είναι μόλις το 1% απο αυτά που γράφτηκαν κατα τους κλασσικούς χρόνους στην αρχαία Ελλάδα...
Περισσότερα στο βιβλίο:
¨Τα μαθηματικά των αχαίων Ελλήνων¨
Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος
Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ
1. Γιατί τότε ο Θαλής όταν κατέβηκε στην Αίγυπτο και ρώτησε τους σοφούς της αυλής του Φαραώ ποιο είναι το ύψος της μεγάλης Πυραμίδας δεν ξέρανε να απαντήσουν;;;;;
2. ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΙΑ ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΚΟΥ ΟΡΙΣΜΟΥ Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΚΗ ΣΧΕΣΕΩΣ, ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟ Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ Η ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΗ Η ΑΡΙΘΜΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ
3. ενω αντιθέτως 58 βιβλία αρχαίων Ελλήνων Μαθηματικών, και 32 έργα αρχαίων Ελλήνων Φυσικών έχουν διασωθεί, που αρκούν να αποδείξουν.
Υ.Γ. τα διασωθέντα αρχαία Ελληνικά βιβλία είναι μόλις το 1% απο αυτά που γράφτηκαν κατα τους κλασσικούς χρόνους στην αρχαία Ελλάδα...
Περισσότερα στο βιβλίο:
¨Τα μαθηματικά των αχαίων Ελλήνων¨
Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος
Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ
Διογένης Απολλ, Δημόκριτος, Αναξαγόρας ή Lavoisier ?
Ο φυσικός νόμος της αυθαρσίας της ύλης και της ενέργειας έλεγε ότι: ¨Τίποτε δεν γίνεται απ αυτό που δεν υπάρχει και τίποτα απο αυτά που υπάρχουν δεν καταστρέφεται῾
διατυπώθηκε και αποδείχθηκε απο τους Διογένη Απολλωνιάτη, Δημόκριτο και Αναξαγόρα περίπου 2.300 χρόνια νωρίτερα απο τον υποτιθέμενο ιδιοκτήτη της θεωρίας Γάλλο Antoine Lavoisier (1743-1794)...
περισσότερα στο βιβλίο:
¨ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΑΤΗΣ
Ο Ρεθύμνιος Φυσικός Φιλόσοφος¨
Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος
Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ
διατυπώθηκε και αποδείχθηκε απο τους Διογένη Απολλωνιάτη, Δημόκριτο και Αναξαγόρα περίπου 2.300 χρόνια νωρίτερα απο τον υποτιθέμενο ιδιοκτήτη της θεωρίας Γάλλο Antoine Lavoisier (1743-1794)...
περισσότερα στο βιβλίο:
¨ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΑΤΗΣ
Ο Ρεθύμνιος Φυσικός Φιλόσοφος¨
Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος
Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ
Διογένης ο Απολλωνιάτης - Ο πρώτος μετεωρολόγος
ο Διογένης Απολλωνιάτης γεννήθηκε στις αρχές του 5ου αιώνα στην Απολλωνία ή αλλιώς Ελεύθερνα (Ρέθυμνο) της Κρήτης.
Η πραγματεία του Διογένους με τίτλο ¨Μετεωρολογία¨είναι το πρώτο εγχειρίδιο Μετεωρολογίας στον κόσμο, ενώ το δεύτερο ανήκει στον Αριστοτέλη με τίτλο ¨Μετεωρολογικά¨ έναν αιώνα αργότερα.
οι μετεωρολογικές απόψεις του Διογένους είναι:
1. Τα διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα (σύννεφα, βροχή, χιόνι κτλ) προκύπτουν από τις μεταβολές του αέρα
2. Η ανάφλεξη του αέρα προκαλεί την αστραπή και μετά τον κεραυνό
3. Ο κεραυνός χωρίς αστραπή προκαλείται από την βίαιη αναταραχή του αέρα
4. Το νερό της θάλασσας είναι αλμυρό εφόσον το γλυκό νερό εξατμίζεται από τις ηλιακές ακτίνες
5. Το νερό μετασχηματίζεται από τις ηλιακές ακτίνες σε αέρα(υδρατμούς). Ο αέρας αυτός συμπυκνούμενος σχηματίζει σύννεφα
6. Η βροχή προκύπτει από τα σύννεφα όταν συμπιεστούν από τον αέρα
7. Το αίτιο της παραγωγής των μετεωρολογικών φαινομένων είναι η ηλιακή θερμότητα που σχηματίζει μάζες θερμού αέρα
8. Ο αέρας που περιβάλλει την Γη, παρουσιάζει μια ημερήσια και μια ετήσια μεταβολή της θερμοκρασίας του.
9. Η θερμοκρασία του αέρα ελαττώνεται ανάλογα με το ύψος
10. Οι άνεμοι πνέουν από τις περιοχές όπου ο αέρας είναι πυκνός προς άλλες, όπου ο αέρας είναι αραιότερος
11. Οι υδάτινες επιφάνειες, όταν η θερμοκρασία του αέρα με τον οποίο έρχονται σε επαφή αυξηθεί, μετασχηματίζουν ένα μέρος τους σε αέρα (υδρατμό)
12. Η ομίχλη προέρχεται από την υγρασία και την συμπύκνωση του αέρα
13. ο ξηρός αέρας (ξηροί άνεμοι) επιταχύνουν την εξάτμιση των υγρών
14. Το χιόνι προκύπτει από τα νέφη με τον ψυχρό αέρα. Συγκεκριμένα όταν τα υγρά νέφη μεταβαίνουν στην στερεά κατάσταση, μετασχηματίζονται σε χιόνι
15. Το χαλάζι δημιουργείται όταν πήζει το νερό της βροχής που πέφτει
16. Τα σύννεφα αποτελούνται από συμπυκνωμένο αέρα
17. Η αστραπή σχηματίζεται όταν τα σύννεφα ¨σχίζονται¨ από την δύναμη των ανέμων
18. Η βροντή προκύπτει όταν σβήνει η φωτιά ενός υγρού νέφους που έχει πυρποληθεί
19. Το ουράνιο τόξο σχηματίζεται όταν οι ηλιακές ακτίνες πέφτουν πάνω στον συμπυκνωμένο αέρα
20. Η δρόσος, ο παγετός και η πάχνη δημιουργούνται στην επιφάνεια της Γης από συμπύκνωση λόγω ψύξεως του αέρα
περισσότερα στο βιβλίο:
¨ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΑΤΗΣ
Ο Ρεθύμνιος Φυσικός Φιλόσοφος¨
Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος
Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ
Η πραγματεία του Διογένους με τίτλο ¨Μετεωρολογία¨είναι το πρώτο εγχειρίδιο Μετεωρολογίας στον κόσμο, ενώ το δεύτερο ανήκει στον Αριστοτέλη με τίτλο ¨Μετεωρολογικά¨ έναν αιώνα αργότερα.
οι μετεωρολογικές απόψεις του Διογένους είναι:
1. Τα διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα (σύννεφα, βροχή, χιόνι κτλ) προκύπτουν από τις μεταβολές του αέρα
2. Η ανάφλεξη του αέρα προκαλεί την αστραπή και μετά τον κεραυνό
3. Ο κεραυνός χωρίς αστραπή προκαλείται από την βίαιη αναταραχή του αέρα
4. Το νερό της θάλασσας είναι αλμυρό εφόσον το γλυκό νερό εξατμίζεται από τις ηλιακές ακτίνες
5. Το νερό μετασχηματίζεται από τις ηλιακές ακτίνες σε αέρα(υδρατμούς). Ο αέρας αυτός συμπυκνούμενος σχηματίζει σύννεφα
6. Η βροχή προκύπτει από τα σύννεφα όταν συμπιεστούν από τον αέρα
7. Το αίτιο της παραγωγής των μετεωρολογικών φαινομένων είναι η ηλιακή θερμότητα που σχηματίζει μάζες θερμού αέρα
8. Ο αέρας που περιβάλλει την Γη, παρουσιάζει μια ημερήσια και μια ετήσια μεταβολή της θερμοκρασίας του.
9. Η θερμοκρασία του αέρα ελαττώνεται ανάλογα με το ύψος
10. Οι άνεμοι πνέουν από τις περιοχές όπου ο αέρας είναι πυκνός προς άλλες, όπου ο αέρας είναι αραιότερος
11. Οι υδάτινες επιφάνειες, όταν η θερμοκρασία του αέρα με τον οποίο έρχονται σε επαφή αυξηθεί, μετασχηματίζουν ένα μέρος τους σε αέρα (υδρατμό)
12. Η ομίχλη προέρχεται από την υγρασία και την συμπύκνωση του αέρα
13. ο ξηρός αέρας (ξηροί άνεμοι) επιταχύνουν την εξάτμιση των υγρών
14. Το χιόνι προκύπτει από τα νέφη με τον ψυχρό αέρα. Συγκεκριμένα όταν τα υγρά νέφη μεταβαίνουν στην στερεά κατάσταση, μετασχηματίζονται σε χιόνι
15. Το χαλάζι δημιουργείται όταν πήζει το νερό της βροχής που πέφτει
16. Τα σύννεφα αποτελούνται από συμπυκνωμένο αέρα
17. Η αστραπή σχηματίζεται όταν τα σύννεφα ¨σχίζονται¨ από την δύναμη των ανέμων
18. Η βροντή προκύπτει όταν σβήνει η φωτιά ενός υγρού νέφους που έχει πυρποληθεί
19. Το ουράνιο τόξο σχηματίζεται όταν οι ηλιακές ακτίνες πέφτουν πάνω στον συμπυκνωμένο αέρα
20. Η δρόσος, ο παγετός και η πάχνη δημιουργούνται στην επιφάνεια της Γης από συμπύκνωση λόγω ψύξεως του αέρα
περισσότερα στο βιβλίο:
¨ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΑΤΗΣ
Ο Ρεθύμνιος Φυσικός Φιλόσοφος¨
Συγγραφέας: Ευάγγελος Σπανδάγος
Εκδόσεις: ΑΙΘΡΑ
Φιλοσοφία=θρησκεία;
Βρισκόμαστε στο έργο ¨ΦΑΙΔΩΝ¨ ή ¨περί ψυχής¨
Ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι με τις πράξεις τους στην ζωή, επιλέγουν το που και το τι θα γίνουν στην επόμενη.
(81b) λέει λοιπόν ότι όσοι εν ζωή ήταν λαίμαργοι αδιάντροποι χωρίς ευλάβεια λογικό είναι να γίνουν Γάιδαροι, αυτοί πάλι που ήταν άρπαγες, άδικοι, φαταούλες θα γίνουν λύκοι ή κάτι ανάλογο. όλοι αυτοί λοιπόν που δεν φιλοσόφησαν θα πάνε σε όχι καλό επίπεδο.
Αυτοί που δεν φιλοσόφησαν απο μόνοι τους, αλλά άσκησαν την κοινωνική αρετή (Σωφροσύνη & Αρετή) απο εθισμό και εξάσκηση (δηλ έτσι απλά τους τα μάθανε) χωρίς πηγαία εξάσκηση της φιλοσοφίας, θα καταλήξουν σε γένος κοινωνικό και ήμερο όπως Μέλισσών, Μυρμήκων κτλ ή ακόμα και σε ανθρώπινο είδος.
¨ΣΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΟΜΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΈΦΥΓΕ ΟΛΟΚΑΘΑΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ¨ (82c)
Η φιλοσοφία λοιπόν είναι η οδός προς την γνώση η οποία μας οδηγεί στο γένος των Θεών, θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε με τις σημερινές έννοιες κάτι σαν θρησκεία. Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι και ο Χριστός δίδαξε Ελληνική Φιλοσοφία γι αυτό και τον σταυρώσανε.
Ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι με τις πράξεις τους στην ζωή, επιλέγουν το που και το τι θα γίνουν στην επόμενη.
(81b) λέει λοιπόν ότι όσοι εν ζωή ήταν λαίμαργοι αδιάντροποι χωρίς ευλάβεια λογικό είναι να γίνουν Γάιδαροι, αυτοί πάλι που ήταν άρπαγες, άδικοι, φαταούλες θα γίνουν λύκοι ή κάτι ανάλογο. όλοι αυτοί λοιπόν που δεν φιλοσόφησαν θα πάνε σε όχι καλό επίπεδο.
Αυτοί που δεν φιλοσόφησαν απο μόνοι τους, αλλά άσκησαν την κοινωνική αρετή (Σωφροσύνη & Αρετή) απο εθισμό και εξάσκηση (δηλ έτσι απλά τους τα μάθανε) χωρίς πηγαία εξάσκηση της φιλοσοφίας, θα καταλήξουν σε γένος κοινωνικό και ήμερο όπως Μέλισσών, Μυρμήκων κτλ ή ακόμα και σε ανθρώπινο είδος.
¨ΣΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΟΜΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΈΦΥΓΕ ΟΛΟΚΑΘΑΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ¨ (82c)
Η φιλοσοφία λοιπόν είναι η οδός προς την γνώση η οποία μας οδηγεί στο γένος των Θεών, θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε με τις σημερινές έννοιες κάτι σαν θρησκεία. Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι και ο Χριστός δίδαξε Ελληνική Φιλοσοφία γι αυτό και τον σταυρώσανε.
Αποκωδικοποίηση μύθου γεννήσεως της Αθηνάς
Ο Ζευς μια μέρα που είχε πονοκέφαλο, φώναξε τον Ήφαιστο
να του βρεί λύση, ο Ήφαιστος με το σφυρί του έριξε μια
στο κεφάλι, και έτσι βγήκε η Αθηνά μέσα απο το κεφάλι του
Ζηνός.
οι μύθοι έχουν 7 διαβαθμίσεις αποκωδικοποίησης
η μία είναι η εξής:
Ο ΖΕΥΣ (ΖΕΥΞΗ ΕΛΛΗΝΩΝ) είναι πονοκέφαλο (προβλήματα).
Φώναξε τον Ήφαιστό (δημιουργό-κατασκευαστή) να του
βρεί λύση στον πονοκέφαλο (προβλήματα). Ο Ήφαιστος
πήρε το σφυρί (κατι ακραίο - αφύπνηση) και ρίχνει
μια στο κεφάλι (σκέψη) και απο κει βγαίνει η Αθηνά
(σοφία)
δηλ όταν η ένωση των Ελλήνων έχει προβλήματα, ο δημιουργός
εφευρετης προκαλεί κάτι ακράιο με σκοπό την αφύπνηση. Η
αφύπνηση μας γεννά την σοφία και η σοφία μέσω της ένωσης
φέρνει λύσεις στα προβλήματα
Μονάδες μέτρησης της Αρχαίας Ελλάδας
Μῆκος
1 σταθμός = 5 παρασάγγαι = 150 στάδια = 27,5 km
1 στάδιον = 6 πλέθρα = 100 ὄργυιαι = 400 πήχεις = 600 πόδες = 9600 δάκτυλοι = 178,6 m
1 πλέθρον = 16,6 ὄργυιαι = 66,6 πήχεις = 100 πόδες = 1600 δάκτυλοι = 29,6 m
1 ὄργυια = 4 πήχεις = 6 πόδες = 96 δάκτυλοι = 1,78 m
1 πήχυς = 1,5 ποὺς = 24 δάκτυλοι = 44,4 cm
1 πούς = 16 δάκτυλοι = 29,6 cm
1 δάκτυλος = 1,85 cm
Βεβαίως ἀπὸ περιοχὴ σὲ περιοχὴ διέφεραν τὰ μεγέθη π.χ.
Πούς
ὀλυμπιακός 32,05 cm
αἰγινήτικος 33,3 cm
σάμιος 35 cm
ἀθηναϊκός 29,57 cm
ὀλυμπιακὸ στάδιο 192 m
αἰγινητικὸ-ἀττικὸ στάδιο 164 m
ἑλληνιστικὸ-ῥωμαϊκὸ στάδιο 185 m
Ἄλλα
1 κόνδυλος = 2 δάκτυλοι = 3,7 cm
1 παλαιστή = 1 δῶρον = 1 δοχμή = 1 δακτυλοδοχμή
1 παλαιστή = 4 δάκτυλοι = 7,4 cm
1 διχάς = 1 ἡμιπόδιον = 8 δάκτυλοι=14,8 cm
1 λιχάς = 10 δάκτυλοι = 18,5 cm
1 ὀρθόδωρον = 11 δάκτυλοι = 20,4 cm
1 σπιθαμή= 12 δάκτυλοι = 22,2 cm
1 πυγμή = 1,12 πόδες = 34,7 cm
1 πυγών = 1,25 πόδες = 37,0 cm
1 βῆμα = 2,5 πόδες = 0,74 m
1 ξύλον = 4,5 πόδες = 1,34 m
1 κάλαμος = 1 ἄκαινα = 1 δεκάπους = 10 πόδες = 2,96 m
1 ἄμμα = 60 πόδες = 17,76 m
1 δίαυλος = 2 στάδια = 355 m
1 ἱππικόν = 4 στάδια = 710 m
1 δόλιχος = 12 στάδια = 2150 m
1 παρασάγγης = 30 στάδια = 5,5 km
Ἐπιφάνεια
1 πλέθρον = 4 ἄρουραι = 100 ἄκαιναι = 10.000 πόδες = 876 qm
1 ἄρουρα = 25 ἄκαιναι = 2.500 πόδες = 219 qm
1 ἄκαινα = 100 πόδες = 8,76 qm
1 πούς = 0,0087 qm
Μονάδες μετρήσεως ὄγκου ὑγρῶν (παλαιό ἀττικὸ σύστημα)
Οἱ παρακάτω τιμὲς καὶ στὰ ὑγρὰ καὶ στὰ ξηρὰ εἶναι κατὰ τὸ παλαιὸ ἀττικὸ σύστημα καθῶς μεταβάλλονταν ἀναλόγως τὸν τόπο καὶ τὸν χρόνο.
1 (ἀμφορεύς) μετρητής = 12 χόες = 144 κοτύλαι = 864 κύαθοι = 8640 κοχλιάρια = 39 l
1 χοῦς = 12 κοτύλαι = 72 κύαθοι = 720 κοχλιάρια = 3,3 l
1 κοτύλη = 6 κύαθοι = 60 κοχλιάρια = 0,27 l
1 κύαθος = 10 κοχλιάρια = 0,045 l
1 κοχλιάριον = 0,0045 l
1 κοτύλη = 1 ἡμίνα
1 χήμη = 2 κοχλιάρια = 1/100 l
1 μύστρον = 2,5 κοχλιάρια = 1/80 l
1 κόγχη = 5 κοχλιάρια = 1/40 l
1 ὀξύβαφον = 1,5 κύαθοι = 1/16 l
1 τέταρτον = 1 ἡμικοτύλιον = 3 κύαθοι = 1/8 l
1 ξέστης = 12 κύαθοι = 1/2 l
Μονάδες μετρήσεως ὄγκου ξηρῶν
1 μέδιμνος = 48 χοίνικες = 96 ξέσται = 192 κοτύλαι = 1152 κύαθοι = 52 l
1 χοῖνιξ = 2 ξέσται = 4 κοτύλαι = 24 κύαθοι = 1,09 l
1 ξέστης = 2 κοτύλαι = 12 κύαθοι = 0,54 l
1 κοτύλη = 6 κύαθοι = 0,27 l
1 κύαθος = 0,045 l
1 κοχλιάριον = 0,1 κύαθοι = 1/200 l
1 ὀξύβαφον = 1,5 κύαθοι = 1/16 l
1 ἡμίεκτον = 16 κοτύλαι = 13/3 l
1 ἑκτεύς (μόδιος) = 32 κοτύλαι = 35/4 l
1 χοῖνιξ σίτου θεωρεῖτο ὄτι χρειαζόταν ἕνας ἐνήλικας ἡμερησίως.
1 μέδιμνος σίτου ἦταν ἡ ὑπὸ ἐνηλίκου μεταφερτὴ ποσότητα σίτου. Στὴν Σπάρτη 71,16 l μὲ 77,88 l.
Βάρη καὶ νομίσματα
1 τάλαντον = 60 μναῖ = 6.000 δραχμαί = 36.000 ὀβολοί = 28.8000 χαλκοῖ = 26,2 kg
1 μνᾶ = 100 δραχμαί = 600 ὀβολοί = 4.800 χαλκοῖ = 436 gr
1 δραχμή = 6 ὀβολοί = 48 χαλκοῖ = 4,36 gr
1 ὀβολός = 8 χαλκοῖ = 0,73 gr
1 χαλκοῦς = 0,09 gr
Τὸ νόμισμα χαλκοῦς ἦταν ἕνα χάλκινο νόμισμα βάρους 0,09 gr, ὁ ὀβολὸς καὶ ἠ δραχμὴ ἀργυρᾶ καὶ ἀντιστοίχου τοῦ ὀνόματος βάρους. Ἡ μνᾶ καὶ τὸ τάλαντον δὲν ἦταν ποτὲ νομίσματα.
Τὰ χρυσᾶ νομίσματα εἶχαν 10 μὲ 13 φορὲς τὴν ἀξία τοῦ ἀντιστοίχου ἀργυροῦ.
Ἄλλα νομίσματα:
1 λεπτόν = 1/7 χαλκοῖ
1 δίχαλκον = 2 χαλκοῖ
1 ἡμιωβόλιον = 4 χαλκοῖ
1 διώβολον = 2 ὀβολοί
1 τριώβολον = 3 ὀβολοί
1 τετρώβολον = 4 ὀβολοί
1 δίδραχμον = 2 δραχμαί
1 τετράδραχμον = 4 δραχμαί
1 σίγλος (περσ.) = 1,25 δραχμαί
Χρυσᾶ νομίσματα
στατήρ = δαρεικός = 20 δραχμαί (ἄργυρος)
κυζικηνός = 28 δραχμαί (ἄργυρος)
Κυριότερα τάλαντα
αἰγινήτικο τάλαντον = 37 kg
ἀττικὸ τάλαντον = 36 kg
εὐβοϊκὸ τάλαντον = 26 kg
Χρόνος
Ἡ ἡμέρα χωριζόταν ὡς:
πρῴ: ἀνατολὴ τοῦ Ἡλίου μέχρι 10 π.μ.
ἀμφὶ ἀγορὰν πλήθουσαν 10 - 12
μεσημβρία 12- 14
δείλη 14 μέχρι τὴν δύσι
Ἡ νύκτα χωριζόταν σὲ τρία μέρη:
Ἑσπέρα- μέσαι νύκτες-ὄρθρος
Ὁ μείς, μήν
1. νουμηνία
2.-10. δευτέρα-δεκάτη ἱσταμένου μηνός
11.-19. πρώτη ἐπὶ δέκα-ἐνάτη ἐπὶ δέκα
20. εἰκάς
21. δευτέρα- ἐνάτη μετ'εἰκάδα
ἢ δεκάτη-δευτέρα φθίνοντος
30.ἕνη καὶ νέα
Πηγή:
"Griechische Grammatik Teil II Satzlehre, Dialektgrammatik und Metrik"
τῶν Hans Lindemann, Hans Färber.
1 σταθμός = 5 παρασάγγαι = 150 στάδια = 27,5 km
1 στάδιον = 6 πλέθρα = 100 ὄργυιαι = 400 πήχεις = 600 πόδες = 9600 δάκτυλοι = 178,6 m
1 πλέθρον = 16,6 ὄργυιαι = 66,6 πήχεις = 100 πόδες = 1600 δάκτυλοι = 29,6 m
1 ὄργυια = 4 πήχεις = 6 πόδες = 96 δάκτυλοι = 1,78 m
1 πήχυς = 1,5 ποὺς = 24 δάκτυλοι = 44,4 cm
1 πούς = 16 δάκτυλοι = 29,6 cm
1 δάκτυλος = 1,85 cm
Βεβαίως ἀπὸ περιοχὴ σὲ περιοχὴ διέφεραν τὰ μεγέθη π.χ.
Πούς
ὀλυμπιακός 32,05 cm
αἰγινήτικος 33,3 cm
σάμιος 35 cm
ἀθηναϊκός 29,57 cm
ὀλυμπιακὸ στάδιο 192 m
αἰγινητικὸ-ἀττικὸ στάδιο 164 m
ἑλληνιστικὸ-ῥωμαϊκὸ στάδιο 185 m
Ἄλλα
1 κόνδυλος = 2 δάκτυλοι = 3,7 cm
1 παλαιστή = 1 δῶρον = 1 δοχμή = 1 δακτυλοδοχμή
1 παλαιστή = 4 δάκτυλοι = 7,4 cm
1 διχάς = 1 ἡμιπόδιον = 8 δάκτυλοι=14,8 cm
1 λιχάς = 10 δάκτυλοι = 18,5 cm
1 ὀρθόδωρον = 11 δάκτυλοι = 20,4 cm
1 σπιθαμή= 12 δάκτυλοι = 22,2 cm
1 πυγμή = 1,12 πόδες = 34,7 cm
1 πυγών = 1,25 πόδες = 37,0 cm
1 βῆμα = 2,5 πόδες = 0,74 m
1 ξύλον = 4,5 πόδες = 1,34 m
1 κάλαμος = 1 ἄκαινα = 1 δεκάπους = 10 πόδες = 2,96 m
1 ἄμμα = 60 πόδες = 17,76 m
1 δίαυλος = 2 στάδια = 355 m
1 ἱππικόν = 4 στάδια = 710 m
1 δόλιχος = 12 στάδια = 2150 m
1 παρασάγγης = 30 στάδια = 5,5 km
Ἐπιφάνεια
1 πλέθρον = 4 ἄρουραι = 100 ἄκαιναι = 10.000 πόδες = 876 qm
1 ἄρουρα = 25 ἄκαιναι = 2.500 πόδες = 219 qm
1 ἄκαινα = 100 πόδες = 8,76 qm
1 πούς = 0,0087 qm
Μονάδες μετρήσεως ὄγκου ὑγρῶν (παλαιό ἀττικὸ σύστημα)
Οἱ παρακάτω τιμὲς καὶ στὰ ὑγρὰ καὶ στὰ ξηρὰ εἶναι κατὰ τὸ παλαιὸ ἀττικὸ σύστημα καθῶς μεταβάλλονταν ἀναλόγως τὸν τόπο καὶ τὸν χρόνο.
1 (ἀμφορεύς) μετρητής = 12 χόες = 144 κοτύλαι = 864 κύαθοι = 8640 κοχλιάρια = 39 l
1 χοῦς = 12 κοτύλαι = 72 κύαθοι = 720 κοχλιάρια = 3,3 l
1 κοτύλη = 6 κύαθοι = 60 κοχλιάρια = 0,27 l
1 κύαθος = 10 κοχλιάρια = 0,045 l
1 κοχλιάριον = 0,0045 l
1 κοτύλη = 1 ἡμίνα
1 χήμη = 2 κοχλιάρια = 1/100 l
1 μύστρον = 2,5 κοχλιάρια = 1/80 l
1 κόγχη = 5 κοχλιάρια = 1/40 l
1 ὀξύβαφον = 1,5 κύαθοι = 1/16 l
1 τέταρτον = 1 ἡμικοτύλιον = 3 κύαθοι = 1/8 l
1 ξέστης = 12 κύαθοι = 1/2 l
Μονάδες μετρήσεως ὄγκου ξηρῶν
1 μέδιμνος = 48 χοίνικες = 96 ξέσται = 192 κοτύλαι = 1152 κύαθοι = 52 l
1 χοῖνιξ = 2 ξέσται = 4 κοτύλαι = 24 κύαθοι = 1,09 l
1 ξέστης = 2 κοτύλαι = 12 κύαθοι = 0,54 l
1 κοτύλη = 6 κύαθοι = 0,27 l
1 κύαθος = 0,045 l
1 κοχλιάριον = 0,1 κύαθοι = 1/200 l
1 ὀξύβαφον = 1,5 κύαθοι = 1/16 l
1 ἡμίεκτον = 16 κοτύλαι = 13/3 l
1 ἑκτεύς (μόδιος) = 32 κοτύλαι = 35/4 l
1 χοῖνιξ σίτου θεωρεῖτο ὄτι χρειαζόταν ἕνας ἐνήλικας ἡμερησίως.
1 μέδιμνος σίτου ἦταν ἡ ὑπὸ ἐνηλίκου μεταφερτὴ ποσότητα σίτου. Στὴν Σπάρτη 71,16 l μὲ 77,88 l.
Βάρη καὶ νομίσματα
1 τάλαντον = 60 μναῖ = 6.000 δραχμαί = 36.000 ὀβολοί = 28.8000 χαλκοῖ = 26,2 kg
1 μνᾶ = 100 δραχμαί = 600 ὀβολοί = 4.800 χαλκοῖ = 436 gr
1 δραχμή = 6 ὀβολοί = 48 χαλκοῖ = 4,36 gr
1 ὀβολός = 8 χαλκοῖ = 0,73 gr
1 χαλκοῦς = 0,09 gr
Τὸ νόμισμα χαλκοῦς ἦταν ἕνα χάλκινο νόμισμα βάρους 0,09 gr, ὁ ὀβολὸς καὶ ἠ δραχμὴ ἀργυρᾶ καὶ ἀντιστοίχου τοῦ ὀνόματος βάρους. Ἡ μνᾶ καὶ τὸ τάλαντον δὲν ἦταν ποτὲ νομίσματα.
Τὰ χρυσᾶ νομίσματα εἶχαν 10 μὲ 13 φορὲς τὴν ἀξία τοῦ ἀντιστοίχου ἀργυροῦ.
Ἄλλα νομίσματα:
1 λεπτόν = 1/7 χαλκοῖ
1 δίχαλκον = 2 χαλκοῖ
1 ἡμιωβόλιον = 4 χαλκοῖ
1 διώβολον = 2 ὀβολοί
1 τριώβολον = 3 ὀβολοί
1 τετρώβολον = 4 ὀβολοί
1 δίδραχμον = 2 δραχμαί
1 τετράδραχμον = 4 δραχμαί
1 σίγλος (περσ.) = 1,25 δραχμαί
Χρυσᾶ νομίσματα
στατήρ = δαρεικός = 20 δραχμαί (ἄργυρος)
κυζικηνός = 28 δραχμαί (ἄργυρος)
Κυριότερα τάλαντα
αἰγινήτικο τάλαντον = 37 kg
ἀττικὸ τάλαντον = 36 kg
εὐβοϊκὸ τάλαντον = 26 kg
Χρόνος
Ἡ ἡμέρα χωριζόταν ὡς:
πρῴ: ἀνατολὴ τοῦ Ἡλίου μέχρι 10 π.μ.
ἀμφὶ ἀγορὰν πλήθουσαν 10 - 12
μεσημβρία 12- 14
δείλη 14 μέχρι τὴν δύσι
Ἡ νύκτα χωριζόταν σὲ τρία μέρη:
Ἑσπέρα- μέσαι νύκτες-ὄρθρος
Ὁ μείς, μήν
1. νουμηνία
2.-10. δευτέρα-δεκάτη ἱσταμένου μηνός
11.-19. πρώτη ἐπὶ δέκα-ἐνάτη ἐπὶ δέκα
20. εἰκάς
21. δευτέρα- ἐνάτη μετ'εἰκάδα
ἢ δεκάτη-δευτέρα φθίνοντος
30.ἕνη καὶ νέα
Πηγή:
"Griechische Grammatik Teil II Satzlehre, Dialektgrammatik und Metrik"
τῶν Hans Lindemann, Hans Färber.
Ο Σωκράτης περιγράφει την Γή από ψηλά
Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής»
[110b]έγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ- τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς [110c] καταχρῶνται. ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, καὶ πολὺ ἔτι ἐκ λαμπροτέρων καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν μὲν γὰρ ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲ ὅση λευκὴ γύψου ἢ χιόνος λευκοτέραν, καὶ ἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων συγκειμένην ὡσαύτως, καὶ ἔτι πλειόνων καὶ καλλιόνων ἢ ὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. καὶ γὰρ αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, ὕδατός τε καὶ ἀέρος ἔκπλεα [110d] ὄντα, χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα ἐν τῇ τῶν ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς ποικίλον φαντάζεσθαι.
[μετάφραση:]
Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες (μπάλες ποδοσφαίρου)* που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος . Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το
καθένα, ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων.
Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ένω άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει. Γιατί ακόμα και οι κοιλότητες της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.
*(μπάλες ποδοσφαίρου: υπάρχει αρχαίος Αμφορέας που δείχνει αρχαίο Έλληνα να κάνει
«γκελάκια». Το έκθεμα αυτό βρίσκεται στο μουσείο της Ουαλίας, δείτε επίσης το άρθρο ΕΠΙΣΚΥΡΟ στο blog).
[110b]έγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ- τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς [110c] καταχρῶνται. ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, καὶ πολὺ ἔτι ἐκ λαμπροτέρων καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν μὲν γὰρ ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲ ὅση λευκὴ γύψου ἢ χιόνος λευκοτέραν, καὶ ἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων συγκειμένην ὡσαύτως, καὶ ἔτι πλειόνων καὶ καλλιόνων ἢ ὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. καὶ γὰρ αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, ὕδατός τε καὶ ἀέρος ἔκπλεα [110d] ὄντα, χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα ἐν τῇ τῶν ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς ποικίλον φαντάζεσθαι.
[μετάφραση:]
Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες (μπάλες ποδοσφαίρου)* που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος . Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το
καθένα, ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων.
Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ένω άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει. Γιατί ακόμα και οι κοιλότητες της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.
*(μπάλες ποδοσφαίρου: υπάρχει αρχαίος Αμφορέας που δείχνει αρχαίο Έλληνα να κάνει
«γκελάκια». Το έκθεμα αυτό βρίσκεται στο μουσείο της Ουαλίας, δείτε επίσης το άρθρο ΕΠΙΣΚΥΡΟ στο blog).
Ο Σωκράτης δίνει τον νόμο της Βαρύτητος
Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή περί ψυχής 109a
Αρχαιο κείμενο:
Πέπεισμαι τοίνυν, ἦ δ' ὅς, ἐγὼ ὡς πρῶτον μέν, εἰ ἔστιν
ἐν μέσῳ τῷ οὐρανῷ περιφερὴς οὖσα, μηδὲν αὐτῇ δεῖν μήτε
ἀέρος πρὸς τὸ μὴ πεσεῖν μήτε ἄλλης ἀνάγκης μηδεμιᾶς
τοιαύτης, ἀλλὰ ἱκανὴν εἶναι αὐτὴν ἴσχειν τὴν ὁμοιότητα
τοῦ οὐρανοῦ αὐτοῦ ἑαυτῷ πάντῃ καὶ τῆς γῆς αὐτῆς τὴν
ἰσορροπίαν. ἰσόρροπον γὰρ πρᾶγμα ὁμοίου τινὸς ἐν μέσῳ
τεθὲν οὐχ ἕξει μᾶλλον οὐδ' ἧττον οὐδαμόσε κλιθῆναι,
ὁμοίως δ' ἔχον ἀκλινὲς μενεῖ. πρῶτον μὲν τοίνυν, ἦ δ' ὅς,
τοῦτο πέπεισμαι.
Μετάφραση
έχω πεισθεί λοιπόν , ότι η γη είναι σφαιρική και δεν έχει ανάγκη ούτε αέρος ούτε άλλου στηρίγματος δια να μην πέσει. Αλλά αρκεί δια να συγκρατείται η ομοιογένεια του ουρανού αυτού, προς εαυτόν σε όλα τα σημεία και η ισορροπία αυτής της ίδιας της γης, επειδή κάθε πράγμα που ισορροπεί εντός ομοιογενούς περιβάλλοντος που και αυτό τελεί εν ισορροπία δεν μπορεί να κλίνει προς καμία πλευρά και θα παραμείνει ακλινές δηλ αμετακίνητο.
Νόμος βαρύτητος: F=G*m1m2/r^2
Υ.Γ.
Σωκράτης (470 π.Χ. ‐ 399 π.Χ.) ενώ ο ΙΣΑΑΚ Νεύτων (1643 – 1727)… πράγμα που σημαίνει ότι ο Σωκράτης είναι φύση αδύνατον να αντέγραψε τον Νεύτωνα
Αρχαιο κείμενο:
Πέπεισμαι τοίνυν, ἦ δ' ὅς, ἐγὼ ὡς πρῶτον μέν, εἰ ἔστιν
ἐν μέσῳ τῷ οὐρανῷ περιφερὴς οὖσα, μηδὲν αὐτῇ δεῖν μήτε
ἀέρος πρὸς τὸ μὴ πεσεῖν μήτε ἄλλης ἀνάγκης μηδεμιᾶς
τοιαύτης, ἀλλὰ ἱκανὴν εἶναι αὐτὴν ἴσχειν τὴν ὁμοιότητα
τοῦ οὐρανοῦ αὐτοῦ ἑαυτῷ πάντῃ καὶ τῆς γῆς αὐτῆς τὴν
ἰσορροπίαν. ἰσόρροπον γὰρ πρᾶγμα ὁμοίου τινὸς ἐν μέσῳ
τεθὲν οὐχ ἕξει μᾶλλον οὐδ' ἧττον οὐδαμόσε κλιθῆναι,
ὁμοίως δ' ἔχον ἀκλινὲς μενεῖ. πρῶτον μὲν τοίνυν, ἦ δ' ὅς,
τοῦτο πέπεισμαι.
Μετάφραση
έχω πεισθεί λοιπόν , ότι η γη είναι σφαιρική και δεν έχει ανάγκη ούτε αέρος ούτε άλλου στηρίγματος δια να μην πέσει. Αλλά αρκεί δια να συγκρατείται η ομοιογένεια του ουρανού αυτού, προς εαυτόν σε όλα τα σημεία και η ισορροπία αυτής της ίδιας της γης, επειδή κάθε πράγμα που ισορροπεί εντός ομοιογενούς περιβάλλοντος που και αυτό τελεί εν ισορροπία δεν μπορεί να κλίνει προς καμία πλευρά και θα παραμείνει ακλινές δηλ αμετακίνητο.
Νόμος βαρύτητος: F=G*m1m2/r^2
Υ.Γ.
Σωκράτης (470 π.Χ. ‐ 399 π.Χ.) ενώ ο ΙΣΑΑΚ Νεύτων (1643 – 1727)… πράγμα που σημαίνει ότι ο Σωκράτης είναι φύση αδύνατον να αντέγραψε τον Νεύτωνα
Πρώτος νόμος του Νεύτωνα απο τον Αριστοτέλη
ΙΣΑΑΚ Νευτων:
Άν το διανυσματικό άθροισμα των δυνάμεων, των επιδράσεων που ασκούνται σε ένα σώμα, είναι μηδέν τότε και η μεταβολή της ταχύτητας του θα είναι, επίσης, μηδενική (ή αλλιώς η ταχύτητα του παραμένει σταθερή)..
Μαθηματική Έκφραση:
Αριστοτέλης:
-Άπαντα 42 Φυσική Ακρόασις (Φυσικά) βιβλίο Δ´Εκδόσεις κάκτος
σελ 136 -137 (γράφτηκε με τα ξὺ 384 καὶ 322 π.Χ.):
«ἔτι οὐδεὶς ἂν ἔχοι εἰπεῖν διὰ τί κινηθὲν στήσεταί που· τί γὰρ μᾶλλον ἐνταῦθα ἢ ἐνταῦθα; ὥστε ἢ ἠρεμήσει ἢ εἰς ἄπειρον ανάγκη φέρεσθαι, ἐὰν μή τι ἐμποδίσῃ κρεῖττον.».
Άν το διανυσματικό άθροισμα των δυνάμεων, των επιδράσεων που ασκούνται σε ένα σώμα, είναι μηδέν τότε και η μεταβολή της ταχύτητας του θα είναι, επίσης, μηδενική (ή αλλιώς η ταχύτητα του παραμένει σταθερή)..
Μαθηματική Έκφραση:
Αριστοτέλης:
-Άπαντα 42 Φυσική Ακρόασις (Φυσικά) βιβλίο Δ´Εκδόσεις κάκτος
σελ 136 -137 (γράφτηκε με τα ξὺ 384 καὶ 322 π.Χ.):
«ἔτι οὐδεὶς ἂν ἔχοι εἰπεῖν διὰ τί κινηθὲν στήσεταί που· τί γὰρ μᾶλλον ἐνταῦθα ἢ ἐνταῦθα; ὥστε ἢ ἠρεμήσει ἢ εἰς ἄπειρον ανάγκη φέρεσθαι, ἐὰν μή τι ἐμποδίσῃ κρεῖττον.».
ΠΛΑΤΩΝ Αναφορά στην Αμερικάνικη Ήπειρο
έργο «Τίμαιος κ Κριτίας»
[24e] ἓν ὑπερέχει μεγέθει καὶ ἀρετῇ∙ λέγει γὰρ τὰ γεγραμμένα
ὅσην ἡ πόλις ὑμῶν ἔπαυσέν ποτε δύναμιν ὕβρει πορευο-
μένην ἅμα ἐπὶ πᾶσαν Εὐρώπην καὶ Ἀσίαν, ἔξωθεν ὁρμη-
θεῖσαν ἐκ τοῦ Ἀτλαντικοῦ πελάγους. τότε γὰρ πορεύσιμον
ἦν τὸ ἐκεῖ πέλαγος∙ νῆσον γὰρ πρὸ τοῦ στόματος εἶχεν ὃ
καλεῖτε, ὥς φατε, ὑμεῖς Ἡρακλέους στήλας, ἡ δὲ νῆσος ἅμα
Λιβύης ἦν καὶ Ἀσίας μείζων, ἐξ ἧς ἐπιβατὸν ἐπὶ τὰς ἄλλας
νήσους τοῖς τότε ἐγίγνετο πορευομένοις, ἐκ δὲ τῶν νήσων
[25a] ἐπὶ τὴν καταντικρὺ πᾶσαν ἤπειρον τὴν περὶ τὸν ἀληθινὸν
ἐκεῖνον πόντον. τάδε μὲν γάρ, ὅσα ἐντὸς τοῦ στόματος οὗ
λέγομεν, φαίνεται λιμὴν στενόν τινα ἔχων εἴσπλουν∙ ἐκεῖνο
δὲ πέλαγος ὄντως ἥ τε περιέχουσα αὐτὸ γῆ παντελῶς ἀληθῶς
ὀρθότατ’ ἂν λέγοιτο ἤπειρος. ἐν δὲ δὴ τῇ Ἀτλαντίδι νήσῳ
ταύτῃ μεγάλη συνέστη καὶ θαυμαστὴ δύναμις βασιλέων,
κρατοῦσα μὲν ἁπάσης τῆς νήσου, πολλῶν δὲ ἄλλων νήσων
καὶ μερῶν τῆς ἠπείρου∙ πρὸς δὲ τούτοις ἔτι τῶν ἐντὸς τῇδε
[μετάφραση]
Υπάρχει όμως ένα που τα ξεπερνά όλα σε μεγαλείο και αρετή. Τα αρχεία μας αναφέρουν ότι η πόλη σας αναχαίτισε κάποτε μια μεγάλη δύναμη που είχε επιτεθεί με αλαζονεία εναντίον όλης της Ευρώπης και της Ασίας ξεκινώντας απ' έξω, από τον Ατλαντικό ωκεανό. Οι άνθρωποι μπορούσαν να ταξιδεύουν εκείνη την εποχή στον ωκεανό, γιατί αμέσως μετά το στόμιό του ―που, όπως μαθαίνω, εσείς το ονομάζετε Ηράκλειες Στήλες― υπήρχε ένα νησί μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη μαζί (Ατλαντίδα). Οι ταξιδιώτες της εποχής περνούσαν από αυτό στα άλλα νησιά και από εκεί σε όλη την απέναντι ήπειρο που περιβάλλει αυτήν την πραγματικά αχανή θάλασσα. Όλα τα μέρη που βρίσκονται μέσα από το στόμιο που λέγαμε φαίνονται σαν λιμάνι με στενή είσοδο∙ το πέλαγος όμως που εκτείνεται έξω από το στόμιο είναι πραγματικό πέλαγος∙ και η στεριά που το περικλείει θα έλεγε κανείς ότι αξίζει να ονομαστεί "ήπειρος", στην κυριολεξία του όρου. Σ' αυτό το νησί, την Ατλαντίδα, δημιουργήθηκε κάτω από βασιλική εξουσία μια μεγάλη και θαυμαστή δύναμη που κυριάρχησε σε όλο το νησί καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και μέρη της απέναντι ηπείρου (Αμερικής).
-Η συζήτηση είναι μεταξύ του Σόλωνα και του Αιγύπτιου πρεσβύτερου ιερέα στην Σαίδα
της Αιγύπτου περίπου το 600 π.Χ.
[24e] ἓν ὑπερέχει μεγέθει καὶ ἀρετῇ∙ λέγει γὰρ τὰ γεγραμμένα
ὅσην ἡ πόλις ὑμῶν ἔπαυσέν ποτε δύναμιν ὕβρει πορευο-
μένην ἅμα ἐπὶ πᾶσαν Εὐρώπην καὶ Ἀσίαν, ἔξωθεν ὁρμη-
θεῖσαν ἐκ τοῦ Ἀτλαντικοῦ πελάγους. τότε γὰρ πορεύσιμον
ἦν τὸ ἐκεῖ πέλαγος∙ νῆσον γὰρ πρὸ τοῦ στόματος εἶχεν ὃ
καλεῖτε, ὥς φατε, ὑμεῖς Ἡρακλέους στήλας, ἡ δὲ νῆσος ἅμα
Λιβύης ἦν καὶ Ἀσίας μείζων, ἐξ ἧς ἐπιβατὸν ἐπὶ τὰς ἄλλας
νήσους τοῖς τότε ἐγίγνετο πορευομένοις, ἐκ δὲ τῶν νήσων
[25a] ἐπὶ τὴν καταντικρὺ πᾶσαν ἤπειρον τὴν περὶ τὸν ἀληθινὸν
ἐκεῖνον πόντον. τάδε μὲν γάρ, ὅσα ἐντὸς τοῦ στόματος οὗ
λέγομεν, φαίνεται λιμὴν στενόν τινα ἔχων εἴσπλουν∙ ἐκεῖνο
δὲ πέλαγος ὄντως ἥ τε περιέχουσα αὐτὸ γῆ παντελῶς ἀληθῶς
ὀρθότατ’ ἂν λέγοιτο ἤπειρος. ἐν δὲ δὴ τῇ Ἀτλαντίδι νήσῳ
ταύτῃ μεγάλη συνέστη καὶ θαυμαστὴ δύναμις βασιλέων,
κρατοῦσα μὲν ἁπάσης τῆς νήσου, πολλῶν δὲ ἄλλων νήσων
καὶ μερῶν τῆς ἠπείρου∙ πρὸς δὲ τούτοις ἔτι τῶν ἐντὸς τῇδε
[μετάφραση]
Υπάρχει όμως ένα που τα ξεπερνά όλα σε μεγαλείο και αρετή. Τα αρχεία μας αναφέρουν ότι η πόλη σας αναχαίτισε κάποτε μια μεγάλη δύναμη που είχε επιτεθεί με αλαζονεία εναντίον όλης της Ευρώπης και της Ασίας ξεκινώντας απ' έξω, από τον Ατλαντικό ωκεανό. Οι άνθρωποι μπορούσαν να ταξιδεύουν εκείνη την εποχή στον ωκεανό, γιατί αμέσως μετά το στόμιό του ―που, όπως μαθαίνω, εσείς το ονομάζετε Ηράκλειες Στήλες― υπήρχε ένα νησί μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη μαζί (Ατλαντίδα). Οι ταξιδιώτες της εποχής περνούσαν από αυτό στα άλλα νησιά και από εκεί σε όλη την απέναντι ήπειρο που περιβάλλει αυτήν την πραγματικά αχανή θάλασσα. Όλα τα μέρη που βρίσκονται μέσα από το στόμιο που λέγαμε φαίνονται σαν λιμάνι με στενή είσοδο∙ το πέλαγος όμως που εκτείνεται έξω από το στόμιο είναι πραγματικό πέλαγος∙ και η στεριά που το περικλείει θα έλεγε κανείς ότι αξίζει να ονομαστεί "ήπειρος", στην κυριολεξία του όρου. Σ' αυτό το νησί, την Ατλαντίδα, δημιουργήθηκε κάτω από βασιλική εξουσία μια μεγάλη και θαυμαστή δύναμη που κυριάρχησε σε όλο το νησί καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και μέρη της απέναντι ηπείρου (Αμερικής).
-Η συζήτηση είναι μεταξύ του Σόλωνα και του Αιγύπτιου πρεσβύτερου ιερέα στην Σαίδα
της Αιγύπτου περίπου το 600 π.Χ.
Επίσκυρο το 2000 π.Χ (ποδόσφαιρο στην αρχαία Ελλάδα)
(Σωκράτης) Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη
ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ-
τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ
ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς
καταχρῶνται.
“Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη, εάν την δει κανείς από ψηλά σαν σφαίρες (μπάλες) που αποτελούνται από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος. Είναι δηλαδή πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα
Πλάτων «Φαίδων» ή περί ψυχής [110b]
«Φύγετε νεαροί, αυτό το παιχνίδι με την μπάλα φουσκωμένη από αέρα έχει γίνει για μεσήλικες και παιδιά»
Αρριανός ΧΙV 47
Ελληνικό σύμβολο η Τούρκικη σημαία;
Η σημαία της ελληνικής αρχαίας πόλεως του Βυζαντίου
Το 670 Π.Χ., οι πολίτες του Βυζαντίου υιοθέτησαν ένα ημισεληνοειδές φεγγάρι σαν το κρατικό σύμβολό τους, μετά από μια νικηφόρα μάχη, την οποία απέδωσαν στην θεά Άρτεμις (μερικοί υποστηρίζουνοτι αποδώθηκε στην Θεά Εκάτη)
, η ελληνική θεά του κυνηγιού, της οποίας το σύμβολο ήταν το ημισεληνοειδές φεγγάρι . Έχει υποστηριχτεί ότι, όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Οθωμανούς το 1453, είδαν αυτήν την σημαία με την ημισέληνο που ήταν σύμβολο της πόλεως και την διατήρησαν ως δική τους Τουρκική σημαία . Την ίδια έχουν κληρονομήσει και πολλά μουσουλμανικά κράτη.
δείτε την εικόνα με το νόμισμα θράκης βυζαντίου τον 1 αιώνα π.Χ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)