Η καινή διαθήκη είναι κείμενα που υπέστησαν το περισσότερο κόψε ράψε από κάθε άλλο κείμενο με σκοπό φυσικά την αλλοίωση της πραγματικότητας. Το παρακάτω κείμενο φανερώνει μια πραγματικότητα…
Κατά Ιωάννη 12.20
"Ήσαν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανέβει για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν εις τον Φίλιππο, ο οποίος ήταν από την Βησθαιδά της Γαλιλαίας και του είπαν: " Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού". Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και οι δυο μαζί το λένε στον Χριστό. Ο Χριστός αποκρίθηκε: ¨Ήλθεν η ώρα δια να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου. Αλήθεια αλήθεια σας λέω, εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη και πεθάνει, μένει μόνος, εάν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό. Εκείνος που αγαπά την ζωή του θα την χάσει, εκείνος που δεν αγαπά την ζωή του στον κόσμο αυτόν (τον θνητό), θα την φυλάξει εις ζωήν αιώνιον."
σημείο 1.
Έλληνες που πήγαν να προσκυνήσουν κατά την εορτή =
Οι Έλληνες δεν προσκυνούσαν αλλόθρησκες εορτές, άρα μιλάμε για Ελληνικές εορτές και όχι Εβραϊκές που αφήνει να εννοηθεί το κείμενο.
σημείο 2.
ΔΕΝ ήταν Ελληνόφωνοι Εβραίοι που κάποιοι ίσως υποστηρίξουν, διότι θα δούμε παρακάτω ότι ο Χριστός μιλάει ξεκάθαρα για τα Ελευσίνια Μυστήρια.
σημείο 3.
Φίλιππος και Ανδρέας είναι Ελληνικότατα ονόματα. Το ότι αναφέρει επίμονα τον τόπο καταγωγής του Φιλίππου με Εβραϊκή ονομασία έχει τους προφανείς λόγους. Οι ονομασίες των πόλεων είναι ένα θέμα προς συζήτηση αν ίσχυαν όπως τις αναφέρουν οι Εβραίοι, διότι μην ξεχνάμε ότι στην περιοχή υπήρχαν 165 Ελληνικές πόλεις οι οποίες δεν αναφέρονται πουθενά στα κείμενα τα συγκεκριμένα…γιατί άραγε;
σημείο 4.
ας παραλληλίσουμε τα εξής: "εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη"
Σπόρος = Περσεφόνη
Σιτάρι = σύμβολο της Δήμητρας
Γη = Δήμητρα (Δα-Μήτηρ δηλ Γη Μήτηρ)
Ο σπόρος μένει τον μισό χρόνο κάτω από την γη και τον άλλο μισό βγαίνει επάνω με μορφή σιταριού, η γενικότερα ανθίζει η φύση (παραλληλίστε το με τον Μύθο της Περσεφόνης και του Πλούτωνα)
σημείο 5.
Η αναφορά στα Ελευσίνια Μυστήρια είναι ξεκάθαρη και πολυεπίπεδη,
¨εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στην γη και πεθάνει¨:
Ο σπόρος ήταν οι Έλληνες που θα ξεκινούσαν την μύηση των Ελευσινίων στην κατεβάσια δηλ κάτω από την γη του ιερού ναού της Δήμητρας, ο θάνατος δεν ήταν σε υλικό επίπεδο αλλά σε πνευματικό, δηλ περνούσαν κάποιες δοκιμασίες φτάνοντας στον θάνατο (έτσι ήταν σκηνοθετημένη η κατάσταση για να νομίζουν ότι φτάνουν στον θάνατο, οπότε βιώναν τον θάνατο)
"μένει μόνος":
δηλ στείρος, δεν παράγει,
"εάν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό":
όπως λοιπόν ο σπόρος του σιταριού που πρέπει να μπει στην γη για να φέρει καρπό, έτσι και οι Έλληνες Ελευσίνιοι έπρεπε να μπουν κάτω από την γη, κάτω από το ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, να περάσουν αυτές τις δοκιμασίες οι οποίες θα τους εκπαίδευαν με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε όταν τελείωναν την μύηση άρα και την εκπαίδευση θα είχαν αποκτήσει γνώση και του θανάτου παράλληλα με της ζωής που ήδη γνώριζαν, οπότε η κρίση τους θα ήταν κατά κάποιο τρόπο πλήρης για να είναι σε θέση να είναι δίκαιοι και να μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα την φιλοσοφία που έλεγε ότι το καλό του συνόλου είναι κατ επέκταση και καλό δικό μας απορρίπτοντας την αντίθετη φορά της έννοιας αυτής. *
"Εκείνος που αγαπά την ζωή του θα την χάσει, εκείνος που δεν αγαπά την ζωή του στον κόσμο αυτόν (τον θνητό), θα την φυλάξει εις ζωήν αιώνιον."
Αυτός λοιπόν που αγαπάει την υλική του ζωή, οπότε αφεθεί στα πάθη και το υλικό σώμα τον τραβήξει προς τα κάτω σημαίνει αυτόματα ότι το πνευματικό σώμα, θα χάσει την ευκαιρία να ανέβει σε πνευματικό επίπεδο ούτως ώστε να μπορέσει να αντιλαμβάνεται πνευματικές καταστάσεις ανωτέρου επιπέδου εκείνο των Ιλισίων πεδίων που βρίσκονται κοντά στον Δημιουργό.
* Ο Σωκράτης είχε πει ότι "Ουδείς εκών κακός" δηλ κανείς δεν είναι κακός με την θέληση του και εκ γεννετής, διότι " η κακία είναι άγνοια" ΑΝ οι απάιδευτοι άνθρωποι γνώριζαν ότι το κακό είναι "μικρό", πράγμα που αποδεικνύει ο Σωκράτης μέσα από τα γραπτά έργα του Πλάτωνος, δεν θα το έκαναν διότι θα ήταν σε επίπεδο που θα "έβλεπαν¨ την μικρότητα και την ματαιότητα της κακίας οπότε το μεγαλείο της καλοσύνης.
* Ο Αριστοτέλης είχε πει για τα Ελευσίνια:
"ου μαθείν, αλλά παθείν και διατεθείν" δηλ δεν σε μαθαίνουν το καλό και το κακό, την ισορροπία από την ανισορροπία, την αρμονία και την δυσαρμονία, αλλά με αυτά που παθαίνουν μέσω της εκπαίδευσης, είναι έτοιμοι να διακρίνουν μόνοι τους την αλήθεια και την πραγματική πραγματικότητα. Αυτό είναι κάτι που έκανε ο Σωκράτης με την μαιευτική, ο οποίος ΔΕΝ μάθαινε κανέναν τίποτα, απλά μέσω των ερωτήσεων εκμαίευε γνώσεις του ίδιου του μαθητή για τον ίδιο τον μαθητή.
Αυτοί ήταν οι "πόνοι της γέννας" οι οποίοι παραλληλίζονται με το "παθείν" των Ελευσινίων. Αυτή είναι και η τεράστια διαφορά της παιδείας των προγόνων μας με εμάς. Η παιδεία εκείνων προερχόταν από το παθείν και διατεθείν, ενώ η δική μας απο το στείρο ¨μαθείν¨ δηλ μας μαθαίνουν "κάποιοι" αυτά που εκείνοι θέλουν οπότε σκεπτόμαστε και με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν.
